Στο καινούριο της μυθιστόρημα από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο,  η Σοφία Δημοπούλου παίζει με τη λέξη «ζωή». Υπάρχει η Ζωή, η απέναντι γειτόνισσα, που παρατηρεί τους κεντρικούς ήρωες από μακριά αλλά επεμβαίνει καθοριστικά κι αθόρυβα στην εξέλιξη της ιστορίας. Και έπειτα, υπάρχει και η ζωή ως έννοια, ως βίωμα. Αλλιώς τη ζούνε οι ήρωές μας τη ζωή τους και διαφορετικά τη βιώνουνε μέσα τους. Είναι σαν να νιώθουν ότι κάτι τους ξεφεύγει, πως κοιτάνε τη ζωή τους από απέναντι.

Έτσι την κοιτούν τα πρόσωπα της ιστορίας του βιβλίου Η Ζωή Απέναντι. Κάποια από αυτά προσπαθούν να αντιδράσουν, άλλα συμβιβάζονται κι αναμένουν…

Πλοκή

Η Δάφνη ζει στη δύσκολη και σκοτεινή περίοδο της χούντας, σε μια λαϊκή γειτονιά της Αθήνας. Είναι η μοναχοκόρη ενός συντηρητικού δασκάλου και μιας συμβιβασμένης νοικοκυράς και μεγαλώνει μέσα σ’ ένα προστατευμένο περιβάλλον, απαλλαγμένο από τις επιδράσεις του καθεστώτος και της σκληρής πραγματικότητας…
…Μέχρι που στο υπόγειο διαμέρισμα από κάτω τους έρχεται μια άλλη, πολύ διαφορετική οικογένεια από τη δική της, με μια άλλη μοναχοκόρη, την Άννα. Και τότε όλα αλλάζουν. Το προστατευτικό κουκούλι, στο οποίο ήταν κλεισμένη η Δάφνη σκίζεται και τότε όλα όσα θεωρούσε η ίδια ως δεδομένα και σταθερά, μεταβάλλονται: οι οικογενειακές σχέσεις, οι ιδέες, τα συναισθήματα, τα πρότυπα, το παρόν αλλά και το μέλλον.
Οικογενειακά μυστικά έρχονται στο φως, πολιτικά απόρρητα αποκαλύπτονται και ένας υπόγειος κόσμος υφαίνεται παράλληλα με τον ορατό.
Μέσα σε μια ατμόσφαιρα καχυποψίας και φόβου, οι πρωταγωνιστές της ιστορίας αγωνίζονται, ερωτεύονται, ονειρεύονται, ελπίζουν, ενηλικιώνονται και ωριμάζουν.
Την ίδια στιγμή, στο απέναντι σπίτι, η γειτόνισσα η Ζωή παρακολουθεί σιωπηλή τα πρόσωπα και επεμβαίνει ως καταλύτης στην εξέλιξη της ιστορίας. Έτσι κι αλλιώς η «ζωή» έχει την τελευταία λέξη…

To ThessalonikiPress ρωτάει την Σοφία Δημοπούλου:

Το βιβλίο σας διαδραματίζεται σε μια εποχή σταθμός για την ιστορία της Ελλάδας, την περίοδο του Πολυτεχνείου. Πώς σας γεννήθηκε η ιδέα για να ξεκινήσετε να το γράφετε;

“Εκείνο που μου κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν η ίδια η ιστορία του μυθιστορήματος που την είχα χρόνια στο μυαλό μου, καθώς κάποια από τα επιμέρους γεγονότα είναι αληθινά. Αποφάσισα να γράψω αυτή την ιστορία λοιπόν, τοποθετώντας τη στο φυσικό της πλαίσιο, που ήταν η περίοδος της επταετίας. Δεν με ενδιέφεραν τόσο τα ιστορικά γεγονότα, όσο οι χαρακτήρες και το πώς οι άνθρωποι συμπεριφερόμαστε μέσα σε μια τέτοια δύσκολη συγκυρία. Πιστεύω πως πρέπει πια να αξιοποιηθεί λογοτεχνικά κι αυτή η εποχή – της ελληνικής δικτατορίας εννοώ-, αφού χρονικά απέχουμε πια αρκετά  από εκείνη την περίοδο.”

Διαβάζοντας το βιβλίο συνέχεια δημιουργούνται εικόνες από εκείνη την εποχή, να υποθέσουμε πως υπάρχουν κάποιες προσωπικές μνήμες;

“Στην πραγματικότητα δεν θυμάμαι πολλά πράγματα από εκείνη την περίοδο, καθώς ήμουν μικρή, έχω κρατήσει όμως την ανάμνηση μιας εποχής που τη θυμάμαι με αγάπη, παρότι ήταν μια δύσκολη περίοδος για την Ελλάδα. Για μένα ήταν η παιδική μου ηλικία κι έχει αποτυπωθεί με χρώματα, μυρωδιές  και ήχους στο μυαλό μου. Όλες αυτές οι αναμνήσεις έβγαιναν στην επιφάνεια καθώς έγραφα και ήθελα να τις αποτυπώσω ώστε να δημιουργήσω το σκηνικό για την ιστορία μου “

 Τι θα λέγατε σχετικά με τον τίτλο του μυθιστορήματος στους αναγνώστες μας;

“Η ζωή απέναντι, είναι η ζωή η αβίωτη, που ξεγλίστρησε δίχως οι ήρωες να καταφέρουν να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους και να τα υποστηρίξουν ως το τέλος. Είναι η ζωή που δεν χαρίζεται, που ζητά να αποδοθεί δικαιοσύνη, που αν δεν τη βιώσεις με όλη σου τη δύναμη, στο τέλος τη βλέπεις να ξετυλίγεται από μακριά, σαν να την έχει ζήσει κάποιος άλλος. Στην πραγματικότητα ο τίτλος είναι ένα λογοπαίγνιο, καθώς μια από τις ηρωίδες είναι και η Ζωή, η απέναντι γειτόνισσα, που παρακολουθεί τα πρόσωπα και κάποια στιγμή επεμβαίνει και αλλάζει τη ροή της ιστορίας κι έτσι οι υπόλοιποι ήρωες συνειδητοποιούν τα λάθη και τις ελλείψεις της δικής τους ζωής.”

Στην αρχή κάθε κεφαλαίου υπάρχουν επιγράμματα από τον «Μικρό Ναυτίλο» του Οδυσσέα Ελύτη, τι σημαίνει για εσάς αυτό;

“Πρώτα απ’ όλα ήθελα να αποτίσω ένα μικρό φόρο τιμής στο μεγάλο μας ποιητή Οδυσσέα Ελύτη, που η ανακάλυψη από εμένα της ποίησής του είναι συνδεδεμένη με την εφηβεία μου. Έπειτα, βρήκα στους στίχους του συγκεκριμένου ποιήματος συμπυκνωμένα τα  νοήματα των κεφαλαίων του βιβλίου μου, όλοι μαζί δε οι στίχοι υπογραμμίζουν  την κεντρική ιδέα του βιβλίου, πως όλοι είμαστε – ή πρέπει να γίνουμε-, μικροί ναυτίλοι στη ζωή μας, ώστε να οδηγήσουμε το σκαρί του βίου μας σε ήρεμα  νερά ακολουθώντας τα όνειρά μας και τη ροή της Ιστορίας.”

Ερώτηση:  Τι θα θέλατε να μείνει στην μνήμη των αναγνωστών έπειτα από την ολοκλήρωση της ανάγνωσης του βιβλίου σας;

“Το τι θα κρατήσει κάθε αναγνώστης εξαρτάται από τον ίδιο και την προσωπικότητά του. 

 Με ενδιαφέρει πρώτα απ’ όλα να έχει κερδίσει αναγνωστική απόλαυση. Κλείνοντας  το βιβλίο να τον ακολουθεί μια «επίγευση», η αίσθηση πως διάβασε κάτι ενδιαφέρον, κάτι που τον συγκίνησε, που τον άγγιξε, που τον έκανε να σκεφτεί. Έπειτα, ακόμα κι αν αργότερα δεν θυμάται την πλοκή ή τους ήρωες, να έχει την αίσθηση πως πέρασαν οι λέξεις από μέσα του και δόνησαν για λίγο τον πυρήνα της ύπαρξής του, πως μπήκε στη διαδικασία να αναζητήσει μέσα του τις απαντήσεις για τα ερωτήματα που η ιστορία μου του έθεσε .”

Βιογραφικό
H Σοφία Δημοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, η καταγωγή της όμως είναι από τα Λουσικά, ένα χωριό λίγα χιλιόμετρα έξω από την Πάτρα. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στον περιβαλλοντικό σχεδιασμό. Εργάστηκε ως μηχανικός στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Έχει γράψει τα μυθιστορήματα: Lapis lazuli, η πέτρα που λείπει (2012), Άλμα θα πει ψυχή (2013) και Σε σωστή ώρα νυχτώνει (2014).

 Η Ζωή Απέναντι
Συγγραφέας: Σοφία Δημοπούλου
Είδος: Μυθιστόρημα
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Σελίδες: 432