Για όλες τις εποχὲς ο περὶ Σταυρού λόγος ήταν ένα πρόσταγμα δύσκολο και έκανε τους ανθρώπους να προβληματίζονται. Ιδιαίτερα όμως παρου-σιάζεται βαρὺς για τον άνθρωπο της εποχής μας, που ζει στην «κοινωνία τῆς εὐημερίας», που έχει θεοποιήσει την άνεση και την ασφάλεια. Γι’ αυτὸ όταν ο Κύριος λέγει: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθήτω μοι», πολλοὶ αντιδρούν. «Η ἐποχή μας», παρατηρούν, «είναι σκληρή. Άν επιχειρήσεις να απαρνηθείς τον εαυτό σου, να παραχωρήσεις τα δικαιώματά σου, θα σε εκμεταλλευθούν και τελικά θα αποτύχεις».

Αυτὲς ακριβώς οι τοποθετήσεις είναι που σκανδαλίζουν τον πρακτικὸ άν-θρωπο. Αλλὰ γιατὶ τάχα να μας τρομάζει το εκ πρώτης όψεως παράδοξο; Υπάρχουν πολλὲς μεγάλες αλήθειες στη ζωὴ και την επιστήμη, που στο πρώτο τους άκουσμα ηχούν παράξενα. Απίθανα έμοιαζαν άλλοτε πολλὰ αυτονόητα της σημερινής εποχής: όπως, ότι μ’ ένα μικρὸ κουτὶ θα άκουγες και θα έβλεπες τι γίνεται μίλια μακρυά, ότι θα διέσχιζαν τους αιθέρες αεροπλάνα με τεράστιο βάρος και εκατοντάδες ανθρώπους. Το εκ πρώτης όψεως λοιπὸν παράξενο κάθε άλλο παρὰ παράλογο είναι.

Ένα δεύτερο βασικὸ στοιχείο του «Σταυρικοῦ Λογισμοῦ» είναι ότι η απάρνηση πρέπει να συμπληρώνεται απὸ μιὰ αποδοχή. Είναι οι τραγικότητες της βιοπάλης, οι συγκεκριμένοι σταυροὶ ποὺ επιφυλάσσει ο ανθρώπινος βίος: αρρώστιες, αδικίες, θάνατοι, απογοητεύσεις και πίκρες απὸ την πονηριὰ και τὴ σκληρότητα διαφόρων παραγόντων. Όλα αυτὰ θα χρειασθεί να μάθουμε να τα αποδεχόμαστε «ἐν εἰρήνῃ καὶ ἐλπίδι», μέσα στὸ φως της Αναστάσεως. Όποιος ακολουθεί τον Ιησού, έχει να κάνει μιὰ πορεία, ποὺ ξεπερνά το σταυρό.

Στὸ Γολγοθᾶ, ὅπως ὅλοι ξέρουμε, ὑπῆρχαν τρεῖς σταυροί οι δύο ήταν το τέρμα της πορείας δύο ληστών, ο μεσαίος ήταν απλώς ένα σταυροδρόμι.Η χάρις και η δύναμις του Σταυρού του Χριστού επηρέασε και μεταμόρφωσε τον έναν απὸ τους δύο άλλους σταυρούς, κάνοντάς τον δια της μετανοίας «θύραν»

του παραδείσου. Αυτὸ είναι μια πολὺ ουσιαστικὴ παρηγοριὰ για όσους σήμερα σηκώνουν σταυρὸ ενοχής.

Ένα τρίτο στοιχείο του «Σταυρικοῦ Λογισμοῦ» είναι ότι η απάρνηση και η θυσία δε σημαίνουν παθητικότητα έναντι της ζωής.Η απελευθέρωση απὸ το εγώ, για την οποία μιλά ο Χριστός, δεν αποτελεί αυτοσκοπό, δεν αποτελεί απάθεια σαν αυτὴ που συναντά κανεὶς ταξιδεύοντας στην Ινδία και την Άπω Ανατολή. Το ζητούμενο είναι να λυτρωθείς απὸ τον ατομισμό σου, για να δοθείς ολόκληρος στο Θεό, να «κοινωνήσεις», να συμμετάσχεις στη ζωὴ του Χριστού και να Τον ακολουθήσεις σε μία πορεία αγάπης και μεταμορφώσεως του κόσμου.