Ιδιαίτερη εντύπωση κάνει ότι ο Χριστὸς θεραπεύοντας τον παραλυτικὸ δεν αναφέρεται στην πίστη του αρρώστου, που τελικὰ γίνεται καλά, αλλὰ στην πίστη εκείνων που τον μεταφέρουν. Όταν η αδιαφορία του κόσμου τους φράζει σαν τείχος την πόρτα του σπιτιού, στο οποίο βρίσκεται ο Ιησούς, αυτοὶ καταφέρνουν να ανοίξουν πέρασμα από το πιο απίθανο μέρος.Ανεβαίνουν στη στέγη, δημιουργούν ένα μεγάλο άνοιγμα στην οροφὴ και κατεβάζουν τον παραλυτικὸ καταμεσὶς στο πλήθος μπροστὰ στο διδάσκαλο.

Όταν με κίνητρο την αγάπη η προσωπικὴ πίστη του ενὸς συνταιριάζει με εκείνη των άλλων, η έντασή της πολλαπλασιάζεται. Οι μαθητὲς του Χριστού απὸ την αρχὴ δεν έμειναν μονάδες συγκεντρώθηκαν γύρω Του και αποτέλεσαν ένα ιερὸ σύλλογο. Στὴ συνέχεια, με την παρουσία του Παρακλήτου συνέστησαν την Εκκλησία. Στη μεγάλη αυτὴ οργανικὴ ενότητα η πίστη, η αγάπη και η προσευχὴ του κάθε πιστού ενισύονται απὸ την παρουσία των άλλων. Η «ατομικὴ» ικεσία και η πίστη ενώνονται με την προσευχὴ και την πίστη όλων των Αγίων, των ζώντων σ’ αυτὴν τη γη και την αιωνιότητα,όλης της Εκκλησίας και έτσι ανυψώνονται σε ένα άλλο επίπεδο, αποκτούν άλλες διαστάσεις, λάμψη και δύναμη, γίνονται «εκκλησιαστικές».

Η ανταπόκριση του Κυρίου στη συλλογικὴ πίστη των ανθρώπων αυτών είναι άμεση, αλλὰ τα λόγια με τα οποία αρχίζει δημιουργούν έκπληξη. Απευθυνόμενος στον παραλυτικὸ του λέγει: «Τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου». Εκείνο που θὰ περίμενε κανεὶς ν’ ακούσει απὸ το στόμα του Ιησού ήταν ένας λόγος παρηγορητικός, θεραπαυτικὸς και όχι αναφορὰ στις αμαρτίες.Αλλὰ ο Χριστός δεν στέκει στην επιφάνεια. Ο λόγος Του εισδύει στην καρδιὰ του προβλήματος.

Πηγαίνει σ’ ένα βαθύτερο επίπεδο, κατ’ ευθείαν στην ουσία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση του παραλυτικού, η συνάφεια ασθενείας και αμαρτίας, και συνεπώς η σχέση συγχωρήσεως και θεραπείας ήταν άμεση. Απὸ κει έπρεπε να αρχίσει η θεραπεία, απὸ την απομάκρυνση της νοσογόνου αιτίας, με τη συγχώρηση.Η πρώτη λέξη, «τέκνον», επανορθώνει τη διαταραγμένη σχέση του παραλυτικού με το Θεάνθρωπο και αποτελεί τον πρόλογο της αφέσεως των αμαρτιών και της οριστικής θεραπείας.

Οι θεραπείες αυτὲς αποτελούν «σημεία» και προμηνύματα της γενικότερης υπερβάσεως της ανθρώπινης οδύνης, και αντιφεγγίζουν την τελικὴ και παγκόσμια νίκη του Χριστού πάνω στην αμαρτία και στην κάθε λογής αρρώστια, την έλευση της Βασιλείας του Θεού.