Πέντε σκυλιά κυνηγώντας μία γάτα σε κεντρικό δρόμο της Κομοτηνής τρόμαξαν ένα μικρό κοριτσάκι, αδέσποτα σκυλιά επιτίθενται σε παιδάκια και μαμάδες, κυκλοφοριακό χάος σε κεντρικούς δρόμους της πόλης λόγω έργων βιτρίνας, πολίτες που προσπαθούν να εξυπηρετηθούν , η πόλη ολοένα πιο βρώμικη παρά τις προσλήψεις οδοκαθαριστών και τεχνικού προσωπικού, δημοτικές επιχειρήσεις με ασαφείς στόχους και προσφορά στο Δημότη, και ένα Δημοτικό Συμβούλιο που στο σύνολό τους ασχολείται με ζητήματα υψηλής πολιτικής αγνοώντας την καθημερινότητα του πολίτη-δημότη την οποία απλώς διαχειρίζεται.

 Ο επανεκλεγείς Δήμαρχος της πόλης δεν είναι σε θέση εδώ και 5 χρόνια να εξασφαλίσει την ασφαλή διέλευση των συνδημοτών του στους βασικούς πεζοδρόμους της πόλης, στους ίδιους που απολαμβάνει τον καφέ του το Δημοτικό Συμβούλιο αδιαφορώντας για την ταλαιπωρία που υφιστάμεθα όλοι εμείς , οι μη προνομιούχοι του τοπικού life style.

 Παρ’όλα αυτά ο Δήμος Κομοτηνής εξέδωσε και σχετικό ψήφισμα μετά από την έκτακτη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου της προηγούμενης Πέμπτης στην διάρκεια του οποίου τοποθετήθηκαν οι επικεφαλής των Δημοτικών Παρατάξεων αλλά και οι εργαζόμενοι του Δήμου.

 Για ακόμη μία φορά διαπιστώνουμε την υποκρισία στη στάση της σημερινής πολιτικής ηγεσίας σε όλα τα επίπεδο, η οποία έρχεται τώρα με το προσωπείο του τιμητή-τιμωρού, να ελέγξει πράξεις ή παραλείψεις υπαλλήλων-πελατών της, τις οποίες η ίδια καλλιεργούσε και υποκινούσε κατά το παρελθόν, στο πλαίσιο των πελατειακών σχέσεων στελέχωσης του κράτους.

 Σε πανελλαδική κλίματα σημαντική δημοσιότητα απέκτησε η διαδικασία επανελέγχου, σύμφωνα με το άρθρο 42 ν.4250/2014, των συμβάσεων δημοσίων υπαλλήλων που μετατράπηκαν σε αορίστου χρόνου, κατά την περίοδο 1994-2014. «Επικίνδυνο» για τη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης χαρακτηρίζει το Διοικητικό Επιμελητήριο Ελλάδας (ΔΕΕ)  το σύστημα της ποσόστωσης για την αξιολόγηση του προσωπικού στον δημόσιο τομέα.

 Όπως επισημαίνεται από εμπειρογνώμονες του ΔΕΕ, για να αξιολογηθεί ορθώς ένας εργαζόμενος, πρέπει να καθορισθεί ένας ή περισσότεροι ρεαλιστικοί και εφαρμόσιμοι στόχοι, να προσδιορισθεί ο τρόπος μέτρησης της απόδοσης. Επίσης, πρέπει να ελεγχθεί η απόκλιση μεταξύ προϋπολογισθείσας και πραγματοποιηθείσας απόδοσης και να αξιολογηθούν οι λόγοι της απόκλισης.

Στην ελληνική κοινωνία η αξιολόγηση είναι το μέγα ζητούμενο. Η ελληνική εκδοχή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας χαρακτηρίζεται ως ελλειμματική, με αναφορά σε δυο αλληλένδετα πεδία. Από τη μια πλευρά, στην εσωτερική οργάνωση και λειτουργία των πολιτικών κομμάτων, όπου οι ενδοκομματικές δημοκρατικές εγγυήσεις κρίνονται ως ελλιπείς ή και προσχηματικές. Από την άλλη, στη διάρρηξη της κοινωνικής εμπιστοσύνης απέναντι στο πολιτικό σύστημα και την πολιτική τάξη, που καταλήγει να λαμβάνει διαστάσεις κρίσης αντιπροσώπευσης.

 Αυτή η κρίση αντιπροσώπευσης διογκώνεται από την πολιτική υποαντιπροσώπευση επιμέρους κοινωνικών ομάδων, τα φαινόμενα κρατικής διαφθοράς και αναποτελεσματικότητας, την υποβάθμιση του Κοινοβουλίου και την «ιδιωτικοποίηση» της πολιτικής ζωής.

 Πρέπει,όμως να επισημανθεί ότι η ευθύνη είναι συνολική στις δημοκρατίες, όχι για τις πράξεις μας, αλλά για τη νοοτροπία που καλλιεργείται, για την παιδεία που δεν διαθέτουμε,για το έλλειμμα “κουλτούρας”, εσωτερικού πολιτισμού και πειθαρχίας που δεν διαθέτουμε.

 Η Ελλάδα έμεινε πίσω. Σε αντίθεση με τις περισσότερες κοινωνίες όπου εδώ και δεκαετίες η συζήτηση για τον εκσυγχρονισμό καταγράφεται στην κορυφαία θεματολογία του δημοσίου διαλόγου, στην χώρα μας ο εκσυγχρονισμός προέκυψε στα τέλη της δεκαετίας του ’80 περίπου ως πολιτικό σχέδιο· ως μια πολιτική πρόταση μεταξύ άλλων πολιτικών προτάσεων. Κατά παράδοξο τρόπο λοιπόν η συζήτηση για τον εκσυγχρονισμό στην Ελλάδα περισσότερο προέκυψε μέσα από τις πολιτικές εξελίξεις παρά οργανώθηκε συστηματικά. Εκτοτε ο «εκσυγχρονιστής» σταδιοδρομεί ως πολιτική ή κομματική ετικέτα.

 Ενα στα έξι κοινοβουλευτικά έδρανα «κατέχουν» γόνοι παλαιών και νέων πολιτικών τζακιών. Ανάμεσα στα 1.191 πρόσωπα που διετέλεσαν βουλευτές και ευρωβουλευτές την περίοδο αυτή, οι μελετητές του πολιτικού μας βίου κατέγραψαν 108 γιους και κόρες, 31 ανιψιούς, 23 αδελφούς, 13 συζύγους, πέντε εξαδέλφους, τρεις εγγονούς, δύο γαμβρούς και οκτώ άλλους συγγενείς παλαιότερων πολιτικών.

 Ποια θα πρέπει να είναι όμως τα χαρακτηριοτικά των ηγετών τη σημερινή εποχή που αφ’ ενός η επιρροή της οικονομίας ενισχύεται σε βάρος των κυβερνήσεων, των επιστημών και του πολιτισμού και τα σχέδια οργάνωσης του μέλλοντος περιορίζονται στη διαμόρφωση, γενικά, προτάσεων ορθολογικής διαχείρισης και αφ’ ετέρου η αδιαφορία για την πολιτική έχει γίνει τόσο μεγάλη, ώστε η ίδια η Δημοκρατία να τίθεται υπό αμφισβήτηση;

 Σε περιόδους “οικονομικής κρίσεως” προβάλλει επιτακτικά η ανάγκη για την ανάπτυξη καινοτόμων μορφών ηγεσίας σε επιχειρήσεις, οικονομικές μονάδες και οργανισμούς που στόχο δεν θα έχουν μόνον τη κερδοφορία αλλά και τη δυνατότητα να ανταποκρίνονται σε ένα απαιτητικό περιβάλλον που το χαρακτηρίζει το “ρίσκο” και η “φιλοσοφία διακινδύνευσης”. Τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι συμπεριφέρονται εγκληματικά απέναντι στον τόπο όταν προσπαθούν να διατηρήσουν την «ιστορική κοινωνική βάση» τους σε μία κοινωνία που αλλάζει, στον κόσμο που αλλάζει. Διαφορετικά θα αφήσουν το περιθώριο στον κάθε ανεκδιήγητο ευκαιριακό καιροσκόπο και σε αμφιλεγόμενους σχηματισμούς διαμαρτυρίας με ανύπαρκτο στελεχιακό δυναμικό να δημιουργήσουν τις κερκόπορτες του πολιτικού μας συστήματος που θα οδηγήσει στην άλωσή του με απρόβλεπτες συνέπειες , ειδικά σε μια περίοδο ανατροπών.

 Το ερώτημα, όμως, παραμένει: Ποιος θα αξιολογήσει τους αξιολογητές;