Αφορμή για την σημερινή Ευαγγελική παραβολή του σκληρού άκαρδου δούλου, ήταν η ερώτηση του Αποστόλου Πέτρου  «Κύριε πόσες φορὲς θα σφάλλει σε μένα ο αδελφός μου και θα τον συγχωρήσω; Ως επτὰ φορές ; » . Ο Χριστὸς του απαντά «εβδομηντάκις επτά» , για να του δείξει ότι απεριόριστες φορὲς μπορεί να συγχωρήσει κανεὶς τον συνάνθρωπό του, υπερβαίνοντας έτσι για πάντα οποιοδήποτε όριο. Και παίρνοντας αφορμή διηγείται την παραβολὴ του αχάριστου δούλου.

Στην παραβολή αυτή χαρακτηριστικὲς είναι οι αντιθέσεις. Κὰτ’ αρχήν , της διαφοράς του χρέους: Ο ένας δούλος, προφανώς κάτοχος υψηλής θέσεως και αρμοδιοτήτων στο βασίλειο — ένα είδος διευθύνοντος «δούλου», σατράπη—, ώφειλε στο βασιλιὰ ασύλληπτα μεγάλο ποσό, «μύρια τάλαντα», περίπου δέκα εκατομμύρια σημερινὰ ευρώ, που είχαν όμως τότε πολὺ μεγαλύτερη αγοραστικὴ αξία. Ο άλλος δούλος, υφιστάμενος στον προηγούμενο απὸ την τάξη των μικρών και αδυνάτων, ώφειλε ένα ασήμαντο ποσό, εκατὸ δηνάρια. Και το χαρακτηριστικότερο: αυτὰ τα χρήματα ήταν απὸ εκείνα που ο μεγαλόσχημος συνδουλὸς του είχε πάρει απὸ το βασιλιά.

Η δεύτερη αντίθεση φθάνει σε υψηλότερη οξύτητα: Ο μεν βασιλιὰς «σπλαγχνισθείς» χαρίζει στον μεγαλοθεσίτη δούλο το υπέρογκο ποσὸ που καταχράσθηκε και τον ελευθερώνει, εκείνος   δε  όχι  μόνο δεν δείχνει την ελάχιστη κατανόηση στο συνδούλο του, που του ζητά λίγη   πίστωση   χρόνου, αλλά γρήγορα γρήγορα τον βάζει στη φυλακή,   «έως ού αποδώ το οφειλόμενον», του στερεί κάθε ελευθερία. Και ένα τρίτο σημείο: Αυτὴ τη σκληρότητα την δείχνει «μόλις βγήκε» απὸ την τραγικὴ θέση, στην οποία είχε οδηγήσει τον εαυτὸ του μόλις είχε απολαύσει την ασύγκριτη μεγαλοψυχία του «Κυρίου του».

Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι διπλής κατευθύνσεως, αλλά πολλαπλής. Κυρίως οι σχέσεις μας έχουν, αναφορά στον Θεό. Η εξάρτησή μας από Εκείνον μας φέρνει σε αυτόματη συνάφεια με όλους τους ανθρώπους. Δεν μπορούμε να το παραθεωρούμε και να βλέπουμε ξεχωριστό κεφάλαιο τις σχέσεις με τον Θεό και άλλο κλειστό κεφάλαιο λογαριασμου τις σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας.

Μέσα στο πεντακάθαρο φώς της παραβολής αυτής φαίνεται ζωηρὰ τι φοβερὴ υποκρισία δείχνουμε, όταν τη μια στιγμὴ ικετεύουμε, «Κύριε, μακροθύμησον επ’ εμοί», και σε λίγο πεισμώνουμε και «δεν θέλουμε» να συγχωρήσουμε τον αδελφό μας για κάτι μικρὸ – η έστω «μεγάλο» στα δικά μας μάτια.