Του Ιερομονάχου Παϊσίου Αγιορείτου
Πνευματικού της Ι. Μ. Αγίου Ιλαρίωνος Προμάχων

Πριν λίγες ημέρες – και συγκεκριμένα στις 22 Ιανουαρίου 2015 – είχα γράψει ένα άρθρο και το έστειλα στην «ΡΟΜΦΑΙΑ», η οποία είχε την καλοσύνη να το δημοσιεύσει, και την ευχαριστώ από καρδίας.

Ο τίτλος του κειμένου ήταν: «Εν όψει των εκλογών», όπου εξέφραζα εκεί την γνώμη του γέροντος Αγίου Παϊσίου αναφορικά με το πρόσωπο του Αντώνη Σαμαρά, και ποιάς ιδεολογίας ήταν ο γέροντας, προσθέτοντας και μερικά στοιχεία από την προσωπική μου γνωριμία με τον τότε πρωθυπουργό μας.

Το άρθρο διαβάστηκε από πολλές χιλιάδες ανθρώπων, είχε μεγάλη απήχηση σε πολλές καλοπροαίρετες ψυχές, και πολλοί από αυτούς εκφράστηκαν επαινετικά είτε γραπτώς σχολιάζοντας το κείμενο, είτε δια ζώσης, είτε και τηλεφωνικώς. Άνθρωποι από όλα τα κοινωνικά στρώματα.

Είναι αλήθεια ότι με συγκίνησαν αφάνταστα οι άνθρωποι με την αγάπη τους και με την εμπιστοσύνη τους, που φανερώνουν εν τέλει την ευλάβειά τους στον Άγιο Παΐσιο, και τους είμαι ευγνώμων και τους ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου.

Πώς να μην συγκινείσαι όταν ακούς: «Πάτερ, για μας ο λόγος σας είναι νόμος!» χωρίς βέβαια να έχω εγώ τέτοιες αξιώσεις. Άλλος: «Δεν έχουμε, πάτερ, το δικαίωμα να σκεφτούμε κάτι το διαφορετικό από αυτό που μας λέτε» και άλλος – στρατηγός αυτός – : « Το άρθρο σας, πάτερ μου, ήταν πολύ καθοριστικό για μένα και για όλη την οικογένειά μου. Σας ευχαριστούμε». Και άλλα παρόμοια που αφήνω για να μην μακρηγορώ.

Ταπεινά επικαλούμαι σε όλους αυτούς την ευλογία του Θεού και του Γέροντα, που σίγουρα την έχουν.

Υπήρξαν βέβαια και αντιδράσεις. Αναμενόμενο ήταν. Αλλοίμονό μας, «εάν πάντες ημίν είπωσι καλώς». Περίμενα όμως ότι οι άνθρωποι αυτοί θα προέρχονταν αποκλειστικά από εχθρούς της εκκλησίας, άθεους, αριστερούς κ.τ.λ.

Δυστυχώς όμως πολλοί από αυτούς – όπως προκύπτει από τον τρόπο που γράφουν – έχουν σχέση με την Εκκλησία, και όπως εκ των υστέρων έμαθα κάποιοι από αυτούς ίσως στο παρελθόν ευεργετήθηκαν από εμένα.

Λυπάμαι πραγματικά γι’ αυτούς, και μάλιστα διότι τινές εξ αυτών ενθαρρύνονται ή και κατευθύνονται από μοναχούς και κληρικούς. Αν είναι δυνατόν!

Τα υβριστικά σχόλια και το δηλητήριο που εξέχεαν φανερώνει, ότι έχουν πολύ μίσος στην καρδιά τους και τα πεπυρωμένα βέλη τους επειδή δεν μπορούσαν ευθέως να τα στρέψουν κατά του Αγίου Γέροντα (κάποιοι βέβαια πιο «θαρραλέοι» το τόλμησαν και αυτό), τα εκτόξευαν εναντίον εμού και του κ. Σαμαρά.

Και είπαν πολλά και κακά.

Κάποιοι από.… αγάπη με συμβουλεύουν να ασχολούμαι με τα καλογερικά μου: Προσευχή και σιωπή. Άλλοι μου στερούν το δικαίωμα του λόγου, να κάνω παρεμβάσεις στα πολιτικά (ενώ ο λόγος είναι καθαρά πνευματικός και αφορά την εθνική μας ταυτότητα).

Άλλοι πάλι, τελείως άσχετοι, λένε ότι δεν είμαι αρμόδιος να εκφράσω την γνώμη του πατρός μου Αγίου Παϊσίου και ένα σωρό άλλες κουταμάρες.

Και διερωτώμαι: Είναι δυνατόν να τα λένε αυτά άνθρωποι της Εκκλησίας; (Πολλοί αδελφοί μας ντρεπόντουσαν να τα διαβάσουν, διότι τα θεωρούσαν βλάσφημα). Είναι δυνατόν να επιθυμούν άθεο καθεστώς στην Ορθόδοξη Πατρίδα μας;

Δεν αισθάνονται καμία ευθύνη ούτε και σήμερα, που ήρθε κομμουνισμός στην εξουσία για πρώτη φορά στην Ελλάδα; Τόσο πολύ τυφλώθηκαν οι άνθρωποι για λίγα χρήματα, που νομίζουν ότι θα πάρουν;

Θα ήθελα, λοιπόν, ν’ απαντήσω στους υβριστές και επικριτές μου, ότι τα σχόλιά τους ουδόλως με άγγιξαν.

Και δεν με άγγιξαν, όχι διότι περιφρονώ τους ανθρώπους, όχι. Εγώ δεν έμαθα να περιφρονώ κανέναν, ούτε να στερώ το δικαίωμα του λόγου, όχι από ιερομόναχο πνευματικό, άλλ’ ούτε κι απ’τον τελευταίο Έλληνα πολίτη. Στα μάτια του Θεού όλοι έχουν την αξία τους.

Δεν με άγγιξαν τα λόγια τους, διότι μέσα μου οικεί ο λόγος του Γέροντός μου και δεν υπάρχει χώρος για άλλους λόγους ασύμφωνους με αυτόν.

Και ο Γέροντας – για όσους τον εγνώρισαν και για όσους δεν τον εγνώρισαν – μιλούσε για όλα τα θέματα και για τα πολιτικά ακόμη.

Έλεγε χαρακτηριστικά: «Παλαιότερα στο Άγιον Όρος όποιος μιλούσε πολιτικά τον κλείνανε στον Πύργο, τώρα όποιος δεν μιλάει πολιτικά πρέπει να τον κλείνουν στον πύργο.»

Ακούτε; Αλλά για να μην πω περισσότερα εδώ, σας παραπέμπω και στον Β’ τόμο «Λόγοι Γέροντος Παϊσίου» σελίς 334, 335 (έκδ. Ι. Ησυχ. Αγ. Ιωάννου Θεολόγου, Σουρωτής).

Ο μοναχός πρέπει να μιλάει, έλεγε ο Γέροντας, γιατί δεν έχει να φοβηθεί τίποτε. Και ήταν παλικάρι ο Γέροντας και δεν ανεχόταν με τίποτε να βλέπει την πατρίδα του να την εξουσιάζουν άθεοι άνθρωποι.

Η σιωπή και η προσευχή, ναι, είναι το κύριο μέλημά μας και προσπαθούμε γι’ αυτό. Αλλά καιρός παντί πράγματι. Εμείς αυτά διδαχθήκαμε και αυτά κηρύττουμε, και «δεν δυνάμεθα ά είδομεν και ηκούσαμεν μη λαλείν». Παρ’ όλα αυτά οποιαδήποτε καλοπροαίρετη υπόδειξη ευχαρίστως θα την δεχόμουν.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα σκοπό να ασχοληθώ εκ νέου με το θέμα, και να δώσω τις παραπάνω εξηγήσεις. Θεωρούσα ότι έπραξα αυτό που επέβαλε η συνείδηση μου.

Θα ελεγχόμουν, αν δεν το έπραττα. Ένα όμως γεγονός με ώθησε να ξαναγράψω, και ας με συγχωρήσουν εκ των προτέρων αυτοί, που έργο έχουν όχι την προσευχή και την σιωπή – που συστήνουν στους άλλους -, αλλά πώς να κρίνουν και να υβρίζουν τους πάντας.

Και εξηγούμαι: Πριν δύο εβδομάδες περίπου επισκέφθηκα ένα μοναστήρι, και κάποιες μοναχές επάνω στην συζήτηση για το εν λόγω θέμα μου ανέφεραν, ότι κάποτε ο πατήρ Παΐσιος τους είπε, ότι ο Αντώνης Σαμαράς είναι Μακκαβαίος!

Αυτό δεν ήταν μία απλή επιβεβαίωση αλλά κάτι πολύ περισσότερο, πολύ πιο ανώτερο από μία εκτίμηση στο πρόσωπο του Αντώνη.

Δεν υπάρχει ωραιότερος χαρακτηρισμός από αυτόν για έναν πολιτικό. Να ανήκει στην οικογένεια των Μακκαβαίων

Αυτοί ήταν τα καλύτερα παλικάρια τότε στον Ισραήλ και αγωνίστηκαν υπέρ της πατρώας Πίστεως και της πολιτικής τους ελευθερίας. Και στα τελευταία του πολλές φορές ο Γέροντας, βλέποντας τα χάλια μας, τόνιζε: «Τώρα χρειάζονται Μακκαβαίοι».

Η μαρτυρία αυτή έφερε τόση παρηγοριά στην ψυχή μου, ώστε να λέω: «Χαλάλι οι τόσες ύβρεις και άλλες τόσες». Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να μάχεσαι για τις αρχές και τις αξίες της Πίστεως και της Πατρίδος σου.

Έχω δίκιο λοιπόν που αγαπώ τον κ. Σαμαρά και θεωρώ ευλογία Θεού την γνωριμία μαζί του, καθώς και με όλη την εξαίρετη οικογένειά του. Και όσο τους γνωρίζω άλλο τόσο τους αγαπώ και εκπλήσσομαι από το μεγαλείο της ψυχής τους!

Μη σπεύδετε , σας παρακαλώ, να κατηγορείτε ανθρώπους που δεν γνωρίζετε, επειδή κάτι δεν σας πήγε καλά τώρα με την κρίση.

Δεν ευθύνεται ο Αντώνης γι’ αυτό. Άλλοι, ή σωστότερα, όλοι μας φταίμε, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο. Και ο μεν πατήρ Παΐσιος, ο Άγιος, έλεγε: «Πρέπει να μας πάρει με τα σκαμπίλια ο Θεός και να ξεκινήσει πρώτα από μένα!» Και εμείς οι αμαρτωλοί πόσο εύκολα πυροβολούμε όλους τους άλλους εξαιρώντας πάντοτε τον εαυτό μας. Πόσο απέχουμε πραγματικά από το πνεύμα των Αγίων μας! Και λέμε ότι είμαστε της Εκκλησίας και εκκλησιαζόμαστε τακτικά και… και …

Μακάρι να είχαμε το ήθος των ανθρώπων αυτών, την αρχοντιά τους, την σεμνότητά τους, τον σεβασμό που τρέφουν στους εκπροσώπους της Εκκλησίας. Όντως άνθρωποι του Θεού και της Εκκλησίας.

Ας ταπεινωθούμε λίγο όλοι, ας ζητήσουμε τον θείο φωτισμό, και δεν είναι κακό να αλλάξουμε γνώμη, όταν σφάλλουμε. Κανείς δεν είναι τέλειος. Όμως ο Αντώνης είναι Μακκαβαίος! Τι μεγαλείο!

Και σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι Μακκαβαίοι. Ας ενωθούμε όλοι, για το καλό της Πατρίδος μας της Ορθόδοξης Ελλάδος, της πιο όμορφης Πατρίδος στην οποία ευδοκεί ο Θεός και στην οποία οφείλουμε όλη μας την αγάπη, διότι μετά Θεόν ουδέν ιερότερον ουδέ ωραιότερον αυτής.