«Τι διαφορά έχει το ΚΚΕ Μ-Λ με το Μ-Λ ΚΚΕ»; «Οι πρώτοι κάνουν τη χωρίστρα αριστερά, ενώ οι δεύτεροι αριστερά και στη μέση». Αυτό ήταν ένα από τα γνωστά ανέκδοτα της Αριστεράς στη δεκαετία του ’90 που με χιούμορ αποτύπωνε μια υπαρκτή, αυτιστική αντίληψη των κατά καιρούς γκρουπούσκουλων.

Των φατριών – παρεών, που έμπλεκαν τα γκομενικά, τα προσωπικά με τα πολιτικά και θεωρούσαν έγκλημα καθοσιώσεως την κοινή πλεύση, τη χάραξη μιας κοινής γραμμής και στρατηγικής, με τελικό σκοπό την κατάληψη της εξουσίας και τη στροφή της χώρας προς τα αριστερά. Οι Μαοϊκοί σε καλύτερο είχαν να συγκυβερνήσουν με τη Δεξιά, παρά με τους Σταλινικούς. Οι Τροτσκιστές προτιμούσαν να παίζουν ξύλο με τους κουκουέδες και φυσικά ούτε λόγος για διάλογο με τους ανανεωτικούς – ευρωπαϊστές. Κάλλιο με τον Μιχαλολιάκο δηλαδή παρά με την Αλέκα.

Κάπως έτσι η Αριστερά στις κρίσιμες για τον τόπο δεκαετίες του ’80 και του ’90 άφησε χώρο στο ΠΑΣΟΚ το οποίο επηρεασμένο από το μετεμφυλιακό αριστερό ρεύμα υφάρπαξε ιδέες όμως όχι τακτικές. Με αυτόν τον τρόπο η Αριστερά κατέληξε να μην γεμίζει ούτε τηλεφωνικό θάλαμο, όπως έλεγε και ο Χάρυ Κλιν. Όλοι εξάλλου θυμόμαστε τις φάρσες που ο Αριστερός κωμικός σκάρωνε στον αείμνηστο Λεωνίδα Κύρκο ο οποίος προσωπικά απευθυνόταν στους τρεις – τέσσερις ψηφοφόρους που όλους κι όλους είχε το κόμμα του ΚΚΕ Εσωτερικού και κατόπιν της ΕΑΡ και του ΣΥΝ.  

Λες λοιπόν κι αυτοί οι άνθρωποι – στους Αριστερούς αναφέρομαι – κάτι παθαίνουν μόλις πάνε να γίνουν εξουσία. Λες και η κατάληψη της εξουσίας τους προκαλεί τρέμουλο, ρίγος και άγχος. Ίσως γι’ αυτό και διαρκώς χύνουν την καρδάρα. Δεν εξηγείται αλλιώς η αποκάλυψη Λαφαζάνη πως «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί ακόμα να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας». Μια δήλωση έντιμη, καθώς όλοι γνωρίζουμε πως το κόμμα των συνιστωσών και των εκατοντάδων τάσεων δεν μπορεί να αποφασίσει καν για τα αυτονόητα. Όχι για την πορεία μιας χώρας ρημαγμένης από την ύφεση.

Αν θέλουμε όμως να είμαστε και πιο πραγματιστές, η δήλωση Λαφαζάνη κρύβει κάτι περισσότερο από την γκρουπουσκουλιακή άποψη μιας μερίδας του ΣΥΡΙΖΑ. Κρύβει την αγωνία για το ενδεχόμενο κυβερνητικό αύριο του κόμματος. Οι ακόλουθοι του Αριστερού Ρεύματος έχουν «σακουλευτεί» προς τα πού πάει η δουλειά. Πως δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιχειρήσει μια σοσιαλδημοκρατική στροφή όταν – κι αν – καταλάβει την εξουσία. Και κάπως έτσι, με νύχια και με δόντια επιδιώκουν να καταγράψουν «θέση» και τη διαφωνία τους. Προσπαθούν να χαράξουν γραμμή αντίστασης ώστε να δικαιολογήσουν τη μετέπειτα φυγή και δημιουργία αριστερότερου πολιτικού φορέα. Κι αυτό διότι οι αριστεροί με πάνω από 4% αισθάνονται την ανάγκη να πάρουν δραμαμίνες. Δε νιώθουν βολικά.

Είναι κάτι σαν το παλιό ποίημα του Ορέστη Λάσκου για το Παρίσι. Ήταν λοιπόν κάποτε ένας νέος στη δεκαετία του ’20 πως ως στόχο ζωής είχε θέσει να πάει στο Παρίσι …και μετά ας πεθάνει. Λίγα χιλιόμετρα όμως πριν τον τελευταίο σταθμό του τρένου, αποφάσισε να πηδήξει έξω. Γιατί; Για να μην χάσει το …όνειρο. Για να μην λυπηθεί με το τι τελικά θα αντικρύσει και υπάρξει ματαίωση του λόγου ύπαρξης του. Έτσι λοιπόν και στο ΣΥΡΙΖΑ. Όσοι ξέρουν πως με την ανάληψη ευθυνών οι ρητορείες και τα οράματα τελειώνουν, κατεβαίνουν έναν σταθμό πριν το Παρίσι. Όμως εμείς, οι …άλλοι δεν φταίμε τίποτα. Γιατί από ρητορείες, λαίκισμό και ψέματα ήδη έχουμε χορτάσει εδώ και χρόνια. Αυτό που απαιτούμε είναι λύσεις εδώ και τώρα κι όχι διασπάσεις, δακρύβρεχτα αριστερά διαζύγια και φυγομαχίες.Αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει λοιπόν να κάνει την ψυχανάλυσή του, καλό θα είναι να μας αφήσει εμάς στα προβλήματά μας. Αν ο κάθε Λαφαζάνης ή Αλαβάνος αισθάνεται ανεπαρκής, ας πάει σπίτι του. Αν ο κάθε Τσίπρας δεν μπορεί να μαζέψει τον ιδεολογικό του χώρο, τότε ας μην γίνει βρε αδελφέ πρωθυπουργός. Δεν θα χασει και η Βενετιά βελόνι, ούτε θα χάσει η Ελλάδα τον νέο Τσε Γκεβάρα.

πηγή:www.protothema.gr