Γράφει ο Νίκος Αρβανίτης

Θα μπορούσε να ήταν μία απλή παρουσίαση βιβλίου για την ηρωΐδα του ομότιτλου βιβλίου, για τη Ρένα, έτσι όπως την είχαν σχεδιάσει τα Βιβλιοχαρτοπωλεία Βαφειάδη, οι χορηγοί επικονωνίας και ο ίδιος ο κ. Αύγουστος Κορτώ…

Στην πορεία, όμως, σε μία διαδραστική σχέση κοινού και συγγραφέα κάτω από τον ελπιδοφόρο ουρανό της Κομοτηνής, στο ιστορικό κέντρο της Πόλης και στον φιλόξενο χώρο του Café  Βαρόσι, προέκυψε ένα νέο βιβλίο…

Ο έρωτας για το αύριο… Σε μία χειμαρρώδη λεκτική κατάθεση εικόνων και σκέψεων, ο κ. Πέτρος Χατζόπουλος δημιούργησε ένα ψηφιδωτό συναισθημάτων ,σκέψεων, συλλογισμών, χρωμάτων..

Εκεί παρούσα και η Ρένα, να μας δίνει το μυστικό, το ελιξήριο της ζωής μέσα από τον τρισυπόστατο έρωτα… του δημόσιου, του ιδιωτικού και του εσώτερου βίου..

Σε μία παράλληλη πορεία μέσα στο χρόνο, με εμπειρίες κοινές σαν αυτές του συγγραφέα όπως τις διηγείται στον συνομιλητή της… Και όλη η ιστορική πραγματικότητα της Νέας Ελλάδας να γράφεται μέσα από τις ερωτικές στιγμές της Ρένας… Ποια είναι όμως η Ρένα;

Εκατό πατημένα η Ρένα, κι ένα πρωί φτιάχνει καφέ και κάθεται να αφηγηθεί τη ζωή της σ’ έναν νεαρό επισκέπτη, που έτυχε να δει τη φωτογραφία της σε μιαν εφημερίδα.

Γεννημένη στις αρχές του 20ού αιώνα σ’ ένα μπουρδέλο στα Χαυτεία, πόρνη κι η ίδια απ’ τα δώδεκα, η Ρένα έχει μοναδικό οδηγό της την αγάπη: την αγάπη για τον Μάρκο, που την μπάζει στο Κόμμα, για τη Ρούλα, που της φανερώνει την άλλη όψη του έρωτα, για τον Βασίλη, που μαζεύει τα συντρίμμια της ζωής της και της δίνει μια ανάσα ελπίδας πριν το βαθύ σκοτάδι.

Κι από αγκαλιά σε αγκαλιά, από πάθος σε πάθος, η Ρένα γίνεται άθελά της κομμάτι της ιστορίας – μια σαστισμένη κουκκίδα μες στο πλήθος, απ’ την απεργία των καπνεργατών στη Σαλονίκη και την αιματηρή της κατάληξη μέχρι τα Δεκεμβριανά, την εξορία στα ξερονήσια, την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Κι η Ρένα ανάβει κι άλλο τσιγάρο, γεμίζει πάλι το ποτήρι, κλοτσάει το κουβάρι της ιστορίας της – κι η μνήμη ζωντανεύει, γίνεται παρέα.

Μια καρδιά σαν κλείστρο μηχανής, που ο κάθε χτύπος της φωτογραφίζει αυτό που πρέπει να θυμάσαι.

Φεύγοντας, μου έμεινε βαθιά χαραγμένη στο νου ο ορισμός για τον έρωτα του αύριο το αντίδοτο στο δηλητήριο της ισόβιας μοναξιάς… όπως λέει και η Ρένα «εκατό χρονώ και βάλε, έχω έρωτα με το αύριο, να δω άλλο ένα χάραμα, να πιω άλλο ένα τσιγαράκι με τον καφέ μου και να κοιτάω από το μπαλκόνι. Κάθε λέξη μου που ακούς είναι αυτός ο έρωτας ο κερατάς που ανασαίνει»