Καλά ξεκίνησε το 2024 με μία ακόμη μονομερή ενέργεια τουρκικής προπαγάνδας – Μία ακόμη επιθετική ενέργεια ήπια ισχύος από την ΥΤΒ-Διαστρέβλωση στοιχείων πολιτιστικής ιστορίας από την τουρκική προπαγάνδα – Χωρίς διάθεση αντίδρασης από επίσημους φορείς -Η απάντηση στην τουρκική προπαγάνδα (εν μέρει) για την Κορώνη Μεσσηνίας

Γράφει ο Νίκος Αρβανίτης

Δημοσιεύθηκε από την ΥΤΒ (την γνωστή κρατική διεύθυνση της οποίας προΐσταται ο Αμπντουλάχ Ερέν) μια τρίτομη έκδοση του Μehmet Emin Yılmaz με τίτλο «Τουρκικά Μνημεία που μεταμορφώθηκαν σε Εκκλησίες» αποτελούμενο από τρεις τόμους και 1425 σελίδες, εξετάζοντας αρχιτεκτονικές δομές σε 19 χώρες.

Η φερόμενη ως μελέτη, (ουσιαστικά πρόκειται για οργανωμένο έργο συλλογής πληροφοριών και αναλυτική αξιολόγηση και παρουσίασή της με προπαγανδιστικούς όρους) είναι προϊόν προσωπικής έρευνας 13 ετών από τον Αρχιτέκτονα Mehmet Emin Yılmaz, εστιάζει στα κτίρια που μετατράπηκαν σε εκκλησίες μεταξύ των αρχιτεκτονικών έργων στα γεωγραφικά όρια των πρώην Οθωμανικών κτήσεων.

Το έργο καλύπτει την Αλβανία, το Αζερμπαϊτζάν, τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, τη Βουλγαρία, την Αλγερία, την Αρμενία, τη Νότια Κύπρο, τη Γεωργία, την Κροατία, το Μαυροβούνιο, το Κοσσυφοπέδιο και την πρώην ΠΓΔΜ/ Βόρεια Μακεδονία στον πρώτο του τόμο και την Ουγγαρία, τη Μολδαβία, τη Ρουμανία, τη Σερβία, την Τουρκία και την Ουκρανία στο δεύτερο τόμος.Ο τρίτος τόμος της μελέτης εστιάζει μόνο στις δομές στην Ελλάδα.

Ενώ η πρώτη έκδοση του βιβλίου το 2020 περιελάμβανε 334 αρχιτεκτονικά έργα, με τα νέα ευρήματα, ο αριθμός αυτός αυξήθηκε σε 451 στον δεύτερο τόμο και οι τύποι κτιρίων που εξετάστηκαν στη μελέτη περιλαμβάνουν τζαμιά, τζαμιά, σιντριβάνια, στέρνες, οικίες, τάφους, πύργοι ρολογιών, μιναρές, πύργοι, κάστρα, μεντρεσά, σχολεία, αίθουσες προσευχής, κουζίνες, λουτρά και καραβανσεράι.

Την έκδοση προλογίζουν κι επιμελούνται κρατικοί αξιωματούχοι και ακαδημαϊκοί της γείτονος και εντάσσεται στο αφήγημα του τουρκικού μεγαλοϊδεατισμού της Ρούμελης που καλλιεργείται από τον ίδιο τον Ρ.Τ. Ερντογάν και το (παρα)ερντογανικό καθεστώς που στόχο έχει την αναβίωση του πολιτικού ισλάμ σε περιφερειακό (όσον αφορά στα καθ’ημάς) επίπεδο.

Η μελέτη βρίθει ανακριβειών και στηρίζεται αποκλειστικά σε τουρκόφωνες πηγές αποκρύπτοντας το πιο βασικό: η Οθωμανική Αυτοκρατορία ως χώρα κατάκτησης προχώρησε στην αλλαγή χρήσης πολλών θρησκευτικών μνημείων τα οποία αποκαταστάθηκαν μετά την αποχώρηση των Οθωμανών και την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό.

Διδυμότειχο Μπλουζ…

Η απάντηση στην τουρκική προπαγάνδα (εν μέρει) για την Κορώνη Μεσσηνίας

Να σταθώ λχ στην εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπους στην γενέτειρά μου την Κορώνη Μεσσηνίας όπου από την εποχή της Β΄ Βενετοκρατίας (1685-1715), στην Κορώνη σώζονταν έως τις μέρες μας οι ναοί του Αγίου Δημητρίου και του Αγίου Χαραλάμπους ο οποίος και ήταν αφιερωμένος στη μνήμη του Αγίου Ρόκκου (1689).

Ο ρωμαιοκαθολικός Άγιος Ρόκκος είναι προστάτης από τους λοιμούς και ήδη από το 1478 είχε ιδρυθεί στη Βενετία η ομώνυμη αδελφότητα, όταν ενέσκηψε επιδημία πανώλης στην πόλη. Σε βενετοκρατούμενες περιοχές του ελλαδικού χώρου είχαν ανοικοδομηθεί ναοί προς τιμήν του σε ανάμνηση τέτοιων επιδημιών (Κέρκυρα, Ηράκλειο,Χανιά, Νάξος, Κύθηρα, Κορώνη). Παράλληλα η μαρμάρινη λατινική επιγραφή στο ναό του Αγίου Χαραλάμπους αποτελεί σαφή ένδειξη της ταύτισης, αφού ακριβώς αναφέρεται στο θέμα της πανώλης. Στο γυναικωνίτη του ναού, πρώτος είδε και δημοσίευσε ο Γ. Λαμπάκης την επιγραφή: ΜDCLXXXIX, DIVO ROCHO, OB VRBEM A PESTE LIBERATAM, MILITIAE VOTVM, MDCLXXXXVIII, ADEMPTVM. Η σημασία της είναι ότι οι βενετοί στρατιώτες, το 1698, ευχαριστούσαν τον Άγιο Ρόκκο για τη σωτηρία της πόλης από την πανώλη του 1689. Η πληροφορία αυτή αναδεικνύει το χρόνο ανέγερσης του ναού και τη
σχετική αιτία, την πανώλη του 1688-16898, η οποία στάθηκε μια ακόμη αιτία για τη μεγάλη ελάττωση του πληθυσμού της Πελοποννήσου. Ο ναός του Αγίου Ρόκκου λειτουργούσε κατά τη διάρκεια της βενετικής κυριαρχίας ως ρωμαιοκαθολική μητρόπολη και καθαγιάστηκε σε ορθόδοξο ναό και πάλι το 1828, από τον Ανδρούσης Ιωσήφ.

βλ και σχετική βιβλιογραφία:

1. Δέσποινα Στ. Μιχάλαγα, Συμβολή στην Εκκλησιαστική Ιστορία της Πελοποννήσου κατά τη Β΄ Βενετοκρατία (1685-1715), Αθήνα 2008, 418.
2. Ι. Ε. Δημακόπουλος, «Η εκκλησία του Αγίου Ρόκκου στα Χανιά», Εκκλησίες στην Ελλάδα
   μετά την Άλωση 1 (1979) 266.
3. Αγγελική Πανοπούλου, Συντεχνίες και θρησκευτικές αδελφότητες στη βενετοκρατούμενη Κρήτη, Αθήνα – Βενετία, 2012, 208.
   Κ. Π. Χαραλαμπίδης, «Η λατινική επιγραφή της εκκλησίας του Αγίου Χαραλάμπους στο Κάστρο της Κορώνης», Βυζαντινά 13/2 (1985): Δώρημα στον Ιωάννη Καραγιαννόπουλο, 1149-1157.
4. Andrea Nanetti, Στις απαρχές του θαλάσσιου κράτους της Βενετίας. Κορώνη και Μεθώνη, 1204-1209.
   Στην Ελληνική και Αγγλική γλώσσα.2018 ISBN: 978-960-9538-77-0