Προχθές το βράδυ στη Βουλή ολοκληρώθηκε το έργο της Διακομματικής Επιτροπής για την Ανάπτυξη της Θράκης, πιστεύουμε χωρίς να μας συμβεί κάποια …συμφορά.

Κι αυτό δεν είναι χαριτολογία, όσα ακούστηκαν επί ενάμιση χρόνο από τα παρασκήνια δεν προμήνυαν τίποτε καλό για τον τόπο μας, ειδικά από τη στιγμή που με πρωτοβουλία της προέδρου Ντόρας Μπακογιάννη εντάχθηκε και τομέας “θεσμικών” (δηλ. μειονοτικών) ζητημάτων.

Τελικά φαίνεται πως οι εθνικές απόψεις διασώθηκαν και δεν είχαμε εκπλήξεις: ο μουφτής παραμένει δημόσιος λειτουργός, ο νόμος για τα βακούφια δεν άλλαξε, ίσως όμως στην εκπαίδευση των μειονοτικών μαθητών (κυρίως στα νηπιαγωγεία) να δούμε κάποιες αλλαγές.

Σημειώνουμε την θετική έκπληξη της συζήτησης, την τοποθέτηση της Σοφίας Σακοράφα (ΜΕΡΑ 25) υπέρ των Πομάκων, των Ρομά και των αλεβιτών. Στα αρνητικά -όχι όμως και έκπληξη – η τοποθέτηση του Χουσεΐν Ζεϊμπέκ (Σύριζα Ξάνθης) που χαρακτήρισε τη χώρα μας μη κοσμικό κράτος, αντιπαραβάλλοντάς την με την Τουρκία κι ευτυχώς του απάντησε δεόντως ο Ευριπίδης Στυλιανίδης.

Όμως η μακράν χειρότερη παρουσία ήταν αυτή του Ν. Φίλη, που λες και δεν ήταν μέχρι πρόπερσι κι επί 4,5 χρόνια στα πράγματα, με ασυνάρτητες αθλιότητες στα όρια της συκοφαντίας μίλησε για μια Θράκη που ίσως υπάρχει μόνο στα μυαλά Τούρκων πρακτόρων. Δεν θα επαναλάβουμε τις υβριστικές του αναφορές, ελπίζουμε οι θιγόμενοι να του απαντήσουν δεόντως. Σταχυολογήσαμε όμως την εξωφρενική του αναφορά στον φράχτη του Έβρου ο οποίος “περιορίζει και διαχωρίζει τη Θράκη από την υπόλοιπη χώρα”!!!

Τι μπορεί να περιμένει η Θράκη από το έργο της Επιτροπής; Ενδεχομένως κάποιο αναπτυξιακό μικρορουσφέτι από την Κυβέρνηση που θα θέλει να δείξει ότι όντως ενδιαφέρεται. Ας είναι, κι αυτό καλοδεχούμενο. Όμως είναι σαφές ότι η εκπτώχευση (πανελλαδική και τοπική) θα συνεχιστεί, το περιβάλλον και οι υποδομές θα συνεχίσουν να πλήττονται (απουσία τραίνου, γκρεμισμένες γέφυρες, ιδιωτικοποίηση λιμανιών-Εγνατίας, ανεμογεννήτριες παντού…), η μετανάστευση θα ενταθεί κι όλα αυτά σε πολιτικό πλαίσιο πλέον τεχνο-υγειονομικού ολοκληρωτισμού.

Σε αναμονή του κειμένου του Πορίσματος, κρατώντας πολύ πολύ μικρό καλάθι, όπως εξαρχής το είχαμε δηλώσει.