Ομιλία ΕυριπίδηΣτυλιανίδη στην Ολομέλεια για την έκθεση του βουλευτή EPP DavorIvo STIER για τις θρησκευτικές συνήθειες στο χώρο εργασίας

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ, 27 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2020

« Η έκθεση του συναδέλφου θέτει ένα σημαντικό ζήτημα που θα μας απασχολεί όλο και περισσότερο στο μέλλον εδώ στην Ευρώπη, όσο αναμειγνύονται οι άνθρωποι, οι κουλτούρες και οι θρησκείες λόγω της μαζικής μετακίνησης των πληθυσμών προς την Ήπειρο μας.

Από την απάντηση που θα δώσουμε θα εξαρτηθεί αν θα μετατρέψουμε τις κοινωνίες μας σε πεδίο σύγκρουσης πολιτισμών ή σε σημείο συνάντησης, συνεννόησης και κυρίως αλληλοσεβασμού.

Ο κατεξοχήν χώρος επαφής ανθρώπων από διαφορετικές θρησκείες με άλλα ενδυματολογικά, λατρευτικά, διατροφικά πρότυπα είναι ο χώρος δουλειάς.

Κατάγομαι από μια περιοχή της Ελλάδας την οποία και εκπροσωπώ στο Ελληνικό Κοινοβούλιο από το 2000 με την ψήφο και την εμπιστοσύνη όχι μόνο Χριστιανών αλλά και Μουσουλμάνων συμπατριωτών μου, κατάγομαι από τη Θράκη.

Θεωρώ ότι ο τόπος μου αποτελεί πρότυπο ανοιχτής δημοκρατικής κοινωνίας και μοντέλο αρμονικής και δημιουργικής συμβίωσης της Χριστιανικής πλειονότητας και της Μουσουλμανικής μειονότητας σε όλες τις πτυχές και ακόμη περισσότερο στους χώρους εργασίας, στις τράπεζες, στα σχολεία, στις Δημόσιες Υπηρεσίες, στις ιδιωτικές επιχειρήσεις.

Για το λόγο αυτό επιμένουμε κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Προεδρίας το Νοέμβριο, να συνεδριάσει η Επιτροπή Νομικών Υποθέσεων εκεί, ώστε να διαπιστώσει τις καλές και επιτυχημένες πρακτικές της Δημοκρατίας μας στο θέμα αυτό, που απομόνωσαν στην πράξη κάθε εκδήλωση ρατσισμού, ακραίου φονταμενταλισμού, εθνικισμού και μισαλλοδοξίας, αποτρέποντας ακόμα και απόπειρες του ISIS να στρατολογήσει φιλήσυχους Έλληνες Μουσουλμάνους με ευρωπαϊκά διαβατήρια.

Η Ελλάδα στη Θράκη εφήρμοσε με συνέπεια το άρθρο 18 της Οικουμενικής Διακήρυξης του Ανθρώπου, τα άρθρα 18 και 26 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, το άρθρο 9 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και δημιούργησε στην πράξη ένα Πλαίσιο, «όχι Θρησκευτικά Αδιάφορου», αλλά «Θρησκευτικά Ουδέτερου Κράτους». Δεν απαγόρευσε δηλαδή την διαφορετικότητα, αλλά την άφησε ελεύθερα να υπάρχει (άρθρο 13 Σ) κατοχυρώνοντας έτσι τη θρησκευτική ελευθερία και στους χώρους δουλειάς, μέσα από την ισότητα μεταξύ των θρησκειών και κυρίως τον αλληλοσεβασμό.

Είναι θαυμάσιο να βλέπει κανείς στους εργασιακούς χώρους ή ακόμα περισσότερο στους εκπαιδευτικούς χώρους μιας Χώρας οπως η Ελλάδα που το 97% του πληθυσμού της είναι Χριστιανοί να συνυπάρχουν αρμονικά με τους μουσουλμάνους συμπολίτες τους. Ιδιαίτερα στο σχολείο να κάθεται στο ίδιο θρανίο μια νέα μουσουλμάνα με τη μαντήλα της και μια νέα Χριστιανή με το Σταυρό της και να είναι οι καλύτερες φίλες.

Αυτή η αλληλοκατανόηση και ο αλληλοσεβασμός σε μια δύσκολη εποχή και επίσης σε μια ιδιαίτερα ευαίσθητη περιφέρεια της Ευρώπης, όπως τα Βαλκάνια, κατάφεραν να μετατρέψουν τις αδυναμίες και τα προβλήματα του παρελθόντος, σε συγκριτικά πλεονεκτήματα του μέλλοντος.

Αυτού του είδους η συνύπαρξη που περιγράφεται και από την έκθεση με ευστοχία, οφείλω να ομολογήσω ότι λειτούργησε στην πράξη, όχι μόνο κατευναστικά, αλλά και παιδαγωγικά, απομονώνοντας τους ακραίους και εδραιώνοντας μια κοινή βαθιά δημοκρατική αντίληψη αλληλοσεβασμού, όπως ακριβώς την οραματίζεται το Συμβούλιο της Ευρώπης».