(Αχ, Θε μου! Πώς να μιλήσεις και τι να πεις και πώς να γράψεις για τον πόνο του άλλου… Τουλάχιστον, Θε μου, ας μην ξαναγίνει…)

Μετά το τραγικό δυστύχημα ανακαλύψαμε ότι υπάρχουν «αυτοσχέδια λούνα παρκ». Πάλι πέσαμε απ’ τα σύννεφα! Ποιος να το έλεγε, ε;

Δεν έχω παιδιά και γι’ αυτό το λόγο ακούω συχνά το «εσύ να μη μιλάς γιατί δεν ξέρεις». Ωραία, λοιπόν, δεν ξέρω τι σημαίνει να έχεις ένα αγγελούδι να σου λέει «πάμε στα αυτοκινητάκιααααα!» και δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να του πεις «όχι, γιατί δεν έχω εμπιστοσύνη ότι είναι ασφαλή κι επειδή σ’ αγαπάω όσο τίποτε άλλο στον κόσμο δε θα ρισκάρω μια τρίχα από τα απαλά σου τα μαλάκια!»

Όχι, δεν έχω ιδέα εάν μπορείς να αρνηθείς κάτι στο παιδί σου και δεν μπορώ να πάρω όρκο ότι ξέρω τι θα έκανα αν είχα δικό μου παιδί.

Θέλω μόνο να σου μεταφέρω κάτι που έγραψα, στην εφημερίδα όπου εργαζόμουν τότε, με αφορμή τη μετατροπή της πλατείας Αριστοτέλους σε εμποροπανήγυρη της κακιάς ώρας για τις εορταστικές ημέρες. Αφού έκανα ρεπορτάζ ανακαλύπτοντας ότι όλοι ανεξαιρέτως οι μικροπωλητές είναι παράνομοι κι η δυνατότητα των οργάνων του δήμου Θεσσαλονίκης να προασπίσουν τη νομιμότητα ανύπαρκτη, μίλησα με γονείς. Έγραψα, λοιπόν, στις 27 Δεκεμβρίου 2010:

Πλησιάζουμε ευτυχισμένες μητέρες που άφησαν τα παιδιά τους να ανεβούν σε κάτι βρομερά αυτοκινητάκια που έχουν φάει τα ψωμιά τους γυρίζοντας από πανηγύρι σε πανηγύρι. Την πομπή οδηγεί κάποιος ευτυχής παράνομος, αγνώστων στοιχείων και ιδιοτήτων. «Εμπιστεύεστε σε έναν άγνωστο τυχάρπαστο και σε αυτά τα βρόμικα αυτοκινητάκια το παιδί σας;», ρωτάμε. Μας κοιτάζουν σαν να είμαστε ούφο. «Μπα, μια χαρά είναι», απαντούν.
Χαρωποί πατεράδες αγοράζουν μαλλί της γριάς. «Υπάρχει και ζήτημα υγειονομικού ενδιαφέροντος», τονίζει ο δημοτικός αστυνόμος Γιώργος Λαζαρίδης, επικεφαλής της απογευματινής βάρδιας. «Αγοράζουν μαλλί της γριάς με εμφανείς βρομιές!»

Λίγους μήνες πριν, ένα σαββατιάτικο απόγευμα του Ιουλίου 2010 στην παραλία της Θεσσαλονίκης, μια άμαξα στην οποία επέβαιναν μια μητέρα με το παιδί της, ένας άνδρας και ο αμαξάς έπεσε στη θάλασσα επειδή το άλογο αφήνιασε, τρομαγμένο από τη φλόγα που άναψε σε ένα αερόστατο που διαφήμιζε μια εκδήλωση. Η μητέρα με το παιδί πρόλαβαν να πηδήξουν πριν πέσει η άμαξα στη θάλασσα, ο επιβάτης και ο αμαξάς έπεσαν μέσα κι ευτυχώς σώθηκαν, ενώ το άλογο πνίγηκε. Κάνοντας το ρεπορτάζ απ’ το οποίο προέκυπτε -φυσικά- η πλήρης ανημποριά των αρχών να βάλουν τάξη στην παραλία, έγραφα τότε στην εφημερίδα «Θεσσαλονίκη».

Όλα είναι χάος…
Το ζήτημα είναι ότι καθημερινά χιλιάδες ανύποπτοι περιπατητές μπορεί να πέσουν θύμα ατυχήματος. Στο παρελθόν έχουν συμβεί πολλά ατυχήματα με τραυματισμούς κυρίως ποδηλατών και πεζών, ενώ ανάλογο με άμαξα, χωρίς θύματα, σημειώθηκε και πέρυσι. Κάθε απόγευμα δοκιμάζονται οι αντοχές ενός συστήματος που δεν έχει κανέναν κανόνα και λειτουργεί εντελώς χαοτικά. Ας ευχηθούμε να μη δούμε και χειρότερα…

Καλώς ή κακώς, δεν μπορούμε να ποντάρουμε στο κράτος, ρε παιδιά, πώς να το κάνουμε; Η χώρα αυτή πάσχει από έλλειψη ελέγχων. Ας έχουμε τον νου μας. Σε παρακαλώ, έχε τον νου σου. Όχι για μένα. Για το παιδί σου…