Αλήθεια ,πόσο κοντά είναι το σύγχρονο κράτος στα παιδιά με ειδικές ανάγκες και  στα άτομα με αναπηρίες;

1.Διαβάζουμε σε τοπική εφημερίδα της Κομοτηνής ότι πέντε μαθητές δημοτικού στη Ροδόπη μένουν χωρίς καθόλου παράλληλη στήριξη. Διότι μεσούσης της εκπαιδευτικής χρονιάς, τα κενά εκπαιδευτικών στην παράλληλη στήριξη δεν έχουν συμπληρωθεί. Οι εκπαιδευτικοί είναι αναπληρωτές. Δηλαδή σήμερα είναι αύριο δεν είναι, με ότι αυτό σημαίνει για την αποτελεσματικότητα της παρεχόμενης υπηρεσίας. Είναι γνωστό δε ότι  η παράλληλη στήριξη  στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια εκπαίδευση αποτελεί ένα πρόγραμμα για παιδιά με ειδικές ανάγκες, οι οποίες απαιτούν ειδική αντιμετώπιση με την οποία εξασφαλίζεται το δικαίωμα στη μάθηση αλλά και η ισότιμη μεταχείριση, με απώτερο σκοπό την ένταξη στο κοινωνικό σύνολο.

2. 2. Η τελευταία έρευνα για τις σχολικές μονάδες Ειδικής Αγωγήςαπό την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία αναφέρει ότι σε αυτές φοίτησαν 10.037 μαθητές το σχολικό έτος 2015/2016. Στις δημόσιες δομές ειδικής αγωγής στα όρια του Δήμου Κομοτηνής φοιτούν λίγο πάνω από 100 παιδιά. Όπως επισημαίνουν πολλοί φορείς η υποχρηματοδότηση της εκπαίδευσης έχει σοβαρή επίπτωση στη μόρφωση των παιδιών . Αυτό διογκώνεται για τους μαθητές με ειδικές ανάγκες, μετατρέποντας την Ειδική Αγωγή σε “φτωχό συγγενή” του εκπαιδευτικού συστήματος.                        

 Ελλείψεις στην υλικοτεχνική υποδομή, στη μεταφορά των μαθητών, με εργαζόμενους και εκπαιδευτικούς να απασχολούνται κατά 70%, με ελαστικές σχέσεις εργασίας π.χ αναπληρωτές, που εναλλάσσονται κάθε χρόνο, με αποτέλεσμα μέχρι να εξοικειωθεί το παιδί να φεύγουν και να έρχεται κάποιος άλλος. Για την Ειδική Αγωγή και ιδιαίτερα για κάποιες διαγνωστικές κατηγορίες, όπως ο αυτισμός, η δημιουργία σχέσης εμπιστοσύνης και το σταθερό πρόσωπο αναφοράς θεωρούνται καθοριστικά για την περαιτέρω εξέλιξη του ατόμου.

 Σε αυτόν τον τομέα της εκπαίδευσης, τον τόσο ευαίσθητο και απαιτητικό, δεν έχει γίνει τα τελευταία 15 χρόνια ούτε ένας μόνιμος διορισμός.

Πάνω από 200.000 παιδιά με αναπηρία ή μαθησιακές δυσκολίες σε όλη τη χώρα, ανάλογα και στο Δήμο Κομοτηνής, παραμένουν εκτός των δομών της Ειδικής Αγωγής , με τραγικές συνέπειες για την πορεία της ζωής τους αλλά και των οικογενειών τους. Διότι αναγκάζονται να καταφεύγουν στον ιδιωτικό τομέα και αν δεν μπορούν να ανταποκριθούν οικονομικά, δεν ολοκληρώνουν τα θεραπευτικά πρωτόκολλα. Κι ενώ έτσι έχει η κατάσταση φέτος το 2018 για τις θεραπείες των παιδιών στην Ειδική Αγωγή το κονδύλι των 110 εκατομμυρίων μειώθηκε στα 60 εκατομμύρια και οι γονείς είναι απλήρωτοι για 15 μήνες, με αποτέλεσμα να έχουν σταματήσει τις θεραπείες των παιδιών. Επίσης δε προστέθηκε  νέο χαράτσι που θα πληρώνουν οι οικογένειες, καθώς με την εφαρμογή των κανονισμών του ΕΟΠΥΥ, μια σειρά από θεραπείες που δικαιολογούνταν έχουν μειωθεί δραστικά, έχουν αυξηθεί δε τα ποσοστά συμμετοχής σε φάρμακα και βοηθήματα

Επιστροφή   στην «κανονικότητα»  για τα σχολεία ειδικής αγωγής, προανήγγειλε η κυβέρνηση με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, που  αποδείχθηκε πολύ γρήγορα κούφια λόγια. Το βλέπουμε και στον τόπο μας. Αναπληρωτές η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών στις δομές ειδικής αγωγής, ορισμένα προβλήματα στη μεταφορά των παιδιών, χρησιμοποίηση κτιριακών υποδομών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, (επειδή έκλεισαν δημοτικά σχολεία) .

3. Τα άτομα με αναπηρίες αποτελούν το 9,3% του συνολικού πληθυσμού της χώρας . Κι σε αυτό τον τομέα είναι χαρακτηριστική η απουσία ουσιαστικής κρατικής μέριμνας, που θα ξεκινά από την πρόληψη της αναπηρίας, μέχρι την αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν έγκαιρη θεραπεία και αποκατάσταση, με ό, τι αυτό συνεπάγεται με τη χρήση όλων των σύγχρονων επιτευγμάτων της επιστήμης και της τεχνολογίας. Υπάρχουν όμως και άλλες πλευρές:

Τα Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕΠΑ) λειτουργούν κυριολεκτικά ως βιομηχανία μείωσης των ποσοστών αναπηρίας. Ο αριθμός των χιλιάδων βαριά αναπήρων χρόνο με το χρόνο «λιγοστεύει» στα χαρτιά. Όχι επειδή υπάρχει πραγματική αλλαγή στη βαρύτητα της πάθησης, αλλά επειδή αποχαρακτηρίζονται κι αναγκάζονται να επιβιώσουν ακόμη και χωρίς αυτές τις ανεπαρκείς παροχές που είχαν.

5. Στον προϋπολογισμό του 2018, προβλέπει νέα περικοπή κατά 1,7 δισ. ευρώ στα κονδύλια για Υγεία – Πρόνοια – Ασφάλιση, μείωση κατά 638 εκατ. ευρώ της κρατικής χρηματοδότησης προς ασφαλιστικά ταμεία, νοσοκομεία και ΕΟΠΥΥ .

 Δυστυχώς αυτή είναι η κατάσταση. Και δυστυχώς επίσης εργατικά κέντρα, ομοσπονδίες, επιμελητήρια, επιστημονικοί φορείς , περί άλλων τυρβάζουν. Δυστυχώς επίσης εύκολα κατεβάζουμε τον πήχυ των απαιτήσεών μας και ανεχόμαστε τέτοιες και χειρότερες καταστάσεις. Κάποιοι μπορεί να πουν ότι τώρα είμαστε λίγο καλύτερα. Άλλοι πάλι θα πουν ότι πάντα έτσι ήτανε και έτσι θα μείνει. Αυτές οι απόψεις οδηγούν στην αδράνεια στην αποδοχή της μιζέριας. Δεν μπορεί να συνεχίσουμε έτσι, πόσο θα κατεβάσουμε ακόμη τον πήχυ;

Εμείς προτείνουμε να φύγουμε από την αδράνεια και να διεκδικήσουμε, μαζικά και ενωτικά:

• Δωρεάν και υψηλής ποιότητας υπηρεσίες πρώιμης διάγνωσης, έγκαιρης παρέμβασης, Εκπαίδευσης, Ειδικής Αγωγήςκαι αποκατάστασης των ΑμΕΑ

• Να στελεχωθούν οι δομές ειδικής αγωγής με μόνιμο προσωπικό
• Να διοριστούν τώρα όλοι οι απαραίτητοι εκπαιδευτικοί και συνοδοί για την παράλληλη στήριξη.
• Καμία πληρωμή από τους γονείς για παράλληλη στήριξη και συνοδεία, Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση. Είναι υποχρέωση του κράτους και πρέπει ν’ αναλάβει.
• Κανένα παιδί με αναπηρία στο σπίτι του επειδή δεν υπάρχει το ανάλογο μόνιμο προσωπικό και η δημόσια και δωρεάν ειδική σχολική μονάδα για να τον στηρίξει.

• Πολιτική πρόληψη της αναπηρίας. Να σταματήσουν τα σφαγεία των ΚΕΠΑ. Να μην περάσουν τα σχέδια για το πετσόκομμα των επιδομάτων και των συντάξεων αναπηρίας και της μείωσης κατά 50% των δημοσίων δαπανών για την πρόνοια. Να καλύψει 100% ο κρατικός προϋπολογισμός τις ανάγκες για φάρμακα, θεραπείες, τεχνικά βοηθήματα. Καμία πληρωμή από τους ανάπηρους και τις οικογένειες τους ανεξάρτητα αν είναι εργαζόμενοι ή άνεργοι, ασφαλισμένοι ή ανασφάλιστοι Έλληνες ή μετανάστες.

• Γενναία χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό στον ΕΟΠΥΥ, για να εξασφαλιστούν δωρεάν όλες οι αναγκαίες θεραπείες για τα παιδιά μας χωρίς καμία περικοπή.