Για τους αναγνώστες μας τα αποτελέσματα των εθνικών εκλογών δεν πρέπει να αποτελούν έκπληξη. Η ενδελεχής ποιοτική και ποσοτική ανάλυση των τάσεων που επικρατούσαν καθ’ολη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου αποτυπώθηκαν και στους συσχετισμούς που προέκυψαν με την κατανομή της ψήφου στις πρόωρες εθνικές εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015.

Παρατηρώντας το «διάλογο» που είχε αναπτυχθεί στην ελληνική κοινωνία ήταν ξεκάθαρο ότι κυριαρχούσαν συναισθήματα φόβου, οργής, αγανάκτησης και ανησυχίας ενώ ήταν έντονος επίσης και ο προβληματισμός για την επόμενη ημέρα.

Μία ακόμη παράμετρος που ίσως δεν αξιολογήθηκε, όσο έπρεπε, ήταν και η «εθνική υπερηφάνεια» των χρηστών που δεν «ανέχονταν» τις επιταγές των ξένων της Τρόικα για «μεταρρυθμίσεις» που έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με τη νοοτροπία και την πολιτική κοσμοθεωρία των Ελλήνων. Άλλωστε έξι χρόνια καθημερινού άγχους και θυσιών ατομικών και συλλογικών απαιτούσαν και μία εκτόνωση.

Όλοι προσπαθούσαν να βρουν συμμάχους ανάμεσα σε συμπάσχοντες. Αυτή ήταν και η δεξαμενή των ψηφοφόρων του «κινηματικού» ΣΥΡΙΖΑ, της διωκόμενης Χρυσής Αυγής ή του πολυσυλλεκτικού Ποταμιού.

Συνοψίζοντας τα ερωτήματα που διατυπώθηκαν κατά την προηγούμενη περίοδο σχετικά με τα σχέδια του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα ,παραθέτουμε τα ακόλουθα, για τα οποία απαιτούνται και πειστικές απαντήσεις, αλλά και επιδίωξη συναίνεσης και συνεργασίας του πολιτικού κόσμου της χώρας. Πιο συγκεκριμένα:

· Είναι δυνατή η απόρριψη της σύμβασης που έχει υπογράψει η Ελλάδα με το ΔΝΤ και την ΕΕ (περισσότερες από 190 χώρες) χωρίς να αντιδράσουν πολίτες, κοινοβούλια και κυβερνήσεις οι οποίες θα ζητήσουν να διακοπεί η συμφωνηθείσα χρηματοδότηση στην Ελλάδα και να επιστραφούν τα ήδη καταβληθέντα δάνεια;

· Είναι δυνατή μια επαναστατική ακύρωση του Μνημονίου μονομερώς από την ελληνική πλευρά χωρίς να δημιουργηθεί μία τέτοια αλυσιδωτή αντίδραση που θα οδηγήσει άμεσα τη χώρα εκτός ευρώ;

· Σε περίπτωση καταγγελίας του Μνημονίου μπορεί η Ελλάδα να επιστρέψει σε ευρώ τόκους και δάνεια που έχει από το ΔΝΤ και την ΕΕ, τους ιδιώτες επενδυτές, τις υποχρεώσεις της εντός Ελλάδας και να εξασφαλίσει τη διατήρηση της ευρυθμίας (όποιας υπάρχει)του τραπεζικού συστήματος;

· Θα μπορέσει η χώρα σε περίπτωση επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου να διαπραγματευθεί ταυτόχρονα με όσους εμπλέκονται στη συμφωνία PSI (ιδιώτες δανειστές, ECB,EFSF);

· Μπορεί η Ελλάδα και η κυβέρνησή της να δημιουργήσουν ένα κοινό ευρωπαϊκό μέτωπο που θα δημιουργήσει μια κοινή πρακτική άσκησης πίεσης προς τους δανειστές και τα παγκόσμια οικονομικά ιερατεία;

· Έχει συγκροτηθεί κάποια ομάδα τύπου TASK FORCE ακαδημαϊκών, οικονομολόγων, πολιτικών, τεχνοκρατών, επικοινωνιολόγων κοκ που θα προετοιμάσει την ελληνική πρόταση εξόδου ή επαναδιαπραγμάτευσης των μνημονίων και θα αναζητήσει συμμάχους εκτός συνόρων;

· Έχει καταρτισθεί μία πρόταση επαναδιαπραγμάτευσης που θα περιλαμβάνει μεταξύ άλλων την ανάληψη της υποχρέωσης της Ελλάδας για την εφαρμογή απαραιτήτων μέτρων δημοσιονομικής εξυγίανσης, την υλοποίηση διαρθρωτικών μέτρων και μέτρων ανάρρωσης της οικονομίας , τη συμφωνία για το πάγωμα των επιτοκίων των δανείων που έχει λάβει η χώρα από την ΕΕ;

· Τι θα γίνει με το «επαχθές χρέος» που δεν αποτιμάται μόνο με βάση το ΑΕΠ και τα ισοζύγια, αλλά και με τα εξοπλιστικά προγράμματα, τα μεγάλα οραματικά έργα όπως οι ΟΑ 2014, το φακελάκι, τη μίζα, το βόλεμα , την πολυεπίπεδη διαφθορά και ασφαλώς το τέρας της γραφειοκρατίας;

· Θα δούμε επιτέλους την περίφημη κάθαρση και την τιμωρία όλων εκείνων που αν και ευθύνονται για την σημερινή κατάσταση εξακολουθούν να διεκδικούν μερίδιο στην «διάσωση» της χώρας;

· Ποιο είναι σύμφωνα με το ΣΥΡΙΖΑ εκείνο το ποσοστό του χρέους που πρέπει να διαγραφεί και με αποπληρωμή του υπολοίπου με ρήτρα ανάπτυξης, ανεξάρτητα από το αν αυτό χαρακτηριστεί ως «επαχθές» ή όχι, στο πλαίσιο μιας ευρωπαϊκής ρύθμισης για το χρέος, που διασφαλίζει την κοινωνική συνοχή και την ανάκαμψη της οικονομίας;

Θα ήταν λάθος να εκλάβουμε τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ως επιβράβευση της τακτικής του ή ως επιδοκιμασία των επιλογών του Αλέξη Τσίπρα.

Πρόκειται μάλλον για την τελευταία ευκαιρία που έχει στην παρούσα ιστορική φάση η Ελλάδα να αντιμετωπίσει με ενιαία στάση και στρατηγική τους δανειστές της και τις «αγορές» αλλά και να προσδιορίσει εκ νέου την ταυτότητα στις νέες ευρω-ατλαντικές δομές δημιουργώντας , ίσως, τις προϋποθέσεις και για μία νέου τύπου αντίσταση των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου.

Ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει άμεσα να διαπραγματευθεί με τους ευρωπαίους εταίρους μας για το ελληνικό χρέος. Φυσικά είναι ευρέως γνωστό ότι η οποία διαπραγμάτευση, είτε πολιτική, είτε οικονομική, είτε διπλωματική, είτε επιχειρηματική, χρειάζεται έναν υψηλό βαθμό εσωτερικής συναίνεσης αλλά και ευρείες συμμαχίες.