Γράφει ο Νίκος Αρβανίτης

Σε καθημερινή βάση γινόμαστε αποδέκτες της αγωνίας συμπολιτών και συντοπιτών μας σε παραγωγική ηλικία που προσπαθούν να επιβιώσουν οικονομικά κι επιχειρηματικά όχι μόνον στην Ελλάδα της κρίσης αλλά και  στην Ροδόπη της στασιμότητας.

Στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, η τοπική ελίτ της «λαμογιάς» και της «μίζας» η οποία και έμεινε ατιμώρητη όπως δείχνουν τα στοιχεία δεν κατέβαλε κανένα τίμημα και δεν σήκωσε κανένα βάρος από τις ευθύνες που της αναλογούν.

Την ίδια στιγμή , όμως, υπήρχαν κι εκείνοι που μπόρεσαν και άντεξαν μέχρι σήμερα. γιατί είχαν γερές βάσεις, πρόβαλαν νέα προϊόντα ή υπηρεσίες, νοικοκύρεψαν τα οικονομικά τους και προσάρμοσαν την λειτουργία τους με βάση τις ανάγκες της κρίσης, κι αναφερόμαστε στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και στους ελεύθερους επαγγελματίες που δραστηριοποιούνται στην τοπική οικονομία.  Σε αυτό το πλαίσιο, ζουμε όλοι εδώ και  μία δεκαετία σε οριακή βιωσιμότητα και σε συνθήκες πραγματικής πάλης με την ύφεση, τα μνημόνια και τις πρακτικές του τραπεζικού συστήματος .

Σύμφωνα με τα στοιχεία του 2014 και του 2015 που αναφέρουμε ενδεικτικά για τις ανάγκες του παρόντος σημειώματος, προκύπτει ότι  είναι σταθερά πτωτική η πορεία του βιομηχανικού και βιοτεχνικού τομέα της Ροδόπης, με τον οικονομικό ιστό της περιοχής να στηρίζεται σε μεγάλες 33 επιχειρηματικές και βιομηχανικές μονάδες οι οποίες και έχουν τις κύριες παραγωγικές εγκαταστάσεις τους ή το σύνολο του παραγωγικού δυναμικού τους στον νομό Ροδόπης.

Τα στοιχεία για την ανεργία και την «ημιανεργία» με τα διάφορα  «προγράμματα» κατάρτισης, είναι ανησυχητικά για την περιοχή της ΠΑΜΘ κατατάσσοντάς την στις πρώτες τρεις πανελλαδικά θέσεις με ποσοστό που κυμαίνεται από 22,2% έως 27,2%. Η πραγματική ανεργία χτυπά τα αστικά στρώματα της περιοχής και τον επιστημονικό κόσμο που αναγκάζεται να μεταναστεύσει και μάλιστα με αυξανόμενες τάσεις την τελευταία περίοδο.

Τα δημογραφικά στοιχεία , βεβαίως, αναδεικνύουν μία άλλη πραγματικότητα, αυτήν της γήρανσης του τοπικού πληθυσμού , και όχι μόνον ηλικιακής, γεγονός που αλλάζει τις ισορροπίες στα τοπικά δεδομένα και πλήττει εκ των έσω τον όποιο σχεδιασμό κοινωνικής θωράκισης του Ν. Ροδόπης.

Η ανυπαρξία κεντρικού σχεδιασμού και ο άστοχος προγραμματισμός (χωρίς σκοπό και στόχο ) των τοπικών φορέων, δομών, πολιτικών και λοιπών υπευθύνων που αντλούν την ετερόφωτη ύπαρξή τους από τη διαιώνιση μοντέλων προηγουμένων δεκαετιών με φαραωνικές και μεσσιανικές διαστάσεις αυτοπροβολής και πνευματικής αυτοϊκανοποίησης προστίθενται στην δημιουργία ενός εκρηκτικού μείγματος που είναι προκλητικό για κάθε επίδοξο εμπρηστή.

Χρειάζεται κάτι περισσότερο από αυτοκριτική και ασκήσεις εθνικής αυτοσυνειδησίας ή διακηρύξεις πατριωτισμού , εθνικοφροσύνης και πανηγυριώτικης ευσέβειας… 

Απαιτείται ΑΜΕΣΑ σχεδιασμός οικονομικής, κοινωνικής κι Εθνικής θωράκισης με διαρκή αναπροσαρμογή των ενδιάμεσων στόχων.