Στα 1929 όταν οι επεμβάσεις αφαίρεσης καρκινικών όγκων γίνονταν ολοένα και πιο θρασείς και επιθετικές -χωρίς καν ακόμα τη δυνατότητα ταυτοποίησης της κακοήθειας-, ένας άγγλος χειρουργός έγραφε «η έκταση της επέμβασης εξαρτάται από το ερώτημα «μπορεί να αφαιρεθεί η βλάβη;» και όχι από το ερώτημα «η αφαίρεση της βλάβης πρόκειται να θεραπεύσει τον ασθενή;»*.Τα λόγια αυτά ήρθαν στη σκέψη μου όταν διάβασα τις δηλώσεις του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ κ. Κασσή με αφορμή τη συνύπαρξη του κ. Γιώργου Παπανδρέου με τον κ. Φώτη Κουβέλη κατά την παρουσίαση του βιβλίου της κυρίας Μαριλένας Κοππά «Το αύριο αργεί πολύ». Ο κ. Κασσής μεταξύ άλλων προτείνει στον κ. Παπανδρέου να παραδώσει την έδρα του και να σταματήσει να τους βλάπτει.

Ήταν αναμενόμενο ότι οποιαδήποτε εμφάνιση του Γιώργου Παπανδρέου θα προκαλούσε σχόλια. Πόσο μάλλον όταν αυτή γίνεται λιγότερο από ένα μήνα πριν τις εκλογές και μάλιστα με άλλον από τον κ. Βενιζέλο πολιτικό αρχηγό, σε απόσταση αναπνοής. Οι διαταραχές στο εσωτερικό των δύο στρατοπέδων σύμφωνα με τα δελτία ειδήσεων ήταν μεγάλες… ως όφειλαν δηλαδή.

Ψάχνοντας για ώρα να κατανοήσω το πραγματικό πρόβλημα, καταλήγω να αναρωτιέμαι αν ασχολήθηκε κανείς πραγματικά με το βιβλίο. Είναι αδύνατο τέτοιες μέρες να αναζητήσει κανείς την ψυχραιμία από τα στελέχη των κομμάτων. Σε δεύτερη ανάγνωση αυτήν δεν την είχαν ποτέ έτσι κι αλλιώς… και το αύριο αργεί πολύ.

* “Η Μεγάλη Ασθένεια: βιογραφία του καρκίνου”, Σιντάρτα Μούκερτζι (Μεταίχμιο)

πηγή: www.protagon.gr