Ολα τα αηδόνια λαλούν τον ίδιο σκοπό και όλα τα κοράκια όμοια κράζουν.

Τι να έκανε και ο Αλέξης Τσίπρας; Ανέβηκε στο βήμα της Βουλής με μαύρα παπούτσια (χωρίς τα επαναστατικά μποτάκια τού Φεβρουαρίου) και εκφώνησε μία ομιλία που, υπό συνθήκες, θα μπορούσε να βγει από το στόμα οποιουδήποτε. Άντε, ο Τσίπρας έβαλε και δύο μεζούρες παραπάνω από σύγκρουση με την ολιγαρχία. Κατά τα λοιπά, πήρε σελίδες από τις προγραμματικές δηλώσεις του ΓΑΠ, τις έμπλεξε με τις σημειώσεις του Σαμαρά και για γαρνίρισμα πρόσθεσε λίγα από Καραμανλή.

Δηλαδή πόσες φορές θα γυρίσει σελίδα η χώρα; Πόσα «νέα μοντέλα» παραγωγικής ανασυγκρότησης και ανάπτυξης θα δοκιμάσουμε; Αυτό το Δημόσιο δεν έχουν βαρεθεί να το μεταρρυθμίζουν; Ποιος πρωθυπουργός δεν υποσχέθηκε δίκαιο και απλό φορολογικό σύστημα, καλύτερες υπηρεσίες υγείας και κράτος κοντά στον πολίτη; Υπήρξε πρωθυπουργός που δεν έταξε λεφτά στους αγρότες, ανακούφιση των αδυνάτων, σύγκρουση με συμφέροντα, διαφανείς και αποτελεσματικούς θεσμούς;

Ναι, φυσικά, οι υποσχέσεις είναι κομμάτι της δουλειάς τους. Όμως πια, αυτό που γεννιέται στο θυμικό του τηλεθεατή είναι πλήξη, απογοήτευση, οργή. Στο τέλος σταματά να δίνει σημασία στο περιεχόμενο του πολιτικού λόγου, ακούει μόνο ένα βουητό, σαν τραγούδι που δεν προσέχει, σαν τη λειτουργία στην εκκλησία. Εκεί ήταν και ο Τσίπρας. Τον Φεβρουάριο ως κοινωνικός σωτήρας και κάθε λέξη του Συντάγματος, τώρα προσγειωμένος, ως κάθε λέξη του Μνημονίου. Μία σοβαρή εξαγγελία έκανε και αυτή ήταν μισή: ανακοίνωσε την αναστολή του ΦΠΑ ως τα μέσα Νοεμβρίου, με την ελπίδα να βρεθεί ισοδύναμο μέτρο. Έπρεπε να το έχει βρει. Αυτή είναι η δουλειά του. Όχι το δούλεμα.

protagon.gr