Ανήμερα της μεγάλης διπλής γιορτής του Ελληνισμού, είναι φανερό πως το μήνυμα της ελπίδας που αυτή πρεσβεύει είναι πιο ζωτικής σημασίας από κάθε άλλη φορά, τόσο από πνευματικής όσο και από εθνικής άποψης.

Και ειδικά όσον αφορά την επέτειο της εθνικής μας Παλιγγενεσίας είναι επίσης φανερό πως οφείλουμε επιτέλους να την τιμήσουμε με τρόπο που καλεί όχι τόσο σε ανάταση, όσο σε προβληματισμό.

Όχι μόνο επειδή η ίδια η Ιστορία δυστυχώς απέδειξε πως η αυτοθυσία των αγωνιστών του 1821 δεν γέννησε τούς καρπούς που οι ίδιοι περίμεναν και πως οι στόχοι για τους οποίους εκείνοι πολέμησαν (πολιτική και θρησκευτική ελευθερία, εθνική ανεξαρτησία και ολοκλήρωση) δεν εκπληρώθηκαν πραγματικά. Αλλά και επειδή θλιβερά ανάλογη υπήρξε βέβαια και η συνέχεια.

Το 1830 ένα τμήμα του Ελληνισμού πράγματι ελευθερώθηκε από τον δυσβάστακτο τουρκικό ζυγό, γρήγορα όμως πέρασε κάτω από άλλους ζυγούς, όχι τόσο ορατούς, αλλά εξίσου επικίνδυνους. Το νεόδμητο ελληνικό κράτος έγινε έρμαιο στα χέρια ξένων δυνάμεων, θύμα της οικονομικής του καχεξίας, τόπος αέναης ανακύκλησης εμπαθειών και ανισοτήτων, αλλά και πεδίο εισβολής και επιβολής ξένων πολιτιστικών προτύπων, που οδήγησαν στην πνευματική του διάβρωση και αλλοτρίωση.
Και σήμερα, σχεδόν δύο αιώνες αργότερα, μετά από τόσες καταστροφές, πολέμους, γενοκτονίες, εμφυλίους σπαραγμούς και άπειρες ακόμη περιπέτειες, μετά και από μια τέτοια ολισθηρή πορεία σταδιακής απώλειας της ιστορικής μας μνήμης και εκποίησης της συλλογικής μας ιδιοπροσωπίας, φτάσαμε ν’ αργοπεθαίνουμε πλέον εδώ στη σύγχρονη Ελλάδα.

Την Ελλάδα της πνευματικής αποστασίας, της εθνικής παρακμής, της οικονομικής κατάρρευσης, της πολιτικής διαφθοράς, της εκκλησιαστικής εκκοσμίκευσης, της χυδαίας ψευτοδιανόησης, της ευρύτερης διάλυσης όλων των θεσμών και αποδόμησης όλων των αξιών. Και είναι προφανές πως αν θέλουμε να επιζήσουμε, πρέπει να αλλάξουμε οριστικά σελίδα.

Οι καιροί είναι και πάλι ξεκάθαρα κατοχικοί πολιτικά και οικονομικά, κυρίως όμως είναι καιροί πνευματικής κρίσης. Βρισκόμαστε συνεπώς μπροστά σ’ ένα μονόδρομο, που καλεί και πάλι επιτακτικά σε μια νέα Επανάσταση – και μάλιστα όχι μόνο απέναντι σε εξωτερικούς εχθρούς, αλλά πρωτίστως ενάντια στους ίδιους τους εαυτούς μας.

Μία πραγματική Επανάσταση, όπως η ίδια η λέξη το ορίζει, επανέγερση δηλαδή με βάση την επανεύρεση και τη δημιουργική αξιοποίηση όλων εκείνων των στοιχείων της συλλογικής μας ταυτότητας που χάσαμε μέσα στη λαίλαπα της ιστορικής αμνησίας και της απόπειρας να γίνουμε «πολιτισμένοι», πιθηκίζοντας ξένα πρότυπα και τρόπους αλλότριους.
Σε ποιο Μέλλον όμως μπορεί άραγε να ελπίσει ένας λαός με σβησμένο Παρελθόν και αλλοπρόσαλλο Παρόν; Στη δίνη των σύγχρονων ορμητικών καιρών δύο μπορεί να είναι τα αντίδοτα και μαζί οι προϋποθέσεις επιβίωσης και αντίστασης: η ανάνηψη και η αυτογνωσία…