Ἀγαπητoὶ μου ἀδελφοί·

Ἡ γραφίδα τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ διασώζει τὴν ἀπὸ τοῦ ὕψους  τοῦ Σταυροῦ ἕκτη φράση τοῦ πάσχοντος Ἰησοῦ: «Πάτερ, εἰς χεῖρας σου παρατίθεµαι τὸ πνεῦµά µου»[1], ποὺ σηµαίνει ὅτι ὁ Ὑιός λίγο πρὶν εἰσέλθει στὴν ἐμπειρία τοῦ βιολογικοῦ θανάτου, «ὡς ἄνθρωπος ὑπάρχων οὐσίᾳ  οὐ φαντασίᾳ»[2] παραδίδει τὸ πνεῦµα Του στὰ χέρια τοῦ Πατρὸς Του.

Προσεγγίζοντας ἑρμηνευτικὰ τὴν φράση αὐτὴ τοῦ Κυρίου μας ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, ἐπίσκοπος Ἀχρίδος, ἐξηγεῖ, ὅτι εἰπώθηκε γιὰ νὰ γίνει γνωστό, ὅτι ἐστάλη ἀπὸ τὸν Πατέρα καὶ ὄχι αὐτεξουσίως, ὅπως Τὸν κατηγοροῦσαν οἱ Ἑβραῖοι.

Προσθέτει, ἐπίσης, ὅτι οἱ λέξεις αὐτὲς ἐλέχθησαν, ὥστε νὰ τὶς ἀκούσουν ὅσοι ἑτερόθρησκοι καὶ φιλόσοφοι τότε καὶ πάντοτε φλυαροῦν περὶ δῆθεν μετοικήσεως τῆς ψυχῆς τῶν νεκρῶν ἀνθρώπων σὲ ἄλλους ἀνθρώπους ἤ ζῶα, ἤ φυτά, ἤ ἀστέρια, ἤ µεταλλικὰ στοιχεῖα. Παρακινεῖ ὁ ἅγιος νὰ ἀπαλλαγοῦμε  ἀπὸ τέτοιες φαντασίες καὶ νὰ δοῦμε καθαρὰ ποῦ κατευθύνεται τὸ πνεῦµα τοῦ νεκροῦ Δικαίου: στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ Πατρός.

Ὑπάρχει  ὅμως κι ἄλλη μία θεολογικὴ παράμετρος πού σᾶς παρακαλῶ νὰ προσέξουμε ἰδιαιτέρως. Ἡ φράση τοῦ Ἐσταυρωμένου ἀποτελεῖ μία διηνεκῆ προτροπὴ κεφαλαιώδους σημασίας γιὰ τήν σωτηρία κάθε φερωνύμου χριστιανοῦ, κάθε ἐποχῆς. Καὶ ἡ προτροπὴ αὐτὴ λέει μὲ ἁπλᾶ λόγια: «ἄφησε, ἀδελφὲ μου, τὸ κουρασμένο πνεῦμα σου, τὸ κατάστικτο ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες σῶμα σου, τὴν ταλαίπωρη ἀπὸ τὶς ἀστοχίες καὶ τὶς μέριμνες τοῦ προσκαίρου βίου ψυχὴ σου στὰ χέρια τοῦ Δημιουργοῦ σου. Ἐμπιστεύσου τὸν ἐν Τριάδι Θεὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας, ποὺ δημιούργησε μὲ τὸ τίμιο Αἷμά Του καὶ συντηρεῖ ἡ μεταμορφωτικὴ χάρις τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος καὶ ζῆσε ἐντὸς Αὐτῆς ὅλο σου τὸν βίο. Χωρὶς διαλλείματα, χωρὶς ἀλλοτριωτικὲς ἀποστασιοποιήσεις, χωρὶς ἐγωπάθειες, χωρὶς ἀποπροσανατολιστικὲς ἀσωτίες, παραδομένος ὁλοκληρωτικά στὴν τέχνη τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ διὰ  τῆς ἀγάπης τῆς εἰκόνας Του, δηλαδὴ τοῦ πλησίον».

                Εὔχομαι, πατρικῶς, αὐτὲς τὶς δύσκολες ὅσο καὶ πονηρὲς ἡμέρες  ποὺ ἀναζητοῦμε ἀμφιβόλου ἀποτελεσματικότητας βακτηρίες γιὰ τὴν ἐπίλυση τῶν πάσης φύσεως προβλημάτων μας, ὡς πρόσωπα, ὡς Γένος καὶ ὡς Ἔθνος, νὰ στραφοῦμε ἀποφασιστικὰ μὲ προσευχητικὴ ζέση στὸν πάσχοντα γιὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος Σωτῆρα καὶ Θεὸ λέγοντάς Του: «Πάτερ, εἰς χεῖρας σου παρατίθεµαι τὸ πνεῦµά µου, τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν ζωή μου». Ἀμήν.

Καλὴ  Ἀνάσταση!

Διάπυρος πρός τόν Σταυρωθέντα Κύριον εὐχέτης

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ

ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ

[1] Λουκ. κγ΄,46

[2] ἐκ τῆς θ΄ ὠδῆς τοῦ ὄρθρου τῆς Μ. Πέμπτης