Γράφει ο Νίκος Αρβανίτης

Το δίλημμα που προέκυψε από την παρουσίαση της Λευκής Βίβλου για την Ευρώπη δεν είναι άσχετο με την καθημερινότητα του Έλληνα και κατ’επέκταση του Ευρωπαίου Πολίτης της Κομοτηνής και της Θράκης. Το πώς θα είναι η Ευρώπη το 2025 μας αφορά όλους!

Η σημερινή Ευρώπη φαίνεται ότι οδεύει προς μία αναδιαμόρφωση του αρχικού προτύπου καθώς είναι πλέον εμφανή τα σημάδια της κόπωσης από την δυσλειτουργία, την ανισότητα, την ηγεμονική στάση κάποιων κρατών, τους εκβιασμούς, τα ελλείμματα ασφαλείας, την κρίση της ευρωζώνης και τη λίστα αναμονής των νέων μελών. Οι νέες γεωπολιτικές ισορροπίες, οι σχέσεις ΕΕ με την υπόλοιπη Ευρασία και τις ΗΠΑ θα καθορίσουν και τις προσεχείς εξελίξεις!

Τα πέντα σενάρια που παρουσιάσθηκαν από τον Ζαν Κλωντ Γιουνκέρ κρύβουν ίσως με συνδυαστική ή αφαιρετική φαντασία το μέλλον της Ευρώπης αλλά και το δικό μας. Τα σενάρια αυτά, «ούτε αλληλοαναιρούνται, ούτε είναι τα μόνα που μπορεί να υπάρξουν», ανέφερε ο κ. Γιουνκέρ, τονίζοντας εκ παραλλήλου ότι στην παρούσα η φάση η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν επιλέγει κανένα από τα πέντε σενάρια.

Οπως είπε ο πρόεδρος της Κομισιόν:

– το πρώτο σενάριο βασίζεται στη συνέχιση της μέχρι τώρα ασκούμενης πολιτικής.
– το δεύτερο σενάριο είναι να επιλέξει η ΕΕ να επικεντρωθεί «μόνο στην ενιαία αγορά», όμως «η Ευρώπη είναι πολλά περισσότερα από αγορές, αγαθά και υπηρεσίες».
– το τρίτο σενάριο είναι όσοι θέλουν περισσότερη Ευρώπη να κάνουν περισσότερα. «Είναι ανάγκη όλες οι χώρες της ΕΕ να βαδίζουν μπροστά, πάντα με τον ίδιο ρυθμό;», αναρωτήθηκε ο κ. Γιουνκέρ. Αν δεν μπορούμε να συμβαδίζουμε θα πρέπει αυτοί που μπορούν περισσότερο να μπορούν να κάνουν κι άλλα βήματα προόδου, όπου τούς φαίνεται αναγκαίο. Ταυτόχρονα, οι υπόλοιποι, που δεν μπορούν ή δεν θέλουν, θα πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να συμμετάσχουν αργότερα.
– το τέταρτο σενάριο, θέλει την «ΕΕ των 27» να μπορεί να αποφασίζει από κοινού, να κάνει περισσότερα πράγματα ενωμένη, αλλά σε μικρότερο αριθμό τομέων.
– Τέλος, το πέμπτο σενάριο σημαίνει ότι θα αποφασίζουν οι χώρες-μέλη να κάνουν περισσότερα μαζί, να μοιράζονται περισσότερες αρμοδιότητες και πόρους, όσον αφορά πχ τη βιώσιμη ανάπτυξη και την άμυνα.

Το τρίτο σενάριο φαίνεται πιο ρεαλιστικό κι αυτό ουσιαστικά θα σημάνει και το τέλος της ενιαίας Ευρώπης όπως την ξέρουμε σήμερα και την (ανα)γέννηση μιας άλλης, ομοσπονδιακής ευρωπαϊκής ένωσης μέσα στην σημερινή ΕΕ με τη δημιουργία ζωνής επιρροής και  συμφερόντων και τον σχηματισμό νέων , μαλακών συνόρων με τον σχηματισμό μικρο και μακροπεριοχών.

Το μεγάλο ζητούμενο στη νέα πραγματικότητα είναι οι εξελιξεις που θα προκύψουν ή ήδη κυοφορούνται κι έχουν σχέση με τις “παγωμένες εθνοτικές συγκρούσεις”, το καθεστώς των μειονοτήτων, τη διαχείριση των νέων απειλών ασφαλείας και τις εσωτερικές διαιρέσεις  των κρατών μελών.

Περισσότερα στο  Via Diplomacy