Γράφει ο Νίκος Αρβανίτης

Σύμφωνα με καταγγελίες που έχουμε από γονείς των οποίων τα παιδιά, μαθητές σε σχολεία του Ν. Ροδόπης, συνεχίζεται η πλημμελής πλήρωση των κενών θέσεων για παιδιά που δικαιούνται παράλληλη στήριξη.

Όπως μας αναφέρει μητέρα παιδιού με αναπτυξιακή διαταραχή “Ως γονέας παιδιού με αναπτυξιακή διαταραχή, που φοιτά σε δημοτικό σχολείο Της Κομοτηνής, Θέλω να εκφράσω τον θυμό μου για το τρόπο που αντιμετωπίζει το υπουργείο παιδείας το ζήτημα της παράλληλη στήριξης. Στο σχολείο μας ήρθε παράλληλη τον Μάρτιο μήνα παρακαλώ, η όποια θα μοιράζεται σε 3 παιδιά για 4 ώρες εβδομαδιαίος στο καθένα και πηγαίνει και σε άλλο σχολείο (δηλαδή μοιράζεται σε 4 παιδιά). Θεωρώ το να μοιράζονται οι παράλληλες με την μέθοδο του σαλαμιού είναι γελοίο και δημιουργεί ερωτηματικά. Το θέμα είναι να βοηθηθούν τα παιδιά ή να καλύψουν όπως – όπως τα κενά χωρίς στην ουσία να προσφέρεται ποιοτικό έργο. Ζητώ από τον υπουργό παιδείας να επιληφθεί του θέματος και να δείξει την ανάλογη σοβαρότητα που χρήζει το ζήτημα ώστε να λυθεί το πρόβλημά που δημιουργήθηκε φέτος στα σχολεία“

Με βάση τα στοιχεία που έδωσε ο κ. Κασσιανός Π. (Προιστάμενος Ειδικής Αγωγής του Υπουργείου Παιδειας), στον Σύλλογο Αποφοίτων Ειδικής Αγωγής (ΣΑΤΕΑ), υπήρξαν για το σχολικό έτος 6.700 αιτήσεις και 3.000 προσλήψεις. Παραμένει άγνωστος για μας ο αριθμός των παιδιών που δεν έχουν καθόλου παράλληλη στήριξη, καθώς και εκείνος των παιδιών που στηρίζονται ελλειπώς με 6-8-10 ώρες εβδομαδιαίως.

Στην Ελλάδα ακόμη και όταν εφαρμόζεται ο θεσμός, ζούμε τη παγκόσμια πρωτοτυπία να θεωρείται ότι ένα παιδί με αναπηρία ή ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες χρειάζεται μόνον 6-8-10 ώρες την εβδομάδα παράλληλη, από τις 30 διδακτικές. Τώρα με ποια λογική ο κρατικός μηχανισμός οδηγείται σε αυτό το συμπέρασμα αποτελεί, για τις οικογένειες που βιώνουμε τη συγκεκριμένη έλλειψη, φαινόμενο ανεξήγητο. Εκείνο που αισθανόμαστε είναι ότι ΚΕΔΔΥ και Υπουργείο Παιδείας μας εμπαίζουν, όταν ισχυρίζονται ότι δικαιούμαστε πολύ λιγότερες ώρες παράλληλης στήριξης, από τις ώρες που το παιδί μας βρίσκεται στο σχολείο.

Δηλαδή πώς γίνεται ένας μαθητής να είναι, για παράδειγμα, αυτιστικός για το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα, 6- 8 ή 10 ώρες εβδομαδιαίως; Ενώ τις υπόλοιπες, τι είναι; Νευροτυπικός και δεν το ξέρουμε;

Οι οικογένειες λοιπόν των οποίων τα παιδιά δικαιούνται αυτής της παροχής και την στερούνται, βιώνουν εξαιρετικά τραγικές καταστάσεις. Κάποιοι γονείς αναγκάζονται να εγκαταλείπουν τις εργασίες τους και να κάνουν οι ίδιοι παράλληλη στήριξη για τα παιδιά τους και αυτό εφόσον εχουν τη σύμφωνη γνωμη του συμβουλίου διδασκόντων, διότι υπάρχει περίπτωση οι εκπαιδευτικοί να μη συναινέσουν σε κάτι τέτοιο, οπότε δημιουργείται επιπροσθέτως αρνητικό κλίμα στο σχολικό περιβάλλον, με τελικό αποδέκτη το ίδιο το παιδί. Αλλοι πάλι αναγκάζονται να παίρνουν νωρίτερα τα παιδιά τους απ’ το σχολείο, στις 10.00π.μ.ή 11.00 π.μ., επειδή το σχολικό περιβάλλον για αυτά, χωρίς δάσκαλο παράλλης στήριξης καθίσταται εχθρικό, χαοτικό, επικίνδυνο. ‘Αλλοι γονείς είναι εγκλωβισμένοι στο σπίτι τους και περιμένουν να ειδοποιηθούν από το σχολείο, ώστε να σπεύσουν κάθε φορά που το παιδί αντιμετωπίζει θέματα που οι εκπαιδευτικοί δεν μπορούν να διαχειριστούν. Υπάρχει και η κατηγορία εκείνη των γονιών που μπορούν να πληρώσουν 500-700 ευρώ μηνιαίως και να προσλάβουν ιδιωτική παράλληλη στήριξη. Όπως επίσης υπάρχουν και παιδιά που οι γονείς τους δυσκολεύονται να αντιληφθουν το μέγεθος του προβλήματος και βρίσκονται παρατημένα και περιθωριοποιημένα, εντός του σχολικού πλαισίου.

Σε κάθε περίπτωση όμως, παιδιά που στερούνται ειδικής εκπαιδευτικής αγωγής και οι οικογένειές τους, στοχοποιούνται και είναι ευάλωτα στον κοινωνικό αποκλεισμό, τον κοινωνικό ρατσισμό, την περιθωριοποίηση και την κάθε λογής βία.