Η κ. Σοφία Μενεσελίδου είναι μία παρουσία συνυφασμένη με την αυτοδιοικητική ιστορία του Δήμου Κομοτηνής τα τελευταία 16 χρόνια. Ίσως γιατί είναι εργατική και «μελετηρή». Ενημερώνεται, διαβάζει, αναζητά, συντονίζει, διαχειρίζεται και προσπαθεί να διεκπεραιώσει μία σειρά θεμάτων σε βάρος πολλές φορές της προσωπικής της ζωής και της επαγγελματικής σταδιοδρομίας της .

Εκτίθεται ξανά σε αυτές τις εκλογές στο πλευρό του νυν Δημάρχου κ. Γιώργου Πετρίδη με μόνο όπλο και επιχείρημά της το δικό της προσωπικό στίγμα , στην προσφορά της όχι μόνο στον Δήμαρχο και στον συνδυασμό της αλλά στους Δημότες της πόλης στην οποία μεγάλωσε.

Το KomotiniPress βρέθηκε να συνομιλεί πολλές φορές με την κα Σοφία Μενεσελίδου κυρίως για θέματα θεσμικά προσπαθώντας να ερμηνεύσει την πορεία και την συμπεριφορά της Δημοτικής Αρχής σε μία σειρά ζητημάτων .

Το αποτέλεσμα της τελευταίας συνάντησής μας ήταν ο λόγος της κυρίας Σοφίας Μενεσελίδου έτσι όπως καταγράφηκε ψηφιακά.

Τον παραθέτουμε αυτούσιο ως μία ψηφίδα προεκλογικού λόγου που δυστυχώς δεν είδαμε να αναπτύσσεται σε αυτήν την προεκλογική περίοδο και ως μία παράμετρο για τα κριτήρια επιλογής που πρέπουν να έχουν οι πολίτες για την ηγεσία που τους αρμόζει.

Τοπική Αυτοδιοίκηση: το τελευταίο κύτταρο συμμετοχικής δημοκρατικής διακυβέρνησης,

Καθώς οι καιροί και τα πολιτικά τους προτάγματα αλλάζουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, επιβάλλοντας νέες μορφές δράσεων και αντιμετώπισης των σύγχρονων αναγκών, το σύνολο των θεσμών αμφισβητείται και κρίνεται εκ θεμελίων.

Κι αυτό, γιατί οι κοινωνικές δυνάμεις, που πλήττονται βάναυσα από τη λαίλαπα της κρίσης, εκριζώνουν και αναδιατάσσουν εκ νέου το πολιτικό τοπίο, διαμορφώνοντας καινούρια πρότυπα, προκειμένου αυτά να αντιμετωπίσουν με αποτελεσματικότητα τις ανάγκες τους.

Παρ’ όλ’ αυτά, ένα από τα τελευταία θεσμικά μετερίζια δημοκρατικής συμμετοχής, που παραμένει αλώβητο στις συνειδήσεις των ενεργών πολιτών, είναι η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Μια Αυτοδιοίκηση, που σφυρηλατήθηκε πολιτικά και καταξιώθηκε κοινωνικά, παρά τις αντιξοότητες και τα συνεχή εμπόδια που της θέτει διαρκώς και αδιάλειπτα η κεντρική εξουσία.

Με εχέγγυά της τις συμμετοχικές διαδικασίες, τη σύμπραξη όλων των υγιών κοινωνικών τοπικών δυνάμεων και τον θεσπισμένο δημοκρατικό προγραμματισμό επιχειρεί να χαράξει μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες στρατηγικές αναδιαμόρφωσης της καθημερινότητάς μας. Δυστυχώς, όμως, η συνεχής και απροσχημάτιστη παρακράτηση θεσμοθετημένων πόρων της από το κεντρικό κράτος τής στερούν σχεδόν παντελώς κάθε δυνατότητα σχεδιασμού και υλοποίησης αναπτυξιακών πρωτοβουλιών.

Παράλληλα, η κατάργηση υπηρεσιών και δομών, όπως η Δημοτική Αστυνομία και οι Σχολικοί Φύλακες, έχουν επιφέρει τεράστια αποστέρηση εσόδων από τους Δήμους. Με τη διάλυση, αφενός, της Δημοτικής Αστυνομίας έπαυσε, πλέον, η Τοπική Αυτοδιοίκηση να εισπράττει, επί παραδείγματι, χρήματα από πρόστιμα, μια αρμοδιότητα που μεταφέρθηκε και αυτή σε δομές της κεντρικής εξουσίας. Ενώ με τη διαθεσιμότητα των Σχολικών Φυλάκων, οι Δήμοι έχουν κληθεί ήδη ν’ αντιμετωπίσουν ένα ιδιαίτερα αυξημένο κόστος από τις φθορές και τις ζημιές, που υφίστανται τα μη φυλασσόμενα πια κτήρια των σχολικών μονάδων. Κόστος, που συχνά υπερβαίνει κατά πολύ αυτό της καταβαλλόμενης στο παρελθόν μισθοδοσίας των Φυλάκων.

Επιπρόσθετα, απαραίτητα και ιδιαίτερα κρίσιμα κονδύλια, που αφορούν τις κοινωνικές δαπάνες, περικόπτονται χωρίς κανέναν ενδοιασμό και χωρίς την παραμικρή τήρηση προσχημάτων για την επαπειλούμενη οριστική διάλυση του κοινωνικού μας ιστού.

Έτσι, η Τοπική Αυτοδιοίκηση απογυμνωμένη από τους αναγκαίους οικονομικούς πόρους, αφήνεται έρμαιο των συγκυριών ν’ αντιπαλέψει τις δυσοίωνες εξελίξεις και να καταφέρει ν’ ανταποκριθεί με επάρκεια στα πολλαπλά και πιεστικά κοινωνικά αιτήματα. Αιτήματα, που ανακύπτουν διαρκώς και αντικατοπτρίζουν την εικόνα μιας κοινωνίας σε κρίση, αδυνατούσα να καλύψει, πλέον, ακόμη και τις στοιχειώδεις ανάγκες της.

Σ’ αυτήν την κρισιμότερη καμπή, λοιπόν, της ιστορικής διαδρομής του τόπου μας και καθώς παλεύουμε εναγώνια να βρούμε διεξόδους από τη σοβούσα κρίση, η Τοπική Αυτοδιοίκηση καλείται ν’ αντέξει. Ν’ αντέξει και να χαράξει νέες στρατηγικές κοινωνικής ολοκλήρωσης με συναίνεση και συμμετοχή του συνόλου των πολιτών. Δικαιώνοντας, έτσι, όλους όσοι πιστεύουν ακράδαντα ότι οι μόνες αναπτυξιακές προσπάθειες που μπορούν να στεφτούν από επιτυχία και να αποδώσουν ουσιαστικά και ασφαλή αποτελέσματα είναι αυτές που εφαρμόζονται αποκεντρωμένα και εντάσσονται στο πλαίσιο μιας συνολικής εθνικής στρατηγικής.