Γι’ άλλη μια χρονιά ΕΕ, κυβερνήσεις, Περιφέρειες και Δήμοι, διάφορες γυναικείες οργανώσεις και ΜΚΟ με ημερίδες και εκδηλώσεις θα χύσουν “κροκοδείλια” δάκρυα για ορισμένες μορφές βίας σε βάρος των γυναικών. Προβάλουν επιλεκτικά και αποσπασματικά το “δέντρο” της ενδοοικογενειακής βίας, της σεξουαλικής παρενόχλησης και κρύβουν το “δάσος” της πολύμορφης βίας σε βάρος των γυναικών.

            Αντιμετωπίζουν ένα υπαρκτό κοινωνικό φαινόμενο που παραβιάζει κατάφωρα τα δικαιώματα των γυναικών με μπόλικες δόσεις υποκρισίας. Ιδιαίτερα, η κυβέρνηση και η ΓΓΙΦ αξιοποιούν τη συγκεκριμένη μέρα για να προβάλουν τη δήθεν ευαισθησία τους με την κατάθεση του νόμου για την κύρωση της Σύμβασης του Συμβουλίου της Ευρώπης «για την πρόληψη και την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας».

            Μπορεί να αντιμετωπιστεί η βία σε βάρος των γυναικών με το συγκεκριμένο νόμο; Πώς μπορεί μια εργαζόμενη ή άνεργη γυναίκα να αντιμετωπίσει την ενδοοικογενειακή βία, τους πολύμορφους οικονομικούς, κοινωνικούς καταναγκασμούς εντός και εκτός της οικογένειας; Μήπως εξασφαλίζονται οι οικονομικές, κοινωνικές προϋποθέσεις για να σταθεί μια γυναίκα ανεξάρτητη, χωρίς να αναγκάζεται να παραμείνει σε μια βίαιη οικογενειακή ή διαπροσωπική σχέση;

            Ούτε μια πρόβλεψη δεν υπάρχει στο πολυσέλιδο κείμενο της Σύμβασης. Αντίθετα, παραβλέπεται σε ποιες συνθήκες ζουν και εργάζονται οι περισσότερες γυναίκες-θύματα. Πουθενά δεν αναφέρεται η πολύμορφη βία που ασκείται στις εργαζόμενες από τους επιχειρηματικούς ομίλους. Αντίθετα, αθωώνονται οι πολιτικές της ΕΕ και κυβερνήσεων, που καταδικάζουν εκατομμύρια γυναίκες στη βία μιας ζωής με τσακισμένα δικαιώματα στην εργασία και τη μητρότητα.

            Με θράσος παραδέχονται ότι το πραγματικό τους ενδιαφέρον για τη βία κατά των γυναικών είναι… το “κόστος”  για το κράτος και τους επιχειρηματικούς κολοσσούς, οι οποίοι βλέπουν τα κέρδη τους να μειώνονται από τη “μη συμμετοχή” των γυναικών στην εργασία. Αποτελεί κόστος για αυτούς η δημιουργία κρατικών δομών πρόληψης και προστασίας των θυμάτων, οι μαζικές προσλήψεις εξειδικευμένου προσωπικού με μόνιμη και σταθερή εργασία. Για αυτό άλλωστε η Σύμβαση συστήνει την παράδοση και αυτού του τομέα σε ιδιωτικές εταιρείες και ΜΚΟ.

            Σε αυτή τη λογική ευθυγραμμίζεται και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Γι’ αυτό, άλλωστε, παρά τις κορώνες για την εξάλειψη της βίας, πετσοκόβει από τον κρατικό προϋπολογισμό  τα κονδύλια που αφορούν την πρόνοια, την προστασία της μητρότητας. Γι’ αυτό στηρίζεται αποκλειστικά στα ευρωπαϊκά κονδύλια με “ημερομηνία λήξης” για τη χρηματοδότηση της λειτουργίας των ελάχιστων υπηρεσιών πρόληψης και στήριξης των κακοποιημένων γυναικών. Αφήνει απλήρωτους για μήνες τους εργαζόμενους στις υπάρχουσες δομές, ενώ  σκορπάει απλόχερα χρήματα στην ιδιωτική πρωτοβουλία.

            Η σωματική, λεκτική, ψυχολογική ή όποιας άλλης μορφής βία υφίστανται οι εργαζόμενες, οι γυναίκες των λαϊκών οικογενειών δεν εμφανίζεται στο κενό. Συμπληρώνει το παζλ της εργοδοτικής επιθετικότητας απέναντι στη μητρότητα, των μισθών πείνας, των εργατικών ατυχημάτων και της εξαντλητικής δουλειάς ή της μακροχρόνιας ανεργίας, των απολύσεων, των πλειστηριασμών της λαϊκής περιουσίας. Βία είναι η κόλαση του πολέμου και της προσφυγιάς.

            Η ΟΓΕ καλεί κάθε μισθωτή, αυτοαπασχολούμενη, άνεργη, νέα γυναίκα να γνωριστεί και να παλέψει μέσα από τους Συλλόγους και τις Ομάδες της:

Για ουσιαστικά και άμεσα μέτρα ανακούφισης των γυναικών, ιδιαίτερα των θυμάτων βίας:

• Διεκδικούμε να δημιουργηθούν κρατικές κοινωνικές υπηρεσίες για την πρόληψη της βίας κατά των γυναικών και τη στήριξη των κακοποιημένων γυναικών, στελεχωμένες με ειδικευμένο προσωπικό με μόνιμη και σταθερή δουλειά, και όχι μέσω ΜΚΟ. Να διευρυνθεί το δίκτυο των ξενώνων για κακοποιημένες γυναίκες με γενναία χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό.
• Διεκδικούμε μέτρα στήριξης των άνεργων γυναικών, των γυναικών από μονογονεϊκές και πολύτεκνες οικογένειες, για μόνιμη και σταθερή δουλειά με αξιοπρεπείς μισθούς, πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, για να μπορέσουν οι γυναίκες να σταθούν με αξιοπρέπεια στα πόδια τους και να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους.

Καμιά μόνη της!

“Σπάμε” τη βία της βάρβαρης πραγματικότητας στη σύγχρονη εκμεταλλευτική κοινωνία, που έχει πολλά πρόσωπα.

Παλεύουμε οργανωμένα για δημιουργική ζωή με δικαιώματα στην εργασία και τη μητρότητα!

Για μια ζωή χωρίς ανεργία, φτώχεια, βία, εκμετάλλευση και καταπίεση.