Στην αρχή έμοιαζε ξάφνιασμα, απειρία ή έλλειψη συντονισμού. Ο Γιάνης, στην πρώτη συνάντηση με τον κ. Ντάισλεμπλουμ στην Αθήνα και ο πρωθυπουργός με τον κ. Σουλτς ήταν από σκαιοί έως αγενείς. Λίγες ημέρες μετά στις Βρυξέλλες ή το Παρίσι έλεγαν και έδειχναν άλλα. Η διγλωσσία δημιούργησε ερωτήματα. Ενισχύθηκαν με τη Μέρκελ στο Βερολίνο και το «ηθικό» ζήτημα των αποζημιώσεων, αφού προηγήθηκαν κραυγές στην Αθήνα περί κατάσχεσης του Γκαίτε. Απογειώθηκαν με την «κολώνα της Ευρώπης» Σόιμπλε πετώντας προς Βερολίνο, αφού στην Αθήνα ζωγραφίστηκε με σβάστικα και μουστάκι. Κατέληξε με τον Γιάνη στη Νέα Υόρκη σε δήλωση πιστωτικών φρονημάτων περί πληρωμής εις το διηνεκές των δόσεων στο ΔΝΤ, αφού γεμίσαμε από καθημερινές δηλώσεις υπουργών στην Αθήνα περί μη πληρωμής υποχρεώσεων προς τους δανειστές.

Μετά προστέθηκε το παράδοξο. Oi αποζημιώσεις που όμως είναι «ηθικές» προχωρούν. Κι η τρόικα έγινε θεσμοί, το μνημόνιο γέφυρα, η αξιολόγηση ξενόγλωσσα αμήχανα: Brussels and Athens groups. Το χρέος δεν αναφέρεται στην 7μερή των Βρυξελλών αλλά η πρόεδρος Ζωή φτιάχνει μια επιτροπή στην Αθήνα για το «επονείδιστο» όπου παρίσταται και ο άλαλος περί χρέους, εκτός συνόρων, πρωθυπουργός. Πολλοί μιλούν για βαθμιαία προσαρμογή, άλλοι για δυσκολίες και εσωτερική αντιπολίτευση. Όμως παράλληλα και σιγά-σιγά στη χώρα συμβαίνουν κι άλλα. Φαινομενικά άσχετα κι αχρείαστα.

Ό,τι γίνεται στην Αθήνα μυρίζει Καμμένο. Και στη Στουρνάρη περισσότερο. Από τις παρελάσεις που ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταργούσε, την εξεταστική όπου η πρότασή της γίνεται μια μέρα μετά την αναζήτηση συναίνεσης, με ερωτήματα συνωμοσίας και απειλές ποινικών ευθυνών. Με αποκορύφωμα τα 500 εκ. για εξοπλισμούς, για επισκευή πέντε αεροπλάνων χωρίς Βουλή, χωρίς επιτροπή, χωρίς ενημέρωση. Γιατί όλα αυτά γίνονται ανεκτά; Είναι τόσο δύσκολο για τον πρωθυπουργό ή το γραφείο του να συντονίσει την κυβέρνηση;

Νομίζω ότι η κυβέρνηση είναι τελικά απόλυτα συντονισμένη. Τόσο συντονισμένη όσο της επιτρέπει η καθήλωσή της ανάμεσα σε ιδεοληψίες και πραγματικότητα. Δεν πρόκειται περί τεχνητής διγλωσσίας. Αυτά που λέγονται στην Ελλάδα, αυτά που εκτίναξαν την ομάδα του 4% στο πλειοψηφικό ρεύμα του 36% δεν αλλάζουν σε μια μέρα. Ούτε τα λόγια, ούτε τα νοήματα, ούτε οι υποσχέσεις και ακόμη λιγότερο δεν αλλάζουν οι άνθρωποι.

Ο Καμμένος προσφέρει κάτι πιο πολύτιμο από τον εθνολαϊκισμό. Νομιμοποιεί τη νοηματική ισοπέδωση που προκαλεί ο ανορθολογισμός ώστε όλα να ακούγονται εξίσου πιστευτά και δυνατά (συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο); τη συνωμοσιολογία (επιτροπή χρέους, ερωτήματα εξεταστικής) ώστε να καταστρέφεται ο κοινός νους; την κατασκευή εχθρών (παρελάσεις, στεφάνια στα Ίμια, Γερμανοί, μνημόνιο) ώστε να λειτουργούν τα βασικά ένστικτα κάθε υγιούς συνιστώσας. Ο Καμμένος δεν είναι κάτι ξένο στον ΣΥΡΙΖΑ. Πολύ περισσότερο από 14η συνιστώσα του είναι ο πολιτικός ΣΥΡΙΖΑ εσωτερικού. Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές. Όμως ο Καμμένος δίνει βάση στη διακυβέρνησή του. Με τον Καμμένο η κακοφωνία γίνεται πλουραλισμός. Η ανευθυνότητα τόλμη. Η επιπολαιότητα πρωτοτυπία. Το μίσος δίκιο. Ο στιγματισμός δικαιοσύνη.

Έτσι πορεύεται στην Ελλάδα ο κυβερνών ΣΥΡΙΖΑ. Δεν προχωρά, δεν κυβερνά. Για να απορροφήσει την πραγματικότητα που πεισματικά αρνιόταν, έχει ανάγκη το πλαίσιο ΑΝΕΛ. Ο Καμμένος έχει λοιπόν απόλυτα λειτουργική αποστολή, είναι αναγκαία προϋπόθεση για την προσγείωση του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αναγκαίος για να είναι ανεκτός, αν όχι αποδεκτός, ο κυβερνών, δηλαδή μη κυβερνών, ΣΥΡΙΖΑ. Ώστε ο στοχαστής υπουργός Προστασίας του πολίτη, ως άλλος Παπουτσής της Κερατέας, να αρθρογραφεί και να σχολιάζει αλλά να μην διοικεί. Ο υπουργός Εργασίας να ανακοινώνει κάθε μέρα σε δόσεις τις απόψεις του, που αποκλείεται να ισχύσουν και δεν περιλαμβάνονται καν στα όσα προτείνονται στις διαπραγματεύσεις. Ο υπουργός Ενέργειας και παραγωγικής ανασυγκρότησης να σπρώχνει τη ΔΕΗ σε πολιτικές της δεκαετίας του ’80, εντελώς εκτός ευρωπαϊκού πλαισίου, που επίσης είναι αδύνατον να γίνουν ανεκτές. Και η πρόεδρος της Βουλής να συνεχίζει ασυγκράτητη την ακατάληπτη πορεία της.

Ο Καμμένος κερδίζει χρόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ. Όμως πληρώνουμε βαρύ τίμημα. Μαζί με την πρόεδρο της Βουλής, το Κούγκι, την εναλλακτική Ρωσίας, Κίνας, Ινδίας (ευτυχώς, ομόλογο της Ανατολής δεν προέκυψε) ξοδεύουν από το κεφάλαιο, το πάνδημο, κοινό ταμείο λογικής και εχεφροσύνης που μας επιτρέπει να συνυπάρχουμε και να είμαστε πολίτες της ίδιας χώρας. Ξοδεύουν από το πολίτευμα και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας που παρευρίσκεται και ανακατεύεται, ας το προσέξει.

Ο Γιάνης δεν είναι Καμμένος εξωτερικού. Άλλη παιδεία, καλλιέργεια, χαρακτήρας. Όμως η αμετροέπεια και η ηθελημένη εκκεντρικότητά του δημιουργούν συνειρμούς αναλογιών. Μέχρι πρόσφατα καλλιεργούσε το παράδοξο, αποδομητικά, χωρίς καμιά ευχέρεια επαναρρύθμισης ή σύνθεσης. Δείχνει ότι έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται τις συνέπειες της αμετροέπειας. Παράλληλα με τον επιδεικτικό κοσμοπολιτισμό του επιδιώκει, αντί για μετριοφροσύνη και ταπεινότητα, την εικόνα του ανήμπορου και κακόμοιρου εκπροσώπου μιας χρεοκοπημένης χώρας.

Το υπαρκτό ή μη σχέδιο, αλλά σίγουρα το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής του πρωθυπουργού, μοιάζει σαν να στηρίζεται σε αυτά τα δυο πήλινα πόδια. Του ανορθολογισμού εσωτερικού και της εκκεντρικότητας εξωτερικού. Ώστε ο ίδιος, όταν έστω και λίγο αφίσταται του ενός ή του άλλου, να φαντάζει με ηγετικές ικανότητες αφομοίωσης, πραγματισμού και σύνθεσης.

Βαρουφάκης και ΣΥΡΙΖΑ-Καμμένος κερδίζουν χρόνο για τον πρωθυπουργό. Για την πολιτική του ενηλικίωση. Το κόστος είναι προφανές. Εσωτερική στάση πληρωμών, που σημαίνει πως στον ιδιωτικό τομέα δεν πήραν όλοι δώρο το Πάσχα, πολλοί ούτε καν μισθό. Και η οικονομία χάνει χρόνο κι άλλο χρόνο, από εκείνον που ούτε πριν δεν διέθετε. Και εξωτερική στάση εμπιστοσύνης. Κι αυτό γίνεται τόσο φανερό, τόσο επώδυνα έκδηλο σε κάθε δήλωση από την Ευρώπη, ώστε να μη χρειάζεται άλλη τεκμηρίωση ή επίκληση παραδειγμάτων.

Αποκλείεται να πάμε μακριά με αυτή την κατάσταση. Αυτή η πολιτική μάς περιθωριοποιεί στην Ευρώπη και επιτείνει τις δυσλειτουργίες στην Ελλάδα. Σε λίγο δεν θα είναι ανατάξιμη. Πόσο καιρό ακόμη θα γίνεται παγκοσμίως ανεκτό, μια χώρα της Ευρωζώνης και του ΝΑΤΟ να είναι ουσιαστικά ακυβέρνητη; Με τη Μέση Ανατολή σε κρίση και τη Ρωσία απέναντι! Κι αν όμως σταθεροποιηθούμε στο Ευρώ ως παρίες, η δραχμή θα αρχίσει να μοιάζει διέξοδος. Στα μάτια των ηττημένων και απογοητευμένων πολιτών. Δεν θα το αντέξουμε λοιπόν ούτε μέσα στη χώρα.

Η ελπίδα του ΣΥΡΙΖΑ είναι στον πρωθυπουργό και τη γενιά του. Από την άλλη πλευρά του λόφου δεν υπάρχουν εναλλακτικές ακόμη. Αν αλλάξει πολιτική, αν θέλει τελικά να αλλάξει, θα το κερδίσει. Αν συνεχίσει, έτσι αλλοπρόσαλλα, θα του σκάσουν οι ελπίδες της χώρας στα χέρια. Και δεν χρειάζεται η φιλολογία των εκλογών. Με κλειστές τράπεζες δεν πάνε σε εκλογές και δημοψηφίσματα. Πάνε σε εμφύλιο και τον ξαναχάνουμε όλοι.