Τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ἱστορίας

     

Δείχνουν νὰ κλιμακώνονται εὐτυχῶς οἱ ἀντιδράσεις τῶν γονιῶν ἀπέναντι στὰ πανθρησκειακὰ σκουπίδια ποὺ τὸ ἀντίχριστο κι ἐθνομηδενιστικὸ κυβερνητικὸ ἀνεμομάζωμα καὶ τὸ πλανεμένο καὶ θλιβερὸ σινάφι τῶν ψευτοθεολόγων τοῦ «Καιροῦ» ἔχουν ἐπινοήσει, συντάξει καὶ μετονομάσει σὲ σχολικὰ βιβλία Θρησκευτικῶν. Προφανῶς, ὅλοι θὰ θέλαμε κάτι ἐμφανῶς πιὸ μαζικὸ καὶ σαρωτικό, ἀλλὰ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ τρέφει ψευδαισθήσεις, μετὰ ἀπὸ τόσες δεκαετίες συστηματικῆς καὶ μαζικῆς ἐξηλιθίωσης, παθητικοποίησης, ἠθικοῦ ξεχαρβαλώματος καὶ πνευματικοῦ εὐνουχισμοῦ τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Ἔστω κι ἔτσι ὅμως κάτι κινεῖται, εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι δὲν ἔχουν γίνει οἱ πάντες σ’ αὐτὸν τὸν τόπο ἀξεδιάλυτο μέρος τοῦ γνωστοῦ ἀπρόσωπου χυλοῦ.

     

Καὶ αὐτό, ἡ ἀντίδραση δηλαδὴ τῶν Ἑλλήνων γονιῶν, εἶναι πραγματικά το κλειδὶ τῆς ὅλης ὑπόθεσης. Φυσικά, εἶναι βέβαιο ὅτι ὑπάρχουν (ἀκόμη) καὶ κάποιοι δάσκαλοι, ποὺ στὴν πράξη θὰ παρακάμψουν (νομοτύπως καὶ νομιμοφανῶς μάλιστα – βεβαίως καὶ ὑπάρχουν τρόποι…) τὰ ἐν λόγω σαβουρογραφήματα, ἀκυρώνοντάς τα κατ’ οὐσίαν. Βασικὰ ὅμως τὸ παιχνίδι τὸ ἔχουν στὰ χέρια τοὺς οἱ γονεῖς. Τὸ λέμε, ἐπειδὴ ξέρουμε τὰ χάλια τῆς ἐκπαίδευσης, ξέρουμε ἀπὸ πόση ἀναξιότητα, ἀθεΐα, ἀνοησία, ἀδιαφορία, ἀνεπάρκεια, ἐγκεφαλικὴ θολούρα καὶ….

φοβικότητα βρίθει αὐτὸς ὁ χῶρος. Ὅσο ὅμως οἱ ἀντιδράσεις τῶν Ἑλλήνων γονιῶν ἀπέναντι στὰ συγκεκριμένα ἄθλια ἐργαλεῖα ἀποχριστιανισμοῦ, πνευματικῆς σύγχυσης καὶ μαζικῆς λοβοτομῆς τῶν παιδιῶν μας θὰ μεγαλώνουν, ὅσο οἱ διαμαρτυρίες θὰ συντονίζονται καὶ θὰ μαζικοποιοῦνται, ὅσο οἱ δηλώσεις ἀπαλλαγῆς θὰ αὐξάνονται, ὅσο τὰ πολυθρησκειακοὺ μίξερ οἰκουμενιστικὰ πατσαβουρόχαρτα θὰ ἐπιστρέφονται στὰ σχολεῖα μέσα σὲ φακέλους ὡς ἀπαράδεκτα (μὲ στόχο τὴν τελική τους ἀπόσυρση) καὶ ὅσο θὰ ἐμπεδώνεται ὅτι ὁ μόνος φυσικὸς προορισμὸς τοὺς εἶναι ὁ σκουπιδοτενεκὲς (ἤ, ἄντε καὶ ἡ βιβλιοθήκη τοῦ Γιαγκάζογλου καὶ τοῦ Καλαϊτζίδη – τὸ ἴδιο εἶναι ἐξάλλου…), τόσο καὶ θὰ λαμβάνουν τὸ ἀπαραίτητο μήνυμα οἱ ἰθύνοντες νόες τῆς νεοταξίτικης καὶ νεοεποχίτικης μεγαλοδιαστροφῆς, καθὼς καὶ τὰ κατὰ τόπους διάσπαρτα, ἀλλὰ πολυπληθῆ γιουσουφάκια τους (εἴτε πρόκειται γιὰ συνειδητοὺς συνοδοιπόρους, εἴτε ἁπλῶς γιὰ «χρήσιμους ἠλίθιους»).

     Ὅσο γιὰ τοὺς (ἀκόμη) μακαρίως καθεύδοντας (κληρικοὺς τὲ καὶ λαϊκούς, γονεῖς, ἐκπαιδευτικοὺς ἢ σκέτο πολίτες), καιρὸς κάποια στιγμὴ νὰ πάψουν ἐπιτέλους  νὰ κρατοῦν τὸ κεφάλι τοὺς χωμένο στὴν ἄμμο, ξεγελώντας ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ βαυκαλιζόμενοι ὅτι (καὶ ἐδῶ) «οὐδεὶς λόγος ἀνησυχίας ὑφίσταται». Καιρὸς ν’ ἀρχίσουν ἐπιτέλους νά…ὑποψιάζονται ὅτι ἔχουμε πρὸ πολλοῦ πλέον εἰσέλθει σὲ φάση ὁλοένα καὶ πιὸ ἀπροκάλυπτου πνευματικοῦ παιδομαζώματος, σὲ συνθῆκες ἀπηνοῦς διωγμοῦ καὶ συνεπῶς σὲ ὅλο καὶ μεγαλύτερη ἀνάγκη γιὰ ἕνα νέο…Κρυφὸ Σχολειό. Ὅσο περισσότεροί το καταλάβουν αὐτό, τόσο πιὸ ἀποτελεσματικὴ θὰ εἶναι ἡ ἀντίδραση.

     

Καὶ φυσικὰ καλὸ εἶναι πάντα νὰ θυμόμαστε ὅτι, ὅσο σημαντικὸ κι ἂν εἶναι τὸ δέντρο, δὲν πρέπει νὰ χάνουμε ἀπὸ τὰ μάτια μᾶς τὸ δάσος. Γιατί βέβαιά το θέμα τῶν σχολικῶν βιβλίων τῶν Θρησκευτικῶν δὲν εἶναι μεμονωμένο. Εἶναι ἁπλῶς μία πλευρὰ τῆς εὐρύτερης ἀπόπειρας ἀπονεύρωσης, ἀποχρωματισμοῦ καὶ ἀποσύνθεσης τοῦ πάλαι ποτὲ ὀρθόδοξου λαοῦ μας, ὥστε νὰ σβήσει κι αὐτὸς μέσα στὸν ἐπὶ πολλὲς δεκαετίες προετοιμαζόμενο παγκοσμιοποιημένο πολτὸ τῆς Νέας Τάξης καὶ τῆς Πανθρησκείας. Ἃς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι τὰ βιβλία κινοῦνται ἀκριβῶς στὴν ἴδια στόχευση μὲ τὶς λοιπὲς οἰκουμενιστικὲς δράσεις τῶν τελευταίων χρόνων καὶ προωθοῦν καὶ αὐτὰ μὲ τὴ σειρὰ τοὺς τὴν ἐξοικείωση τῶν μικρῶν παιδιῶν (ἀλλὰ καὶ τῶν μεγαλυτέρων) μὲ τοὺς θεολογικοὺς διαλόγους τῶν δῆθεν χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν, καθὼς καὶ τὸν εὐρύτερο θρησκειακὸ συγκρητισμό, ὡς κάτι ὄχι ἁπλῶς φυσιολογικό, ἀλλὰ καὶ ἀναγκαῖο. Καὶ εἶναι ἐπίσης μέρος ὅλης αὐτῆς τῆς ἄθλιας νεοεποχίτικης παγκόσμιας ἀτζέντας, μὲ τὸν περιβόητο «σεβασμὸ τοῦ διαφορετικοῦ» (ὅπου ὡς σεβασμὸς ἐννοεῖται βεβαίως ἡ φασιστικὴ ἀποθέωση κάθε εἴδους διαστροφῆς καὶ ἡ ταυτόχρονη ἐξουθένωση κάθε ἀντίθετης ἄποψης καὶ στοιχειώδους ἀντίδρασης ὡς σκοταδιστικῆς μισαλλοδοξίας), τὴν ὁμοφυλοφιλία καὶ τὴν ἐπιλογὴ φύλου, τὸν ἐθνομηδενισμό, τὴ δῆθεν ζωοφιλία, τὴ μεταναστολαγνεία, τὴ δῆθεν πρόοδο καὶ δημοκρατία (ὅπου ὑπὸ τοὺς ὅρους νοεῖται ἁπλῶς ἡ ἰδεολογικὴ τρομοκρατία κάποιων θλιβερῶν μειοψηφιῶν καὶ τῶν ἐπαγγελματιῶν ἰνστρουχτόρων τους σὲ βάρος τῶν πολλῶν). Ὅλα αὐτά, ποὺ μέρα τὴ μέρα εἰσβάλλουν ὅλο καὶ πιὸ ἔντονα στὶς ζωές μας, ἐσχάτως δὲ καὶ μὲ ἀπερίγραπτα νομοθετήματα νοσηρῶν ἐγκεφάλων, εἶναι μάλιστα ἤδη ἀπὸ καιρὸ παρόντα σὲ διάφορες μορφὲς (περισσότερο ἢ λιγότερο κεκαλυμμένες) καὶ στὰ σχολικὰ βιβλία καὶ ἐνσταλάζουν ἐδῶ καὶ χρόνια το πνευματικό τους δηλητήριο στὶς ψυχὲς τῶν παιδιῶν. 

 

   Αὐτὸς ὁ συνολικὸς καὶ πολυμέτωπος πόλεμος βρίσκεται ἐν ἐξελίξει καὶ ἐφεξῆς θὰ γίνεται ὁλοένα καὶ πιὸ σκληρός. Ἐμεῖς συνεπῶς τί θὰ κάνουμε; Τὴν ὥρα ποὺ θὰ ἐντείνεται ἀπροκάλυπτα ἡ ἀπόπειρα κάποιων γιὰ τὸν ὁλοσχερῆ ἀφανισμὸ ὅλων ὅσων γνωρίζουμε, πιστεύουμε καὶ τιμοῦμε, ὅλων ὅσων ἀποτελοῦν τὴν Ἱστορία καὶ τὸν πολιτισμό μας, ὅλων ὅσων συνθέτουν ἐν τέλει τὴν ἴδια τὴν οὐσία μας, ἐμεῖς θὰ παραμείνουμε ἀπαθεῖς;

 

     Ἡ ἐρώτηση (ὀφείλει νὰ) εἶναι σαφέστατα ρητορική, ἄρα καὶ ἡ ἀπάντηση ξεκάθαρη. Καιρὸς γιὰ ἀνένδοτο ἀγώνα, ὅσο πιὸ μαζικὰ καὶ συντονισμένα γίνεται. Δὲν ὑπάρχουν πλέον δικαιολογίες καὶ ἄλλοθι, οὔτε καὶ χῶρος γιὰ ἄλλες αὐταπάτες. 

   

 Στῶμεν καλῶς, λοιπόν. Καὶ βέβαια – εἰδικὰ σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση – στῶμεν ἄνευ φόβου