Γράφει ο Νίκος Αρβανίτης

Σε θεωρητικό επίπεδο, το δημόσιο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα στηρίζει την εκπαίδευση των αναπήρων ατόμων (ΑμΑ) και των ατόμων με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες (ΑμΕΕΑ), υιοθετώντας σιγά-σιγά την παιδαγωγική της ένταξης. Τα τελευταία χρόνια γίνεται προσπάθεια  για τη συνεκπαίδευση των μαθητών και μαθητριών με αναπηρίες και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες: α) με τον θεσμό της Παράλληλης Στήριξης & των Τμημάτων Ένταξης στα γενικά σχολεία, και β) σε συστεγαζόμενα γενικά & ειδικά σχολεία.

Στην παρούσα χρονική στιγμή, είμαστε ήδη 4 μήνες μετά την έναρξη των μαθημάτων και δυστυχώς  υπάρχουν ΣΜΕΑΕ και ΚΕΔΔΥ που υπολειτουργούν, τμήματα ένταξης που δε λειτουργούν κι εξακολουθούν να μένουν ανικανοποίητα εκατοντάδες αιτήματα για παράλληλη στήριξη. Με βάση τα στοιχεία των αρμόδιων υπηρεσιών του υπουργείου Παιδείας πάνω από 300 είναι τα κενά εκπαιδευτικών στην ειδική αγωγή και πάνω από 2.000 στην παράλληλη στήριξη.

Σε περιοχές πληθυσμιακά και κοινωνικοοικονομικά τόσο ανομοιογενείς και μάλιστα φτωχές, όπως ο νομός Ροδόπης, όπου οι οικογένειες κατώτερων κοινωνικοπολιτισμικών στρωμάτων υποφέρουν από την κρίση και την ανεργία, τα παιδιά αυτών των οικογενειών και συνάμα μαθητές με δυσκολίες μάθησης και εκπαιδευτικές ανάγκες  μπορούν, να στηριχθούν σημαντικά μέσα από αυτή τη δομή.

Παρ’όλα αυτά, πρέπει να επισημανθεί ότι σε  συνθήκες κρίσης και δημοσιονομικών πιέσεων το ΥΠ.Π.Ε.Θ. αύξησε κατά 20 % τα Τμήματα Ένταξης και κατά 8 % τα Ειδικά Σχολεία σε όλη την Ελλάδα, η Ροδόπη έμεινε ΕΚΤΟΣ!

Να σημειωθεί ότι σύμφωνα με τα στοιχεία του 2016  είχαμε την ίδρυση τμημάτων ένταξης σε σχολικές μονάδες Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης του Δήμου Κομοτηνής στο 3ο, 11ο, 13ο, 8ο, 4ο, στο δημοτικό σχολείο Ροδίτη και στο 1ο και 3ο μειονοτικό δημοτικό σχολείο, δημιουργήθηκαν τμήματα ένταξης για 46 μαθητές.

Οι άλλες δύο δομές ειδικής εκπαίδευσης, το Ειδικό Σχολείο Κομοτηνής, το οποίο στεγάζεται στις γραμμές του σιδηροδρομικού σταθμού Κομοτηνής και το Εργαστήριο Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης-Κατάρτισης (ΕΕΕΕΚ) Κομοτηνής το οποίο στεγάζεται στον οικισμό Υφαντών , παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των διδασκόντων και την στήριξη από την τοπική κοινωνία, δεν επιτυγχάνουν  την ένταξη των μαθητών στο κοινωνικό σύνολο. Απομακρυσμένες δομές από τον αστικό ιστό της Κομοτηνής, στεγασμένα σε ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΑ ΚΤΙΡΙΑ κα χωρίς την απαραίτητη στελέχωση και εξοπλισμό τοποθετούν στο περιθώριο ένα δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας μας.

Παρά τις  διαβεβαιώσεις  για τη δημιουργία μιας νέας δομής ειδικής αγωγής  στη Ροδόπη (ειδικό επαγγελματικό γυμνάσιο με λυκειακές τάξεις) που θα απευθυνόταν σε άτομα από 16 έως 24 ετών, καλύπτοντας, κατά κάποιο τρόπο, το κενό που υπάρχει στην περιοχή μας,  (το είχε προτείνει άλλωστε και η Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ροδόπης), αυτό δεν κατέστη εφικτό.

Η Ροδόπη έχει εξαιρεθεί από τη δημιουργία σύγχρονων δομών ειδικής εκπαίδευσης  και οι υπάρχουσες ΔΕΝ ΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ούτε καν  τη συνθήκη που θεωρεί ότι το 10-15% του μαθητικού πληθυσμού εμφανίζουν μαθησιακές ή άλλου τύπου δυσκολίες.

Ελλείψει άλλων στοιχείων για το παρόν άρθρο (που φιλοδοξεί απλά να ευαισθητοποιήσει κι όχι κατ’ανάγκη να ενημερώσει)  στεκόμαστε στα μόνα διαθέσιμα που βρήκαμε για το έργο που επετέλεσε το ΚΕΔΔΥ Ροδόπης,  στα πρώτα 8 χρόνια λειτουργίας του: κάλυψε  τις ανάγκες των 15.000 περίπου μαθητές πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης του Νομού, αντιμετώπισε 1029 αιτήματα μαθητών με μαθησιακές και άλλες δυσκολίες, ανταποκρίθηκε σε πάνω από 150 αιτήματα ψυχολογικής στήριξης μαθητών ή γονέων, δημιούργησε βιωματικές ομάδες παιδιών, ομάδες συμβουλευτικής γονέων και απογευματινές ομάδες παιδιών για ψυχολογική υποστήριξη.

Να επισημάνουμε ότι σήμερα , καθώς ΔΕΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ Ιατροπαιδαγωγικό Κέντρο  στην Κομοτηνή γονείς αναγκάζονται να μεταβαίνουν σε ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ή και ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ προκειμένου να ακολουθούν προγράμματα και πρωτόκολλα θεραπειών. Με τις τελευταίες εξελίξεις στην ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗ αυτή η πρακτική θα μετατραπεί σε έναν ακόμη σισύφειο αγώνα.

Θα επανέλθουμε..