Γράφει ο Νίκος Αρβανίτης

Ήταν αργά.. Σχεδόν Μεσάνυχτα. Τρέχοντας βιαστικά για να προλάβω χρόνους και προθεσμίες προσπέρασα, κάπου εκεί στη Δημοκρίτου, μία βιτρίνα ζαχαροπλαστείου.. Οι καρδούλες και οι ζαχαρόπαστες μ’έσπρωξαν ν α κοιτάξω το ρολόϊ μου..

Του Αγίου Βαλεντίνου, 14/2/2017..  Ο Έρωτας κι ο Θάνατος σκέφθηκα, από την παρόρμηση της  ζαχαρόπαστας (και στα κόλλυβα και στις τούρτες).. Ο έρωτας κι ο θάνατος/ ίδια σπαθιά βαστούνε/κι οι δυο με τρόπο ξαφνικό/και ύπουλο χτυπούνε….

Μπα.. Ο έρωτας είναι ισχυρό ναρκωτικό, εγκεφαλικός αλγόριθμος και πανίσχυρη εθιστική ουσία.. Ποιος είν’ τρελός από έρωτα;/Ας κάνει λάκκους την αυγή/να πάμε εκεί να πιούμε την βροχή …

Χαζομάρες… Η ερωτική έλξη είναι, η γλώσσα του σώματος, η στιγμιαία ηδονή, συναισθήματα νεότητας.. Έρωτας είναι θαρρώ/που γελά σαν παιδάκι μικρό/με δυο χείλη φωτιά/με δυο χέρια ανοιχτά σαν φτερά/Τα μάτια της είχε κλειστά/Τα μαλλιά της στον ώμο λυτά/κι ένας ήλιος θαρρείς στο κορμί της να πέφτει νωρίς.

Μια ζαβολιά είναι.. πράξη παράτολμη πάθους ανομολόγητου.. Έξω από ηθικές νόρμες, κανόνες και περιορισμούς.. Ο παράνομος έρωτας είναι μια τρικυμία/τσακίζει με το τακούνι την ηρεμία στη γωνία/το σεντόνι γουστάρει να μουσκεύει στο λάθος/γιατί η ευτυχία μισεί να μας βρίσκει μονάχους.

Το κυνήγι του αέναου.. της ιδεατής αγάπης.. ο ενθουσιασμός.. η μετάλλαξη του πόθου μας σε «ένθεη» μορφή.. Ο δικός μου Θεός/δε χωράει σε εικόνες,/δε χωράει σε κανόνες,/δεν φοράει χρυσά./Είν’ το φέγγος του μόνο/που φωτίζει χειμώνες/η ζεστή του ανάσα/όταν έξω φυσά…

Ή μήπως τελικά είναι  αυτό το πρόπλασμα του ωραίου, η εικόνα των παιδικών μας ερώτων, η αγνότητα και το φοβισμένο πάθος των εφηβικών μας ανησυχιών.. Τότε , που μεγαλώνοντας σε μία άλλη εποχή και μία άλλη Ελλάδα προσπαθούσαμε να αντλήσουμε τα μηνύματα από την ήρεμη καθημερινότητά μας, από τα ερεθίσματα της καθημερινότητας.. Τότε που δεν είχαμε βαρύνει από τα μνημόνια – απόδειξη του πόσο τελικά ανέραστοι ήταν αυτοί που μας διοικούσαν και πόσο κι εμείς χάσαμε την ουσία της ζωής…

Σ’αγαπώ και δε σε δίνω κανενός.. όπως τότε που γυρνάγαμε από το σχολείο και στο Β’πρόγραμμα η Βίκυ Μοσχολιού (με τη Λίνα και τον Σταμάτη) να μας το λένε μελωδικά..

Άντε και του χρόνου… Να το ξαναλέμε σε όσους αγαπήσαμε, αγαπάμε και σε όσους μας άφησαν ακόμη την αγνή αίσθηση της αγάπης κάπου γύρω μας, πάνω μας, δίπλα μας…