Η εταιρία αρτivities και το ΔΗΠΕΘΕ ΒΟΛΟΥ, στα πλαίσια του ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ θα παρουσιάσουν στην Κομοτηνή, στο θερινό δημοτικό θέατρο, στις 28 Αυγούστου,

στις 9 το βράδυ, την τραγωδία του Σοφοκλή ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΤΥΡΑΝΝΟΣ, σε σκηνοθεσία Τσέζαρις Γκραουζίνις, με τους Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη και Αιμίλιο Χειλάκη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Ο Τσέζαρις Γκραουζίνις, ο γνωστός στο ελληνικό θεατρικό κοινό Λιθουανός σκηνοθέτης, καταπιάνεται με την εμβληματική τραγωδία έχοντας σαν όπλα του την μετάφραση του Μίνου Βολανάκη, τον ομαδικό τρόπο αφήγησης και ασκημένους στον αρχαίο Αττικό λόγο ηθοποιούς.

Ο Κέννι Μακλίλαν στα σκηνικά και στα κοστούμια, ο Δημήτρης Θεοχάρης στην μουσική σύνθεση και ο Νίκος Βλασόπουλος στους φωτισμούς, θα είναι οι πολύτιμοι συνεργάτες του για να αναδειχθεί η τραγωδία του ανθρώπου που δέχεται τα σκληρότερα χτυπήματα της Θείας Δίκης για μια ύβρη που εν αγνοία του διέπραξε.

Την Θήβα ταλαιπωρεί ένας φοβερός λοιμός. Ο χρησμός ορίζει ότι η πόλη θα σωθεί μόνο αν τιμωρηθεί ο δολοφόνος του προηγούμενου βασιλιά Λάιου. Ο Οιδίπους, που βασιλεύει τώρα, ζητά να βρεθεί εκείνος που σκότωσε το Λάιο. Ο μάντης Τειρεσίας κατηγορεί τον Οιδίποδα ότι εκείνος είναι το μίασμα της πόλης. Ο Οιδίπους εξαγριώνεται υποψιάζεται συνωμοσία εναντίον του. Στην πορεία αναζήτησης του δολοφόνου αποκαλύπτεται σταδιακά η αλήθεια, ο ήρωας ανακαλύπτει ποιος πραγματικά είναι. Γιος και φονιάς του βασιλιά Λάιου αλλά και σύζυγος της μητέρας του Ιοκάστης. Ύστερα από την αποκάλυψη της τραγικής και αναπόφευκτης μοίρας η Ιοκάστη απαγχονίζεται. Ο Οιδίπους αυτοτυφλώνεται.

Στα τελευταία λόγια του χορού ο Σοφοκλής γράφει: «…Για ότι πεθαίνει περίμενε τη στερνή του μέρα, προτού το μακαρίσεις…»

Αυτή η υποβλητική ιστορία, που την ωρίμασαν χιλιάδες χρόνια, αποκαλύπτει πόσο εφήμερη είναι η ανθρώπινη ευημερία και η δόξα. Πόσο εύθραυστη είναι η ελπίδα μας για την αιώνια και σταθερή αίσθηση της ασφάλειας και της ειρήνης.

    Η πρόθεση όμως του Τσέζαρις Γκραουζίνις στο ανέβασμα της παράστασης αυτής, δεν είναι η διδακτική (αν και σοφή) διακήρυξη της ανάγκης να υπακούσει κανείς το πεπρωμένο του.

            Ειδικά τώρα, ειδικά εδώ, τον ελκύει η ευκαιρία να μιλήσει για το αναφαίρετο δικαίωμα και την ευκαιρία να παραμείνει ο άνθρωπος περήφανος ακόμα και στην πιο καταστροφική κατάσταση και να αποδεχθεί την όποια κατάρα με αξιοπρέπεια.

Με άλλα λόγια, να αποδοθεί τιμή σε έναν άνθρωπο, που υποκλίνεται στην τρομερή του μοίρα, χωρίς να ταπεινώνεται.