Γράφει ο Νίκος Αρβανίτης

Ο γνωστός απόβλητος κι αποτυχημένος διπλωμάτης της γείτονος που υποδύεται τον Γενικό Πρόξενο της Τουρκίας κατάφερε για ακόμη μία φορά να εκθέσει την Διπλωματία της χώρας του και να διχάσει ακόμη περισσότερο την Μειονότητα.

Με μία πραξικοπηματική λογική και συλλογιστική παράταιρη και ξένη προς τα πολιτικά και δημοκρατικά ήθη της Ελλάδας και της Δύσης, “διέγραψε” δύο αιρετούς εκπροσώπους της Μειονότητας που ΔΕΝ συμφωνούν μαζί ΤΟΥ , παρά το γεγονός ότι εκπροσωπούν επάξια τους ψηφοφόρους τους και τον Λαό της Ροδόπης.

Για να το κάνει ακόμη χειρότερο, ο διπλωματικά απόβλητος και ψυχικά διαταγμένος Μουράτ Ομέρογλου συνέταξε μία επιστολή που (νομίζει ότι ) καλύπτει τις δικές του παρατυπίες κι αστοχίες με το άλλοθι το καλό της Μειονότητας, λέγοντας στους Ανωτέρους του : ΔΕΝ ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΔΙΑΓΡΑΦΩ, ΑΥΤΟΙ ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ (“anavatan”).

Προετοιμάζουν τον ΑΤΤΙΛΑ 3 ;

Ο πολιτικά και διπλωματικά απόβλητος κ. Μουράτ Ομέρογλου, παρασυρθείς από την ευωχία και τα … μεθυστικά αρώματα της ανοιξιάτικης Ροδόπης δεν διαβάζει και κυρίως δεν ασχολείται με τις έννοιες του Nation και State Branding ενώ χρησιμοποιεί ως χωρικός τις δυνατότητες του διαδικτύου αγνοώντας την έννοια της ψηφιακής διπλωματίας.

Στα αλλεπάλληλα λάθη και σφάλματα που υπέπεσε την τελευταία περίοδο, βιάσθηκε να προσθέσει και την έννοια της “εγγυήτριας δύναμης”, της Μητέρας Πατρίδας Τουρκίας στην Συνθήκη της Λωζάνης.

Ο απόφοιτος θεωρητικής κατεύθυνσης του Ελληνικού Λυκείου γνωρίζει ότι ” η Συνθήκη Λωζάνης (1923) αποτελεί τη βασική συνθήκη ρύθμισης των ελληνο-τουρκικών σχέσεων.Οι διαπραγματεύσεις για την οριστική αποκατάσταση της ειρήνης στην Ανατολή ξεκίνησαν στις 20 Νοεμβρίου 1922. Τελικά, η Συνθήκη Ειρήνης της Λωζάνης (αποτελούμενη από 5 μέρη με 143 Άρθρα), καθώς και των συνοδευουσών Συμβάσεων – Συμφωνιών – Δηλώσεων και Πρωτοκόλλων (συνολικά 104 Άρθρα), υπογράφηκε στις 24/7/1923 στη Λωζάννη από τους πληρεξούσιους των κυβερνήσεων της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Ιαπωνίας, της Ελλάδας, της Ρουμανίας, του Σερβο-Κροατο-Σλοβενικού κράτους, των ΗΠΑ, της Τουρκίας, της Βουλγαρίας, της Ρωσίας, του Βελγίου και της Πορτογαλίας. Ως γνωστόν Με τη Συνθήκη της Λωζάννης, η Τουρκία ανακτούσε την Ανατολική Θράκη, την οποία η Συνθήκη των Σεβρών είχε παραχωρήσει στην Ελλάδα. Επίσης, έπαιρνε και πάλι την περιοχή τηςΣμύρνης. Η Ελλάδα διατήρησε τα νησιά του Αιγαίου, εκτός από δύο στην είσοδο των ∆αρδανελίων, την Ίμβρο και την Τένεδο, που της είχαν χορηγηθεί με τη Συνθήκη των Σεβρών. Τέλος, η Άγκυρα αναγνώρισε την προσάρτηση της Κύπρου από τη Μεγάλη Βρετανία και των ∆ωδεκανήσων από την Ιταλία. Επίσης, συμφωνήθηκε η υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, ενώ εξαιρέθηκαν οι Μουσουλμάνοι της ∆υτικής Θράκης και οι Έλληνες που ήταν εγκαταστημένοι πριν το 1918 στην Κων/πολη”

Ο δευτεροετής φοιτητής διεθνών σχέσεων γνωρίζει επίσης ότι “Πρώτον, δεν υπάρχει καμία δυνατότητα να αναθεωρηθούν διατάξεις που να αφορούν τον καθορισμό συνόρων. Κάτι τέτοιο θα ήταν αντίθετο με τη θεμελιώδη αρχή του διεθνούς δικαίου “Οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται”. Δεύτερον, η συνθήκη της Λωζάννης έχει ήδη αναθεωρηθεί όσον αφορά το καθεστώς των Στενών με τη Σύμβαση του Μοντρέ, η οποία όμως δεν επηρέασε καθόλου την οριοθέτηση των συνόρων.Τρίτον, η Συνθήκη της Λωζάννης του 1923 συνάφθηκε μεταξύ των Συμμάχων στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, συμπεριλαμβανομένων της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Μεγάλης Βρετανίας, με τη διάδοχο της ηττημένης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, την Τουρκία. Καμία από τις ανωτέρω χώρες, πλην βεβαίως της Τουρκίας, δεν έχει εκφράσει την παραμικρή πρόθεση να ζητήσει αναθεώρηση της Συνθήκης.Η Συνθήκη της Λωζάννης ισχύει είτε αρέσει είτε δεν αρέσει στην Τουρκία.Οι Συνθήκες δεν χρειάζονται αναθεώρηση ούτε επικαιροποίηση. Η ερμηνεία του Δικαίου, οι μέθοδοι ερμηνείας του Δικαίου είναι εκείνες που επιτρέπουν να προσαρμόζεται ο κανόνας Δικαίου που εμπεριέχει η Συνθήκη στα εκάστοτε δεδομένα.

Οι γνώστες της σύγχρονης διπλωματικής και πολιτικής ιστορίας επίσης γνωρίζουν ότι η Ελλάδα, σε αντίθεση με την Τουρκία, συνεχίζει να εφαρμόζει πιστά τις προβλέψεις της συνθήκης της Λωζάννης. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους.Το Τουρκικό “Πρόγραμμα Διάλυσης” των Ελλήνων στην Ίμβρο και την Τένεδο είχε ως αποτέλεσμα τη μαζική φυγή 6.500 Ιμβρίων και 2.500 περίπου Τενεδίων από τις πατρογονικές τους εστίες και τη διασπορά τους στην Ελλάδα και σε όλες σχεδόν της ηπείρους της υφηλίου, Αμερική, Αφρική, Ευρώπη, Ωκεανία, προς αναζήτηση καλύτερης τύχης.Η μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη αριθμεί περίπου 120.000 μέλη, ενώ η ελληνική στην Τουρκία έχει συρρικνωθεί σε μόλις 3.000, τη στιγμή που την εποχή της Λωζάννης ήταν ισάριθμες. Για το ακαδημαϊκό έτος 2021-2022, στην Θράκη λειτουργούν άνω των 100 μειονοτικών δημοτικών ενώ στην Κωνσταντινούπολη μόνο 3.

Καλό θα ήταν , όμως, ο “πονηρός” και διπλωματικά και πολιτικά απόβλητος Μουράτ Ομέρογλου να μην εκτίθεται στους συναδέλφους του διπλωμάτες και να μην μπλέκει την προπαγάνδα με την άσκηση διπλωματίας μέσα από κινήσεις που γεννούν διχασμό και σύγκρουση στην Μειονότητα και την Θράκη , συμπαρασύροντας και τους αδαείς ή εξαρτώμενους συνδαιτυμόνες του.

Καλό είναι ,λοιπόν, τόσο αυτός όσο και οι ακόλουθοί του να ενημερωθούν για τις παραβιάσεις που έκανε η Τουρκική ∆ημοκρατία στην Συνθήκη της Λωζάνης, από το 1923 έως Σήμερα, έτσι όπως καταχωρηθεί στην ελληνική και διεθνή βιβλιογραφία και να μην ξεχνάει ότι η Συνθήκη Ειρήνης της Λωζάνης συνήφθη ανάμεσα σε μια ηττημένη στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο χώρα και τους νικητές της. Και η Τουρκία ήταν η ΗΤΤΗΜΕΝΗ ΧΩΡΑ.

Οι παραβιάσεις που έκανε η Τουρκική ∆ημοκρατία στην Συνθήκη της Λωζάνης,  από το 1923 έως το Σήμερα

1923 – 1924
1) Τον Οκτώβριο του 1923 οι Τούρκοι περιόρισαν τα αστικά και πολιτικά
δικαιώματα των Ελλήνων που ζούσαν εκεί.
Τράπεζες, κάθε μορφής και κατηγορίας ∆ημόσιες υπηρεσίες αλλά και μεγάλες
πολυεθνικές εταιρίες και επιχειρήσεις, υποχρεώθηκαν να απομακρύνουν από
την δουλειά τους όλους τους Έλληνες.
( Παραβίαση άρθρου 39 της Συνθήκης της Λωζάνης)
2) Την ίδια περίοδο, οι πολιτικές συμπάθειες των Ελλήνων δασκάλων της
Κωνσταντινούπολης ήταν το αντικείμενο της έρευνας του γενικού διευθυντή
του Τουρκικού Υπουργείου Παιδείας Salih Zeki. Βέβαια το αντικείμενο αυτό
ήταν η αφορμή που κατέληξε στην απόλυση 104 ομογενών και 52 Ελλήνων
δασκάλων, γιατί κρίθηκαν “ακατάλληλοι” να διδάξουν στα μειονοτικά σχολεία.
(Παραβίαση άρθρων 40 και 41 της Συνθήκης της Λωζάνης- Για την εφαρμογή
των παραπάνω άρθρων υπάρχει η εγγύηση της Κοινωνίας των Εθνών που
προβλέπει το άρθρο 44 της Συνθήκης της Λωζάνης)
3) Το 1923 η Τουρκία με στόχο τον περιορισμό της Ελληνικής παρουσίας
στην Κωνσταντινούπολη, χαρακτήρισε αυθαίρετα σαν ανεπιθύμητους 40.000
Έλληνες, που είχαν καταφύγει προσωρινά πριν από την υπογραφή της
Συνθήκης της Λωζάνης για λόγους ασφαλείας εκτός Τουρκίας, από τους
οποίους αφαιρέθηκε η τουρκική υπηκοότητα και δημεύτηκε μαζικά η
περιουσία τους. Η αφορμή που βρήκε η Άγκυρα ήταν ότι οι άνθρωποι αυτοί
παρ’ όλο που ήταν εγκατεστημένοι στην Τουρκία πριν από το 1918 και
συνεπώς δεν μπορούσαν να θεωρηθούν ανταλλάξιμοι σύμφωνα με τους
όρους της Σύμβασης για την ανταλλαγή πληθυσμών, δεν ήταν γραμμένοι στο
δημοτολόγιο της Κωνσταντινούπολης – κάτι όμως που δεν προέβλεπε η
Σύμβαση ανταλλαγής πληθυσμών. Η Ελληνική άποψη δικαιώθηκε δύο χρόνια
αργότερα, στις 21 Φεβρουαρίου 1925, από το ∆ιεθνές δικαστήριο της Χάγης,
αλλά οι Τούρκοι είχαν ήδη επιτύχει τον στόχο τους.
(Παραβίαση άρθρου 2 της Σύμβασης για την ανταλλαγή των πληθυσμών που
ενσωματώθηκε στην Συνθήκη της Λωζάνης).
4) Η Τουρκία, στα πλαίσια της στρατηγικής υποβάθμισης και ταπείνωσης
του Οικουμενικού θρόνου της Ορθοδοξίας, υποστήριξε με κάθε τρόπο τον
Σεπτέμβριο του 1923 την δημιουργία της λεγόμενης “Τουρκοορθόδοξης
Εκκλησίας” την οποία ίδρυσε ο παπά Ευθίμ Καραχισαρίδης Ερενερόλ, ένας
ιερωμένος από το Κεσκίν της Ανατολίας που αποτελούσε τυφλό όργανο του
αρχηγού των Νεότουρκων Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ. Τον Οκτώβριο του
1923 ο παπά Ευθύμ επιχείρησε να καταλάβει το Πατριαρχικό Μέγαρο
προκαλώντας σοβαρά επεισόδια υπό τα απαθή βλέμματα των Τουρκικών
αρχών.

(Παραβίαση άρθρων 38, 40 και 42 της Συνθήκης της Λωζάνης- Για την
εφαρμογή των παραπάνω άρθρων υπάρχει η εγγύηση της Κοινωνίας των
Εθνών που προβλέπει το άρθρο 44 της Συνθήκης της Λωζάνης)

1925 – 1926
8) Στις 30 Ιανουαρίου 1925 με το τέλος της λειτουργίας της γιορτής των τριών
Ιεραρχών, η Τουρκική αστυνομία εισέβαλε στον χώρο του Πατριαρχείου,
συνέλαβε τον Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντίνο τον έκτο και αφού του
παρέδωσε διαβατήριο ανταλαξιμότητος τον οδήγησε στον σιδηροδρομικό
σταθμό του Σίρκετζη και τον απέλασε από την Τουρκία.
(Παραβίαση άρθρων 37, 38, 40, 42 της Συνθήκης της Λωζάνης – Για την
εφαρμογή των παραπάνω άρθρων υπάρχει η εγγύηση της Κοινωνίας των
Εθνών που προβλέπει το άρθρο 44 της Συνθήκης της Λωζάνης).
9) Τον ίδιο χρόνο η Τουρκική Κυβέρνηση αποφάσισε το κλείσιμο του
ιστορικού Ελληνικού Φιλολογικού Συλλόγου και η ανεκτίμητης αξίας
βιβλιοθήκη του σκορπίστηκε στις κρατικές βιβλιοθήκες της Αγκύρας και του
Σουλειμανιγιέ καθώς επίσης και στις εταιρίες Τουρκικής γλώσσας και
Τουρκικής Ιστορίας.
(Παραβίαση των άρθρων 37, 38, 39, 40, 41 και 42 της Συνθήκης της Λωζάνης
– Για την εφαρμογή των παραπάνω άρθρων υπάρχει η εγγύηση της Κοινωνίας
των Εθνών που προβλέπει το άρθρο 44 της Συνθήκης της Λωζάνης).
10) Η Τουρκική Κυβέρνηση προκειμένου να αποκλείσει από την Τουρκία τους
́Έλληνες δασκάλους επέβαλε εξέτασή τους στην Τουρκική γλώσσα πριν
εγκρίνει νέα άδεια διδασκαλίας τους. Τα περισσότερα μαθήματα των
ελληνικών σχολείων μετατράπηκαν υποχρεωτικά στην Τουρκική γλώσσα. Οι
Ομογενείς της Κωνσταντινούπολης υποχρεώθηκαν να επιβαρυνθούν με το
κόστος του διπλασιασμού των μισθών των τούρκων δασκάλων που δίδασκαν
σε ελληνικά σχολεία, ενώ αντιμετώπισαν ταυτόχρονα την επιβολή ειδικού
φόρου παιδείας που επινοήθηκε για την αφαίμαξή τους. Απαγορεύτηκε η
λειτουργία του Ζαππείου Παρθεναγωγείου γιατί είχε αγάλματα Ελληνικής
μυθολογίας. Απαγορεύτηκε η λειτουργία της Πατριαρχικής Εμπορικής
Σχολής, της Ελληνικής Εμπορικής Σχολής της Χάλκης και της ιδιωτικής
σχολής ξένων γλωσσών Αποστολίδη.
(Παραβίαση των άρθρων 37, 38, 39, 40, 41 και 42 της Συνθήκης της Λωζάνης
– Για την εφαρμογή των παραπάνω άρθρων υπάρχει η εγγύηση της Κοινωνίας
των Εθνών που προβλέπει το άρθρο 44 της Συνθήκης της Λωζάνης).
11) Στις 14 Ιουνίου 1926 η Τουρκική Κυβέρνηση, στα πλαίσια της
στρατηγικής ταπείνωσης και υποβάθμισης του Οικουμενικού Πατριαρχείου,
άσκησε ποινική δίωξη κατά του Οικουμενικού Πατριάρχη και σύσσωμης της
Ιεράς Συνόδου διότι συνεδρίασαν στην Θεολογική Σχολή της Χάλκης και όχι
στο Φανάρι όπου βρίσκεται η διοικητική έδρα του Οικουμενικού
Πατριαρχείου.
Την ίδια περίοδο η Τουρκική Κυβέρνηση απαγόρευσε την οργάνωση
Πανορθόδοξου Συνεδρίου από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

(Παραβίαση των άρθρων 38 και 40 της Συνθήκης της Λωζάνης).
12) Η εισαγωγή του αστικού κώδικα στην Τουρκία, τον Οκτώβριο του 1926,
δημιούργησε στα μειονοτικά ιδρύματα αδυναμία απόκτησης νέας ακίνητης
περιουσίας είτε με αγορά, είτε με δωρεά ή κληρονομιά ενώ έπαυσε να
αναγνωρίζεται η ιδιότητα του νομικού προσώπου στο Πατριαρχείο
δημιουργώντας τεράστια εμπόδια στην διαχείριση και εκπροσώπηση της
τεράστιας Πατριαρχικής περιουσίας.
(Παραβίαση των άρθρων 37, 38, 39 και 40 της Συνθήκης της Λωζάνης – Για
την εφαρμογή των παραπάνω άρθρων υπάρχει η εγγύηση της Κοινωνίας των
Εθνών που προβλέπει το άρθρο 44 της Συνθήκης της Λωζάνης).
1927 – 1939
13) Με τον Νόμο 1151 που ψηφίστηκε από την Τουρκική Εθνοσυνέλευση στις
25 Ιουνίου 1927, καταργήθηκε ουσιαστικά και επίσημα το καθεστώς
αυτοδιοίκησης των νησιών Ίμβρος και Τένεδος, έκλεισε με διάφορες
προφάσεις το Ελληνικό Σχολαρχείο, απαγορεύτηκε η διδασκαλία της
Ελληνικής γλώσσας και οι χριστιανοί τέθηκαν υπό διωγμό μέχρι την πλήρη
εξολόθρευσή τους.
(Παραβίαση των άρθρων 14, 37, 38 και 40 της Συνθήκης της Λωζάνης – Για
την εφαρμογή των παραπάνω άρθρων υπάρχει η εγγύηση της Κοινωνίας των
Εθνών που προβλέπει το άρθρο 44 της Συνθήκης της Λωζάνης).
14) Κατά την διάρκεια του 1930 οι τουρκικές αρχές επενέβησαν με
απροκάλυπτο τρόπο στις εκλογές των διαχειριστικών επιτροπών στο
μειονοτικό νοσοκομείο του Βαλουκλή και στην κοινότητα του Πέρα, με στόχο
τις μεγάλες περιουσίες των μειονοτικών.
(Παραβίαση άρθρου 40 της Συνθήκης της Λωζάνης).
15) Με τον Νόμο 2007 που ψηφίστηκε από την Τουρκική Εθνοσυνέλευση στις
11 Ιουνίου 1932, απαγορεύτηκε η άσκηση τριάντα επαγγελμάτων από τους
Έλληνες. Μεταξύ των επαγγελμάτων που απαγορεύτηκαν υπήρχε ένα ευρύ
φάσμα, ενδεικτικό της πρόθεσης έμμεσου εξαναγκασμού τους σε οικειοθελή
μετανάστευση : Πλανώδιος πωλητής, κουρέας, μουσικός, φωτογράφος,
ξυλουργός, ράπτης και σερβιτόρος ήταν από τα πρώτα επαγγέλματα που
απαγορεύτηκαν για τους Έλληνες από τις Τουρκικές αρχές πριν ακολουθήσει
αργότερα η απαγόρευση και άλλων επαγγελμάτων που υποχρέωναν τους
Έλληνες σε μια επώδυνη επιλογή : είτε να μείνουν άνεργοι, είτε να εργαστούν
παράνομα, είτε να μεταναστεύσουν από τον τόπο τους.
(Παραβίαση άρθρου 2 σύμβασης ΙV, τμήμα α και των άρθρων 37, και 40 της
Συνθήκης της Λωζάνης).
16) Με τον Νόμο 2596 που ψηφίστηκε από την Τουρκική Εθνοσυνέλευση στις
3 ∆εκεμβρίου 1934, απαγορεύτηκε σε όλους τους χριστιανούς κληρικούς να
φοράνε ράσα εκτός εκκλησίας. Στην μοναδική εξαίρεση που έκανε ο Νόμος
2596 διακρίνεται πανηγυρικά η Τουρκική πρόθεση ισοπέδωσης του
Οικουμενικού Πατριάρχη στο επίπεδο του πράκτορα των Νεότουρκων ψευτο-
παπά Ευθύμ Καραχισαρίδη Ερενερόλ, αφού προβλέπει πως ράσα εκτός

εκκλησίας μπορούν να φορούν μόνο ο Πατριάρχης και ο ψευτο-παπά Ευθύμ
με την ιδιότητα του αρχηγού της Τουρκοορθόδοξης εκκλησίας της οποίος
αυτοανακηρύχτηκε ιδρυτής και αρχηγός.
(Παραβίαση των άρθρων 37, 38, 40 και 43 της Συνθήκης της Λωζάνης – Για
την εφαρμογή των παραπάνω άρθρων υπάρχει η εγγύηση της Κοινωνίας των
Εθνών που προβλέπει το άρθρο 44 της Συνθήκης της Λωζάνης)
17) Τον ίδιο χρόνο, με τον Νόμο 2525, σύμφωνα με τον οποίο όλοι οι τούρκοι
πολίτες έπρεπε να λάβουν επώνυμα, οι έλληνες υποχρεώθηκαν να
τουρκοποιήσουν τα επώνυμά τους γιατί όσα προερχόταν από ελληνικές ρίζες
δεν γινόταν αποδεκτά από τις τουρκικές αρχές. Ταυτόχρονα εξαπολύθηκε μια
ρατσιστική εκστρατεία με το σύνθημα “Πολίτες μιλάτε τουρκιά” με αποτέλεσμα
όσοι τολμούσαν να μιλούν την μητρική τους γλώσσα στους δρόμους να
προπηλακίζονται και να καταδικάζονται σε χρηματικές ποινές.
(Παραβίαση των άρθρων 37, 38, και 39 της Συνθήκης της Λωζάνης – Για την
εφαρμογή των παραπάνω άρθρων υπάρχει η εγγύηση της Κοινωνίας των
Εθνών που προβλέπει το άρθρο 44 της Συνθήκης της Λωζάνης)
18) Με τον Νόμο 2762 περί Βακουφίων που ψηφίστηκε από την Τουρκική
Εθνοσυνέλευση στις 5 Ιουνίου 1935, οι μειονοτικές κοινότητες τέθηκαν υπό
τον έλεγχο και την εποπτεία της Γενικής ∆ιεύθυνσης Βακουφίων και
υποχρεώθηκαν να υποβάλλουν δηλώσεις για τα έσοδα και τα ακίνητα που
υπάγονταν σ’ αυτές. Η διαχείριση των μειονοτικών ιδρυμάτων και σχολείων
ανατίθετο σε ένα επίτροπο που διοριζόταν από τις Τουρκικές αρχές.
(Παραβίαση των άρθρων 40 και 42 της Συνθήκης της Λωζάνης – Για την
εφαρμογή των παραπάνω άρθρων υπάρχει η εγγύηση της Κοινωνίας των
Εθνών που προβλέπει το άρθρο 44 της Συνθήκης της Λωζάνης).
19) Στις 26 Ιουλίου 1934, με νέο διάταγμα σε εφαρμογή του Νόμου
2007/1932, απαγορεύτηκαν και άλλα επαγγέλματα για τους ελληνικής
υπηκοότητας χριστιανούς της Κωνσταντινούπολης με αποτέλεσμα την μαζική
έξοδο τουλάχιστον 10.000 χριστιανών ελληνικής υπηκοότητας από την
Τουρκία.
(Παραβίαση άρθρου 2 σύμβασης ΙV, τμήμα α και των άρθρων 37, και 40 της
Συνθήκης της Λωζάνης).
20) Την διετία 1936-1937 τα ελληνικά μειονοτικά σχολεία αποτέλεσαν στόχο
της Τουρκικής Κυβέρνησης. Επιβλήθηκε η διδασκαλία όλων των μαθημάτων
στην Τουρκική γλώσσα, εκτός από το μάθημα των Ελληνικών. Προστέθηκε το
μάθημα των στρατιωτικών που δίδασκε αξιωματικός του τουρκικού στρατού.
Επιβλήθηκε τούρκος υποδιευθυντής σε κάθε μειονοτικό σχολείο, ο οποίος
ήταν υπόλογος στο τουρκικό Υπουργείο Παιδείας και αποτέλεσε σταδιακά την
μοναδική και κυρίαρχη εξουσία μέσα στα μειονοτικά σχολεία.
(Παραβίαση άρθρων 39, 40 και 41 της Συνθήκης της Λωζάνης – Για την
εφαρμογή των παραπάνω άρθρων υπάρχει η εγγύηση της Κοινωνίας των
Εθνών που προβλέπει το άρθρο 44 της Συνθήκης της Λωζάνης).

21) Την ίδια περίοδο, οι τουρκικές αρχές διόρισαν σαν επίτροπο, σύμφωνα με
τον νόμο 2762/1925, στο Φιλανθρωπικό Ίδρυμα του Βαλουκλή τον
περιβόητο Ζιχνί Οζνταμάρ, που ήταν το δεξί χέρι του ψευτο-παπά Ευθύμ,
προκαλώντας σάλο στην ελληνική μειονότητα.
(Παραβίαση άρθρου 40 της Συνθήκης της Λωζάνης – Για την εφαρμογή του
άρθρου 40 υπάρχει η εγγύηση της Κοινωνίας των Εθνών που προβλέπει το
άρθρο 44 της Συνθήκης της Λωζάνης).
22) Το 1939 όλοι οι αθλητικοί μειονοτικοί σύλλογοι υποχρεώθηκαν να
ενωθούν με τους τουρκικούς με αποτέλεσμα σταδιακά να μαραζώσουν και να
εκτουρκιστούν.
(Παραβίαση άρθρων 40 και 42 της Συνθήκης της Λωζάνης – Για την εφαρμογή
των παραπάνω άρθρων υπάρχει η εγγύηση της Κοινωνίας των Εθνών που
προβλέπει το άρθρο 44 της Συνθήκης της Λωζάνης).

1940 – 1949
23) Κατά την διάρκεια του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου η Τουρκία βρήκε
θαυμάσια ευκαιρία, από την ασφάλεια της ουδέτερης θέσης που κράτησε, να
επιφέρει βαριά κτυπήματα στον Ελληνισμό της Τουρκίας εκμεταλλευόμενη
την πλήρη αδυναμία της Ελλάδος που αγωνιζόταν στο πλευρό των
Συμμαχικών δυνάμεων για τα ιδανικά της ελευθερίας και της δικαιοσύνης.
Έτσι τον Μάϊο του 1941 η Τουρκία κήρυξε επιστράτευση στους νομούς
Ανατολικής Θράκης με προτεραιότητα τον νομό της Κωνσταντινούπολης. Τα
στρατολογικά γραφεία διατάχτηκαν με κρυπτογραφημένη υποσημείωση στην
απόφαση της επιστράτευσης να καλούν επιλεκτικά τους εφέδρους των
μειονοτήτων ελληνικής, αρμένικης και εβραϊκής καταγωγής. Το αποτέλεσμα
ήταν να βρεθούν στον τουρκικό στρατό όλοι οι άρρενες χριστιανοί ηλικίας από
20 έως 45 ετών οι οποίοι σκορπίστηκαν στα βάθη της Μικράς Ασίας για να
φτιάχνουν δρόμους ή στρατιωτικά κτίρια κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες.
(Παραβίαση άρθρων 37, 38, και 39 της Συνθήκης της Λωζάνης – Για την
εφαρμογή των παραπάνω άρθρων υπάρχει η εγγύηση της Κοινωνίας των
Εθνών που προβλέπει το άρθρο 44 της Συνθήκης της Λωζάνης).
24) Στις 21 Σεπτεμβρίου 1941, “άγνωστοι” εμπρηστές έριξαν στην ξύλινη
σκεπή του Οικουμενικού Πατριαρχείου αναμμένα πανιά που είχαν λουστεί με
βενζίνη. Το Πατριαρχικό Μέγαρο αποτεφρώθηκε συμπαρασύροντας στις
φλόγες αρχεία, πίνακες Πατριαρχών και πολύτιμα κειμήλια του Ελληνισμού.
(Παραβίαση άρθρων 38 και 42 της Συνθήκης της Λωζάνης – Για την
εφαρμογή των παραπάνω άρθρων υπάρχει η εγγύηση της Κοινωνίας των
Εθνών που προβλέπει το άρθρο 44 της Συνθήκης της Λωζάνης).
25) Στις 11 Νοεμβρίου 1942 με τον Νόμο 4305 η Τουρκική Κυβέρνηση, με
κριτήριο το θρήσκευμα και την εθνότητα, επέβαλε ένα υπέρογκο έκτακτο
φόρο περιουσίας που αποσκοπούσε στον οικονομικό αφανισμό των
χριστιανών της Τουρκίας. Ο Νόμος, που έμεινε γνωστός σαν Βαρλίκι (Varlik
Vergisi), απαιτούσε την καταβολή του φόρου τον οποίο αυθαίρετα επέβαλε ο
έφορος, μέσα σε 15 μέρες χωρίς δικαίωμα ένστασης. Τέσσερις βδομάδες

μετά την επιβολή του φόρου, αδυναμία καταβολής του ισοδυναμούσε με
δήμευση της περιουσίας, σύλληψη και εκτόπιση του φορολογούμενου σε
στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας στο Ασκαλέ, την Σιβηρία της
Τουρκίας. Συνολικά 1.869 επιφανείς μειονοτικοί είδαν ξαφνικά τις περιουσίες
τους να δημεύονται και τους εαυτούς τους να εξορίζονται στην Σιβηρία του
Ασκαλέ όπου έφτιαχναν δρόμους για να εξοφλήσουν το χρέος τους προς το
τουρκικό κράτος. Η ημερήσια αμοιβή τους ήταν 2 λίρες Τουρκίας ημερησίως
από τις οποίες η μεν μία παρακρατείτο για το υποτυπώδες φαγητό που τους
έδιναν, η δε άλλη έναντι του χρέους τους προς το τουρκικό κράτος. Οι
περισσότεροι προκειμένου να εξοφλήσουν το χρέος που αυθαίρετα τους
επιβλήθηκε έπρεπε να δουλέψουν 200 έως 300 χρόνια!
(Παραβίαση άρθρων 37, 38, και 39 της Συνθήκης της Λωζάνης – Για την
εφαρμογή των παραπάνω άρθρων υπάρχει η εγγύηση της Κοινωνίας των
Εθνών που προβλέπει το άρθρο 44 της Συνθήκης της Λωζάνης).
26) Τον Ιανουάριο του 1943 η Τουρκική Κυβέρνηση δήμευσε τις περιουσίες
των Ιερών Μονών Μεγίστης Λαύρας και Κουτλουμουσίου του Αγίου Όρους
στην Ίμβρο και μετέφερε στο νησί έποικους από την Μικρά Ασία. Ο ∆ήμαρχος
και τρεις κοινοτάρχες που τόλμησαν να διαμαρτυρηθούν εκτοπίστηκαν στην
Μικρά Ασία. Την ίδια τύχη είχαν και δύο από τα πιο σημαντικά μέλη της Ιεράς
Συνόδου : Ο Μητροπολίτης Χαλκηδόνος Μάξιμος, ο οποίος αργότερα έγινε
Οικουμενικός Πατριάρχης, και ο Προύσης ∆ωρόθεος.
(Παραβίαση άρθρων 14, 37, 38, και 39 της Συνθήκης της Λωζάνης – Για την
εφαρμογή των παραπάνω άρθρων υπάρχει η εγγύηση της Κοινωνίας των
Εθνών που προβλέπει το άρθρο 44 της Συνθήκης της Λωζάνης).

1950 – 1959
27) Στις 6 Σεπτεμβρίου 1955 η Τουρκική Κυβέρνηση, ψυχρά και μελετημένα,
εξαπέλυσε ένα οργανωμένο πογκρόμ εναντίον των χριστιανών της
Κωνσταντινούπολης. Μέσα σε έξη ώρες καταστράφηκαν, λεηλατήθηκαν ή
πυρπολήθηκαν εβδομήντα τρεις εκκλησίες, δύο μονές, οκτώ αγιάσματα,
τριάντα έξη ελληνικά σχολεία, τέσσερις χιλιάδες τριακόσια σαράντα
καταστήματα ελληνικής ιδιοκτησίας, δύο χιλιάδες εξακόσια σαράντα
χριστιανικά σπίτια και είκοσι ένα εργοστάσια ελληνικής ιδιοκτησίας. Οι
Πατριαρχικοί τάφοι καταστράφηκαν και το ελληνικό νεκροταφείο του Σισλί
δέχτηκε την μανιασμένη επίθεση του οργανωμένου όχλου που με κανιβαλική
μανία κατέστρεφε τάφους, άνοιγε τους πιο πρόσφατους, ξέθαβε πτώματα τα
οποία μαχαίρωνε και κομμάτιαζε. Την νύχτα αυτή του μεγάλου τρόμου για τον
Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης σημειώθηκαν δέκα επτά τουλάχιστον
θάνατοι , δεκάδες τραυματισμοί, διακόσιοι βιασμοί ενώ καταστράφηκαν ή
κλάπηκαν εικόνες και αγιογραφίες ανεκτίμητης ιστορικής και αρχαιολογικής
αξίας.
Τρία μόλις εικοσιτετράωρα μετά τα γεγονότα, ο αρχηγός της τουρκικής
αντιπολίτευσης Ισμέτ Ινονού δήλωσε με προκλητική σαφήνεια, στο κέντρο του
Λαϊκού κόμματος στο οποίο ήταν αρχηγός : “Είναι καλό που το κόμμα δεν
αναμείχθηκε στα γεγονότα, όμως οι εκδηλώσεις αυτές ήταν πολύ καλά

οργανωμένη ενέργεια για να καθαρίσει η χώρα μας από το ελληνικό στοιχείο
που είναι ένας βραχνάς!”
(Παραβίαση άρθρων 38,39,40,42 και 43 της Συνθήκης της Λωζάνης – Για την
εφαρμογή των παραπάνω άρθρων υπάρχει η εγγύηση της Κοινωνίας των
Εθνών που προβλέπει το άρθρο 44 της Συνθήκης της Λωζάνης).
28) Στις 16 Σεπτεμβρίου 1955, οι Τουρκικές αρχές απαγόρευσαν την έκδοση
της μειονοτικής εφημερίδας “Ελεύθερη Φωνή” και συνέλαβαν τον εκδότη της
Ανδρέα Λαμπίκη τον οποίο φυλάκισαν χωρίς ένταλμα ή επίσημη κατηγορία
για τρεις μήνες στις στρατιωτικές φυλακές του Χαρμπιγιέ.
(Παραβίαση άρθρων 37,και 39 της Συνθήκης της Λωζάνης – Για την
εφαρμογή των παραπάνω άρθρων υπάρχει η εγγύηση της Κοινωνίας των
Εθνών που προβλέπει το άρθρο 44 της Συνθήκης της Λωζάνης).
29) Τον Νοέμβριο του 1956 οι Τουρκικές αρχές συνέλαβαν δώδεκα μέλη της
Ελληνικής Ένωσης της Κωνσταντινούπολης, την οποία διέλυσαν με δικαστική
απόφαση τον Απρίλιο του 1958, για δήθεν κατασκοπεία υπέρ της Ελλάδος
και χρηματοδότηση του αγώνα της ΕΟΚΑ στην Κύπρο.
(Παραβίαση άρθρων 38,39,40, και 42 της Συνθήκης της Λωζάνης – Για την
εφαρμογή των παραπάνω άρθρων υπάρχει η εγγύηση της Κοινωνίας των
Εθνών που προβλέπει το άρθρο 44 της Συνθήκης της Λωζάνης – Παραβίαση
ΙV Σύμβασης της Συνθήκης)
30) Από τις αρχές του 1957 έως το 1959 οι Τουρκικές αρχές απέλασαν 57
προσωπικότητες της χριστιανικής μειονότητας στην Κωνσταντινούπολη.
Ανάμεσα τους ο δημοσιογράφος ∆ημήτρης Καλούμενος ο οποίος
αποθανάτισε με τον φακό του τους βανδαλισμούς της 6ης Σεπτεμβρίου 1955,
προσφέροντας στην ιστορία ένα ανεκτίμητο υλικό για την νύχτα του Αγίου
Βαρθολομαίου που έζησε ο Ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης.
(Παραβίαση άρθρων 37, 38 και 39 της Συνθήκης της Λωζάνης – Για την
εφαρμογή των παραπάνω άρθρων υπάρχει η εγγύηση της Κοινωνίας των
Εθνών που προβλέπει το άρθρο 44 της Συνθήκης της Λωζάνης).
31) Την ίδια περίοδο, οι Τουρκικές αρχές με μια εκστρατεία που είχε σαν
κύριο μοχλό τους φοιτητές – μέλη ανθελληνικών οργανώσεων και σωματείων,
εκβίαζαν ψυχολογικά τους καταναλωτές να μην αγοράζουν προϊόντα από
καταστήματα ελληνικής ιδιοκτησίας. Μοιράζοντας σχετικά προπαγανδιστικά
φυλλάδια μπροστά στα χριστιανικά καταστήματα είχαν το σύνθημα “Bu
dukkan gavurlarin malidir. Yiankina girin, cunku Turk tur” (Αυτό το μαγαζί είναι
ενός άπιστου. Μπες στο διπλανό, ανήκει σε Τούρκο). Η εκστρατεία αυτή σε
συνδυασμό με την άλλη που καλούσε τον κόσμο να μιλάει μόνο Τουρκικά – το
σχετικό σύνθημα “Vatandas Turkce konus” υπήρχε παντού- συντηρούσε την
αφόρητη ατμόσφαιρα τρομοκρατίας που είχε δημιουργηθεί στον χριστιανισμό
της Κωνσταντινούπολης.
(Παραβίαση άρθρων 38, και 39 της Συνθήκης της Λωζάνης – Για την
εφαρμογή των παραπάνω άρθρων υπάρχει η εγγύηση της Κοινωνίας των
Εθνών που προβλέπει το άρθρο 44 της Συνθήκης της Λωζάνης)

1960 – 1969
32) Νέα μέτρα περιορισμού στην άσκηση επαγγελμάτων από έλληνες στην
Κωνσταντινούπολη ανακοίνωσαν οι τουρκικές αρχές το 1960, σε εφαρμογή
του Νόμου 2007 του 1932.
(Παραβίαση άρθρου 2 σύμβασης ΙV, τμήμα α και των άρθρων 37, και 40 της
Συνθήκης της Λωζάνης).
33) Τον ίδιο χρόνο οι τουρκικές αρχές κατάργησαν τις τρεις κεντρικές ελληνο-
ορθόδοξες εφορίες του Σταυροδρομίου, Χαλκηδόνος και Γαλατά που
συντόνιζαν τα ιδρύματα των ομογενών. Με τον τρόπο αυτό η ακίνητη
περιουσία των ιδρυμάτων οδηγήθηκε, μέσα από μια σταδιακή διαδικασία
φυσικής φθοράς των μελών των ομογενειακών ιδρυμάτων, στο Τουρκικό
δημόσιο.
(Παραβίαση άρθρου 40 της Συνθήκης της Λωζάνης).
34) Με τον Νόμο 222 του 1961 τα μειονοτικά σχολεία εντάχτηκαν αυθαίρετα
στην δικαιοδοσία του τμήματος ιδιωτικών σχολείων του τουρκικού
Υπουργείου Παιδείας με στόχο να καταστρατηγηθούν οι υποχρεώσεις που
είχε αναλάβει η Τουρκία με την Συνθήκη της Λωζάνης.
(Παραβίαση άρθρων 37, 39, 40 και 41 της Συνθήκης της Λωζάνης – Για την
εφαρμογή των παραπάνω άρθρων υπάρχει η εγγύηση της Κοινωνίας των
Εθνών που προβλέπει το άρθρο 44 της Συνθήκης της Λωζάνης).
35) Το 1962 απορρίφθηκε αίτηση για ανοικοδόμηση του Πατριαρχικού
Μεγάρου μετά τις ζημιές που υπέστη από την φωτιά του 1941. Ανάλογες
αιτήσεις για συντήρηση άλλων κτιρίων της μειονότητας, όπως του
Ορφανοτροφείου Πριγκήπου, της Μητρόπολης ∆έρκων και της σχολής των
Ταταούλων απορρίφτηκαν επίσης. Τον ίδιο χρόνο καταπατήθηκε αυθαίρετα
το οικόπεδο της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου στα Θεραπιά όπου χτίστηκε
μεγάλη τουριστική μονάδα χωρίς κανείς να δίνει την παραμικρή σημασία στις
διαμαρτυρίες των χριστιανών.
(Παραβίαση των άρθρων 38, 39, 40 και 42 της Συνθήκης της Λωζάνης – Για
την εφαρμογή των παραπάνω άρθρων υπάρχει η εγγύηση της Κοινωνίας των
Εθνών που προβλέπει το άρθρο 44 της Συνθήκης της Λωζάνης).
36) Το 1963 η εκκλησία του Σωτήρος Χριστού την οποία το 1924 είχε
καταλάβει με την βία ο ψευτο-παπά Ευθύμ κατεδαφίστηκε από τις Τουρκικές
αρχές. Η εκκλησία αυτή 12 χρόνια μετά την πραξικοπηματική κατάληψή της
από τον ψευτό παπά επιστράφηκε στους χριστιανούς μετά από μακρύ
δικαστικό αγώνα. Το 1955 καταστράφηκε ολοσχερώς από τους
οργανωμένους διαδηλωτές -σε αντίθεση με την εκκλησία της Παναγίας
Καφατιανής που παρέμενε υπό τον έλεγχο του ψευτό παπά και η οποία
παρέμεινε άθικτη την νύχτα των γεγονότων. Μετά την κατεδάφισή της

εκκλησίας, οι τουρκικές αρχές επιδίκασαν αποζημίωση στον ψευτο-παπά
Ευθύμ!
(Παραβίαση των άρθρων 40 και 42 της Συνθήκης της Λωζάνης – Για την
εφαρμογή των παραπάνω άρθρων υπάρχει η εγγύηση της Κοινωνίας των
Εθνών που προβλέπει το άρθρο 44 της Συνθήκης της Λωζάνης).
37) Το 1964 οι Τουρκικές αρχές εφάρμοσαν ένα συνδυασμένο κύμα διώξεων
με στόχο τον ολοκληρωτικό αφανισμό της χριστιανικής μειονότητας της
Κωνσταντινούπολης :
Στην αρχή του χρόνου αυτού άρχισε η προετοιμασία του κατάλληλου
κλίματος με τον λιθοβολισμό του Πατριαρχείου. Ακολούθησε, στις 10
Ιανουαρίου 1964 ο λιθοβολισμός στο Σιναίτικο μετόχι του Αγίου Ιωάννη στο
Φανάρι. Στην συνέχεια του χρόνου το κύμα διώξεων πήρε καταιγιστικές
διαστάσεις. Απολύθηκαν τρεις διευθυντές Ελληνικών Λυκείων και ένδεκα
Έλληνες δάσκαλοι. Με την εγκύκλιο 410/16/26.3.1964 απαγορεύτηκε η
είσοδος στα Ελληνικά σχολεία των ορθόδοξων κληρικών. Την πρώτη
Απριλίου 1964 απελάθηκαν από την Τουρκία, με παράλληλη στέρηση της
Τουρκικής ιθαγένειας, οι Μητροπολίτες Σελευκίας Αιμιλιανός και Φιλαδέλφειας
Ιάκωβος. Εννέα μέρες αργότερα, στις 10 Απριλίου 1964, ανεστάλη η
λειτουργία του Πατριαρχικού τυπογραφείου, που λειτουργούσε από το 1627,
και η έκδοση των εκκλησιαστικών εκδόσεων “Απόστολος Ανδρέας” και
“Ορθοδοξία”. Με την εγκύκλιο 3385 που εκδόθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου 1964
απαγορεύτηκε η διακίνηση Ελληνικών βιβλίων κάθε μορφής στα μειονοτικά
σχολεία, η διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών και ο εορτασμός
των θρησκευτικών εορτών του Πάσχα, των Χριστουγέννων και της
Πρωτοχρονιάς. Στις 20 Σεπτεμβρίου 1964 βεβηλώθηκε το κοινοτικό
νεκροταφείο στο Κουσκουτζούκι και την επομένη, 21 Σεπτεμβρίου 1964,
λιθοβολήθηκε ο ναός της Παναγίας στα Έξι Μάρμαρα. Μεταξύ 4 και 9
Οκτωβρίου 1964 έγινε μαζικός αποκλεισμός του Πατριαρχείου από
οργανωμένους “διαδηλωτές”. Με την εγκύκλιο 8459 που εκδόθηκε στις 18
∆εκεμβρίου 1964 απαγορεύτηκε στους Έλληνες μαθητές η καθημερινή
πρωινή προσευχή στα μειονοτικά σχολεία. Απαγορεύτηκε επίσης να
χρησιμοποιούν την Ελληνική γλώσσα ακόμα και στα διαλείμματα των
μαθημάτων τους. Παράλληλα, απαγορεύτηκε η λειτουργία του ιστορικού
Ελληνικού Ορφανοτροφείου στην Πρίγκηπο με την βίαιη κατάληψη του
κτιρίου από τις τουρκικές αρχές.
(Παραβίαση των άρθρων 37, 38, 39, 40, 41, 42 και 43 της Συνθήκης της
Λωζάνης – Για την εφαρμογή των παραπάνω άρθρων υπάρχει η εγγύηση της
Κοινωνίας των Εθνών που προβλέπει το άρθρο 44 της Συνθήκης της
Λωζάνης).
38) Από τον Μάρτιο του 1964 η Τουρκική Κυβέρνηση άρχισε ομαδικές
απελάσεις Ελλήνων από την Κωνσταντινούπολη στην πιο προκλητική,
κατάφωρη και κραυγαλέα παραβίαση της Συνθήκης της Λωζάνης αφού δεν
υπήρχε καμιά απολύτως αμφιβολία ότι οι Έλληνες υπήκοοι που ήταν
εγκατεστημένοι στην Κωνσταντινούπολη πριν από το 1918 δεν ήταν
ανταλλάξιμοι. Ο ομαδικός διωγμός των Ελλήνων με απάνθρωπες και
συνοπτικές διαδικασίες υπήρξε το καταλυτικό κτύπημα στον λαβωμένο και
ματωμένο από τις διώξεις Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης. Η αναγγελία
της απέλασης γινόταν αιφνιδιαστικά μέσα από τις στήλες των εφημερίδων με ταυτόχρονη κατάσχεση όλων των κινητών και δήμευση των ακινήτων ώστε οι
εκδιωκόμενοι να φεύγουν με μια βαλίτσα στο χέρι. Τόση ήταν η σπουδή με
την οποία οι Τούρκικές αρχές ήθελαν να ξεριζώσουν την ρωμιοσύνη της
Πόλης, ώστε στους καταλόγους που δημοσίευαν με τα ονόματα των δήθεν
επικίνδυνων για την ασφάλεια της Τουρκίας υπό απέλαση Ελλήνων,
περιλάμβαναν ονόματα ψυχοπαθών, αναπήρων, εκατοντάδων ηλικιωμένων
που μετακινούνταν με δυσκολία και τουλάχιστον έξη…. πεθαμένων!
(Παραβίαση των άρθρων 37, 38, και 39 της Συνθήκης της Λωζάνης – Για την
εφαρμογή των παραπάνω άρθρων υπάρχει η εγγύηση της Κοινωνίας των
Εθνών που προβλέπει το άρθρο 44 της Συνθήκης της Λωζάνης).
39) Στις 2 Νοεμβρίου 1964 η Τουρκική Κυβέρνηση με το μυστικό διάταγμα
που πήρε αριθμό 6/3801 λεηλάτησε μεθοδικά τις τεράστιες χριστιανικές
περιουσίες, απαγορεύοντας την μεταβίβαση εμπράγματων δικαιωμάτων σε
πρόσωπα ελληνικής ιθαγένειας και δεσμεύοντας κάθε τίμημα, πρόσοδο,
εισόδημα και τραπεζικό λογαριασμό. Η πρωτοφανής αυτή λεηλασία
κρατήθηκε μυστική και εφαρμόστηκε πιστά ολόκληρες δεκαετίας μέχρι που
αποκαλύφτηκε είκοσι τέσσερα ολόκληρα χρόνια αργότερα.
(Παραβίαση των άρθρων 37, 38, και 39 της Συνθήκης της Λωζάνης – Για την
εφαρμογή των παραπάνω άρθρων υπάρχει η εγγύηση της Κοινωνίας των
Εθνών που προβλέπει το άρθρο 44 της Συνθήκης της Λωζάνης).
40) Το 1964 εφαρμόστηκε στα νησιά Ίμβρος και Τένεδος το περιβόητο eritme
programi, δηλαδή το πρόγραμμα διάλυσης και τουρκοποίησης του νησιού.
∆ημεύτηκαν τα ακίνητα των Ελληνικών σχολείων στα οποία αφαιρέθηκε η
άδεια λειτουργίας και έκλεισαν αμέσως. Απαλλοτριώθηκαν οι καλλιεργήσιμες
εκτάσεις των νησιών με εξευτελιστικές αποζημιώσεις. Απαγορεύτηκε η αλιεία
ώστε να αφαιρεθεί μια σημαντική βιοποριστική δυνατότητα των κατοίκων.
Εξορίστηκαν στην Μικρά Ασία ο Μητροπολίτης και προύχοντες της Ίμβρου.
Εγκαταστάθηκαν στρατόπεδα χωροφυλακής και μεταφέρθηκαν έποικοι από
τον Πόντο και την Βουλγαρία. Η περιοχή ανακηρύχτηκε “επιτηρούμενη ζώνη”
και κάθε Έλληνας και ξένος επισκέπτης έπρεπε να εφοδιαστεί με ειδική άδεια
από τον Νομάρχη ∆αρδανελίων. Μεταφέρθηκαν, λίγο αργότερα, ανοικτές
φυλακές βαρυποινιτών για την κατατρομοκράτηση των κατοίκων στους
οποίους η μοναδική οδός διαφυγής που υπήρχε ήταν εκείνη στην οποία
μεθοδικά τους έστρεφαν οι τουρκικές αρχές : στην φυγή από τις πατρογονικές
εστίες.
(Παραβίαση των άρθρων 14, 37, 38, 39 και 40 της Συνθήκης της Λωζάνης –
Για την εφαρμογή των παραπάνω άρθρων υπάρχει η εγγύηση της Κοινωνίας
των Εθνών που προβλέπει το άρθρο 44 της Συνθήκης της Λωζάνης).
41) Τον Σεπτέμβριο του 1965 ο ψευτο-παπά Ευθύμ κατέλαβε βιαίως, με την
απροκάλυπτη υποστήριξη των Τουρκικών αρχών, τους Ιερούς ναούς του
Αγίου Ιωάννη των Χίων και του Αγίου Νικολάου του Γαλατά. Οι Τουρκικές
αρχές έσπευσαν να του αποδώσουν και τα Ελληνικά ιδρύματα της περιοχής
συμπεριλαμβανόμενων 2 σχολείων και 52 ακινήτων. Έκτοτε όλες οι νομικές
προσπάθειες για την απόδοση των εκκλησιών και των ιδρυμάτων σκαλώνουν
σε νομικίστικα προβλήματα με αποτέλεσμα την συνεχή έπ’ αόριστον αναβολή
των σχετικών δικών!

(Παραβίαση των άρθρων 38, 40, 42 και 43 της Συνθήκης της Λωζάνης – Για
την εφαρμογή των παραπάνω άρθρων υπάρχει η εγγύηση της Κοινωνίας των
Εθνών που προβλέπει το άρθρο 44 της Συνθήκης της Λωζάνης).
42) Το 1965 ο εκδότης της μειονοτικής εφημερίδας “Ελεύθερη φωνή” Ανδρέας
Λαμπίκης συνελήφθη και φυλακίστηκε. Η εφημερίδα κατασχέθηκε μαζί με τα
μηχανήματα και το ακίνητο που είχε ενώ ο εκδότης της εκδιώχτηκε από την
Τουρκία με την κατηγορία της “εξύβρισης του Τουρκισμού”.
(Παραβίαση των άρθρων 38, 39 και 40 της Συνθήκης της Λωζάνης – Για την
εφαρμογή των παραπάνω άρθρων υπάρχει η εγγύηση της Κοινωνίας των
Εθνών που προβλέπει το άρθρο 44 της Συνθήκης της Λωζάνης)).
43) Οι διώξεις στα μειονοτικά σχολεία συνεχίστηκαν παρά την ραγδαία
μείωση του αριθμού των μαθητών. Το 1967 απολύθηκαν άλλοι 39
εκπαιδευτικοί και απαγορεύτηκε η λειτουργία 6 ομογενειακών δημοτικών
σχολείων. Σε όσα παιδιά η ταυτότητα ανέγραφε την ένδειξη “χριστιανός” και
όχι “ρωμιός ορθόδοξος” δεν επιτρεπόταν η είσοδος στα μειονοτικά σχολεία
και υποχρεώθηκαν να πάνε σε τουρκικά δημοτικά σχολεία.
(Παραβίαση των άρθρων 38, 39 , 40 και 41 της Συνθήκης της Λωζάνης – Για
την εφαρμογή των παραπάνω άρθρων υπάρχει η εγγύηση της Κοινωνίας των
Εθνών που προβλέπει το άρθρο 44 της Συνθήκης της Λωζάνης).
44) Με τον Νόμο 903 του 1967 οι Τουρκικές αρχές επέβαλαν φόρο 5% επί
του ετήσιου ακαθάριστου εισοδήματός των Βακουφίων. Απαγορεύτηκε η
απόκτηση ακίνητης περιουσίας πέραν αυτής που είχε δηλωθεί το 1936.
Απαγορεύτηκε η σύσταση νέων μειονοτικών ιδρυμάτων.
(Παραβίαση των άρθρων 37, 40 και 42 της Συνθήκης της Λωζάνης – Για την
εφαρμογή των παραπάνω άρθρων υπάρχει η εγγύηση της Κοινωνίας των
Εθνών που προβλέπει το άρθρο 44 της Συνθήκης της Λωζάνης).
1970 – 1979
45) Στις 9 Ιουλίου 1971 η Τουρκική Κυβέρνηση σε μια προσπάθεια
στραγγαλισμού του φυτωρίου των Ορθόδοξων κληρικών, ανέστειλε την
λειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης από την οποία, στα 127 χρόνια
της λειτουργίας της αποφοίτησαν 930 κληρικοί. Μεταξύ αυτών 12
Οικουμενικοί Πατριάρχες, 2 Πατριάρχες Αντιόχειας, 4 Αρχιεπίσκοποι Αθηνών
και 1 Αρχιεπίσκοπος Τιράνων. Παράλληλα, επιβλήθηκε η έναρξη των
μαθημάτων σε όλα τα Ελληνικά μειονοτικά σχολεία με τον τουρκικό όρκο που
αρχίζει με τις λέξεις “Είμαι τούρκος” και τελειώνει με το “ne mutlu Turkum
diyene”, δηλαδή “Πόσο ευτυχής είμαι που γεννήθηκα Τούρκος!”.
(Παραβίαση άρθρων 40 και 42 της Συνθήκης της Λωζάνης – Για την εφαρμογή
των παραπάνω άρθρων υπάρχει η εγγύηση της Κοινωνίας των Εθνών που
προβλέπει το άρθρο 44 της Συνθήκης της Λωζάνης).

46) Τον Σεπτέμβριο του 1974 οι Τουρκικές αρχές μετέτρεψαν σε τζαμιά το
Βυζαντινό μοναστήρι της Ακαταλύπτου Μαρίας ∆ιακονίσης το οποίο χτίστηκε
το 582, το μοναστήρι του Μυρελαίου και την εκκλησία της Αγίας Θεοδώρας.
(Παραβίαση άρθρων 40 και 42 της Συνθήκης της Λωζάνης – Για την εφαρμογή
των παραπάνω άρθρων υπάρχει η εγγύηση της Κοινωνίας των Εθνών που
προβλέπει το άρθρο 44 της Συνθήκης της Λωζάνης).
47) Στα νησιά Ίμβρος και Τένεδος οι ηρωικοί χριστιανοί κάτοικοι που άντεξαν
στις διώξεις και την τρομοκρατία βρέθηκαν αντιμέτωποι με νέα δεινά. Μετά
την δολοφονία του Στέλιου Καβαλιέρου από “άγνωστους” στην Παναγία της
Ιμβρου το 1973, τον επόμενο χρόνο ο ∆ήμαρχος Ιμβρου μαζί με 20 επιφανείς
νησιώτες φυλακίστηκαν στα ∆αρδανέλια. Το βράδυ της Τουρκικής εισβολής
στην Κύπρο, τον Ιούλιο του 1974, λεηλατήθηκε η παλαιά Μητρόπολη της
Ιμβρου και βεβηλώθηκε το νεκροταφείο στο χωριό Κάστρο του νησιού. Το
επόμενο καλοκαίρι βιάστηκε και δολοφονήθηκε από Τούρκο στρατιώτη η
Στυλιανή Ζούνη, μητέρα δύο παιδιών, στο χωριό Αγιοι Θεόδωροι της Ιμβρου.
Τέλος, την διετία 1975-1976 απαλλοτριώθηκαν και άλλα κτήματα, από τα λίγα
που είχαν απομείνει στους χριστιανούς κατοίκους, με εξευτελιστικές, όπως
πάντα τιμές.
(Παραβίαση των άρθρων 14, 37, 38, 39, 40 και 42 της Συνθήκης της
Λωζάνης – Για την εφαρμογή των παραπάνω άρθρων υπάρχει η εγγύηση της
Κοινωνίας των Εθνών που προβλέπει το άρθρο 44 της Συνθήκης της
Λωζάνης).
48) Με τον Νόμο 502/1978 οι Τουρκικές αρχές συρρίκνωσαν την κοινοτική
περιουσία του Νοσοκομείου Βαλουκλή στο επίπεδο που βρισκόταν το 1936
ακυρώνοντας όλες τις μεταβιβάσεις κινητών και ακινήτων που έγιναν από
δωρεές, κληροδοτήματα κλπ.
(Παραβίαση άρθρου 40 της Συνθήκης της Λωζάνης).

1980 – 1989
49) Η δεκαετία του 1980 έδωσε την χαριστική βολή στον χριστιανισμό των
νησιών της Ιμβρου και της Τενέδου από νέες “ανεξιχνίαστες” δολοφονίες. Τον
Ιούλιο του 1980 κατακρεουργήθηκε στο Σχοινούδι από δήθεν άγνωστους ο
Γεώργιος Βιγλής. Το 1984 δολοφονήθηκαν στο μεν Σχοινούδι ο Ευστράτιος
Στυλιανίδης, στην δε Παναγιά ο Νίκος Λαδάς. Λίγα χρόνια αργότερα στο
χωριό Γλυκύ ο Ζαφείρης ∆εληκωνσταντής. Το 1984 η Τουρκική Κυβέρνηση
για την πλήρη ολοκλήρωση του περίφημου “eritme programi” δηλαδή του
προγράμματος πλήρους εκτουρκισμού των Ελληνικών νησιών της Ιμβρου και
της Τενέδου, έσπευσε να δημεύσει και τα τελευταία 956 στρέμματα ,
απαγορεύοντας πλέον και την κτηνοτροφία και χαρακτηρίζοντας όσα
βοσκοτόπια έμειναν είτε σαν δάση είτε σαν αναδασωτέες εκτάσεις και
εθνικούς δρυμούς.
(Παραβίαση των άρθρων 14, 37, 38, και 39 της Συνθήκης της Λωζάνης – Για
την εφαρμογή των παραπάνω άρθρων υπάρχει η εγγύηση της Κοινωνίας των
Εθνών που προβλέπει το άρθρο 44 της Συνθήκης της Λωζάνης).

50) Στις 29 Μαίου 1985, σε μια συμβολική ημερομηνία, οι τουρκικές αρχές
προχώρησαν σε μια συμβολική επίσης ενέργεια : Κατεδάφισαν ολόκληρη την
πρόσοψη του Ιερού ναού του Αγίου Γεωργίου στο Μακροχώρι.
(Παραβίαση άρθρων 40 και 42 της Συνθήκης της Λωζάνης – Για την εφαρμογή
των παραπάνω άρθρων υπάρχει η εγγύηση της Κοινωνίας των Εθνών που
προβλέπει το άρθρο 44 της Συνθήκης της Λωζάνης).
1990 – 1998
51) Η δεκαετία που διανύουμε χαρακτηρίζεται από μια έξαρση της τουρκικής
προκλητικότητας όχι μόνο απέναντι στα απομεινάρια της Ελληνικής
παρουσίας στις αλησμόνητες Μικρασιατικές πατρίδες και στον μόνιμο στόχο
των νεότουρκων, το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, αλλά και
στους άψυχους μάρτυρες της μεγάλης Ελληνικής παρουσίας καθώς επίσης
και στις τεράστιες χριστιανικές περιουσίες. Μετά από παρέλευση 20 χρόνων
από τις τελευταίες εκλογές που επιτράπηκαν στις ελληνικές κοινότητες της
Κωνσταντινούπολης, εκλογές ξανάγιναν μόλις τον Μάρτιο του 1991. Οι
εκλογές όμως που επιτράπηκαν θύμιζαν παρωδία αφού τα μέλη της
διορισμένης εφορευτικής επιτροπής ήταν ταυτόχρονα και οι μοναδικοί
υποψήφιοι! Μια Ελληνίδα που τόλμησε να διαμαρτυρηθεί βρέθηκε
κακοποιημένη στο σπίτι της όπου εισέβαλαν άγνωστοι για να την
“συνετίσουν”.
(Παραβίαση άρθρου 40 της Συνθήκης της Λωζάνης).
52) Τον ίδιο χρόνο, οι τουρκικές αρχές κατέλαβαν αυθαίρετα το κτίριο της
Ελληνικής κοινότητας Τζιβαλίου και το κτίριο της κοινότητας Αγίου Φωκά
Μεσοχωρίου, στον Βόσπορο. Και στις δύο περιπτώσεις το τουρκικό κράτος
κατέβαλε τις δαπάνες για την ανακαίνιση των κτιρίων που κατελήφθησαν.
(Παραβίαση άρθρων 40 και 42 της Συνθήκης της Λωζάνης).
53) Στις 25 Αυγούστου 1991 τέλεια οργανωμένοι διαδηλωτές, με όχι απλά την
ανοχή αλλά την φανερή υποστήριξη των τουρκικών αρχών πολιόρκησαν, υπό
τους ήχους επικών τραγουδιών των γενίτσαρων, τον χώρο του Οικουμενικού
Πατριαρχείου τον οποίο απέκλεισαν για τέσσερα συνεχή εικοσιτετράωρα.
Οταν ευαρεστήθηκαν να αποχωρήσουν διατυμπάνιζαν πανηγυρικά ότι θα
επιστρέψουν για να εγκαταστήσουν τούρκο πατριάρχη στον χώρο του
Πατριαρχείου!
(Παραβίαση των άρθρων 38, 40, 42 και 43 της Συνθήκης της Λωζάνης – Για
την εφαρμογή των παραπάνω άρθρων υπάρχει η εγγύηση της Κοινωνίας των
Εθνών που προβλέπει το άρθρο 44 της Συνθήκης της Λωζάνης).
54) Τον Απρίλιο του 1992 τέσσερις εκκλησίες και ένα αγίασμα υπήρξαν
στόχοι επιθέσεων : Η εκκλησία της Ευαγγελίστριας, στους πρόποδες των
Ταταούλων, η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στο Εντιρνέ-Καπί, η εκκλησία του
Αγίου Ιγνατίου στην Χαλκιδώνα και το αγίασμα του Προφήτη Ηλία στο Μέγα
Ρεύμα. Σε όλες τις περιπτώσεις οι δράστες απογύμνωσαν ανενόχλητοι

εικόνες και θρησκευτικά σκεύη μεγάλης ιστορικής και αρχαιολογικής αξίας
χωρίς, φυσικά, να συλληφθεί κανείς.
(Παραβίαση άρθρου 42 της Συνθήκης της Λωζάνης).
55) Τον Αύγουστο του 1993, “άγνωστοι” μπήκαν στο χριστιανικό νεκροταφείο
της περιοχής Νεοχωρίου στην Κωνσταντινούπολη, άνοιξαν και λεηλάτησαν
30 τάφους. Την ίδια εποχή η εκκλησία του νεκροταφείου Προφήτη Ηλία
παραβιάστηκε και ληστεύτηκε, ενώ στο αγίασμα της Παρθένου Μαρίας στο
Γκιοκσουγιού, θρασύτατοι δράστες άνοιξαν μια μεγάλη τρύπα στον τοίχο του
αγιάσματος, κατέστρεψαν τον χώρο και τις βρύσες του αγιάσματος.
(Παραβίαση άρθρου 42 της Συνθήκης της Λωζάνης).
56) Στις 12 Ιουνίου 1993 “άγνωστοι” όπως πάντα, εκσφενδόνισαν μια
αυτοσχέδια βόμβα μολότωφ στην στέγη του νεόκτιστου, μετά από πολλούς
κόπους και έξοδα, Πατριαρχικού Οίκου στο Φανάρι. Η φωτιά σβήστηκε από
τους κληρικούς γιατί η Πυροσβεστική υπηρεσία δεν κατέστη δυνατόν να
επεμβεί!
(Παραβίαση άρθρου 42 της Συνθήκης της Λωζάνης).
57) Στις αρχές Αυγούστου 1993 ένα ακόμα περιστατικό συγκλόνισε την
χριστιανική μειονότητα της Κωνσταντινούπολης. Μια 12χρονη μικρούλα, η
Πετρούλα Συρίγου, σύρθηκε με τη βία από τρεις “άγνωστους” σε μια μαύρη
Μερσεντές μπροστά στα μάτια πολλών μαρτύρων. Η άτυχη μικρή βρέθηκε
λίγο αργότερα γυμνή και κακοποιημένη σε μια αφασία που διάρκεσε τρεις
ολόκληρες μέρες. Την τρίτη μέρα η Πετρούλα Συρίγου έφυγε από την ζωή και
ετάφη στο χριστιανικό νεκροταφείο του Νεοχωρίου, στο Βόσπορο. Σε αυτό
ακριβώς το νεκροταφείο, λίγες μέρες αργότερα, στις 24 Αυγούστου 1993,
εισέβαλαν βάνδαλοι που αφού έσπασαν τα μάρμαρα των τάφων, σκορπίσανε
τα κόκαλα των νεκρών και ξεθάψανε πτώμα από το σάβανο για να το
κομματιάσουν!
(Παραβίαση άρθρων 38 και 42 της Συνθήκης της Λωζάνης – Για την εφαρμογή
των παραπάνω άρθρων υπάρχει η εγγύηση της Κοινωνίας των Εθνών που
προβλέπει το άρθρο 44 της Συνθήκης της Λωζάνης).
58) Στις 28 Σεπτεμβρίου 1993 οκτώ “άγνωστοι” μπήκαν στο Ιωακείμειο
Παρθεναγωγείο στο Φανάρι, έβαλαν με δοχείο βενζίνης φωτιά και
εξαφανίστηκαν. Η φωτιά σβήστηκε από τους κατοίκους της περιοχής γιατί η
Πυροσβεστική υπηρεσία δεν θεώρησε αναγκαίο να εμφανιστεί. Τον επόμενο
μήνα, τον Οκτώβριο του 1993, ένας μεγάλος βράχος ρίχτηκε στον χώρο του
Πατριαρχείου από τον παρακείμενο λόφο, μια κανονική βόμβα στρατού
τοποθετήθηκε στην εκκλησία της Παναγίας των Ουρανών σε παλιά συνοικία
της Πόλης η οποία ευτυχώς δεν εξεράγη, ενώ στο Μοναστήρι του Αγίου
Γεωργίου στην Πρίγκηπο, η φωτιά που έβαλαν “άγνωστοι” κατέστρεψε
σημαντικό τμήμα του κτιρίου. Τον Νοέμβριο του 1993 “άγνωστοι” έριξαν 2
βόμβες στο προαύλιο της εκκλησίας της Παναγίας, στην συνοικία του Εγρί-
Καπού και εξαφανίστηκαν.
(Παραβίαση άρθρου 42 της Συνθήκης της Λωζάνης).
59) Στις 30 Μαρτίου 1994 τρεις αυτοσχέδιες εμπρηστικές βόμβες μολότωφ
εκσφενδονίστηκαν από τον βορινό τοίχο του Πατριαρχικού Οίκου στο Φανάρι

και δώδεκα μέρες αργότερα, στις 12 Απριλίου 1994, βόμβες μολότωφ
ρίχτηκαν στον περίβολο της Πατριαρχικής Μεγάλης του Γένους Σχολής στο
Φανάρι.
Την νύχτα της τριακοστής Απριλίου 1994 “άγνωστοι” εισέβαλλαν στην
εκκλησία της Μεταμόρφωσης, στο νεκροταφείο του Σισλί, έκλεψαν 7 εικόνες
μεγάλης αξίας, τέσσερις χρυσές καντιλιέρες και κατέστρεψαν διάφορα ιερά
σκεύη. Αμέσως μετά διέρρηξαν το παρακείμενο εκκλησάκι των Αποστόλων
Πέτρου και Παύλου και βεβήλωσαν ολόκληρο τον χώρο.
Την νύχτα της πρώτης Αυγούστου 1994 “άγνωστοι” εισέβαλλαν στο
παρεκκλήσι του Αγίου Ιωάννου Προδρόμου στο νεκροταφείο του
Μακροχωρίου κλέβοντας αμέτρητες εικόνες και βεβηλώνοντας τον χώρο. Τον
Σεπτέμβριο του 1994 οι τουρκικές αρχές σε μια χαρακτηριστική προσβολή
του θρησκευτικού συναισθήματος των χριστιανών, διέθεσαν την παμπάλαια
Βυζαντινή εκκλησία της Αγίας Ειρήνης για την διεξαγωγή διεθνούς
διαγωνισμού….. καλλιστείων!
(Παραβίαση άρθρου 42 της Συνθήκης της Λωζάνης).
60) Τον Απρίλιο του 1995 έγινε διάρρηξη στο σπίτι του ανταποκριτή του BBC
Αλκη Κούρκουλα και εκλάπησαν πολύτιμα έγγραφα. Τον Ιούνιο του ίδιου
χρόνου “άγνωστοι” διέρρηξαν την εκκλησία του Αγίου Ιγνάτιου στην
Χαλκιδώνα κλέβοντας εικόνες και πέντε αργυρές καντιλιέρες και το Αγίασμα
της Παρθένου Μαρίας στο Γκιόκσουγιου καταστρέφοντας έπιπλα. Στις 4
Οκτωβρίου 1994 “άγνωστοι” δολοφόνησαν και λήστεψαν την ηλικιωμένη
Χριστίνα Φραγκοπούλου στην Πρίγκηπο.
(Παραβίαση άρθρων 38 και 42 της Συνθήκης της Λωζάνης – Για την εφαρμογή
των παραπάνω άρθρων υπάρχει η εγγύηση της Κοινωνίας των Εθνών που
προβλέπει το άρθρο 44 της Συνθήκης της Λωζάνης).
61) Στις 3 Μαρτίου 1996 η εκκλησία της Παναγίας των Ουρανών ξανάγινε
στόχος των γνωστών “αγνώστων”. Ενας τηλεχειριζόμενος εκρηκτικός
μηχανισμός μεγάλης ισχύος ανακαλύφθηκε από τον φύλακα της εκκλησίας
και εξουδετερώθηκε την τελευταία στιγμή από την Τουρκική αστυνομία. Στις
16 Σεπτεμβρίου 1996 δύο βόμβες εξεράγησαν σχεδόν ταυτόχρονα, η μία
στην Βυζαντινή εκκλησία της Παναγίας του Μουχλιού και η άλλη στο κλειστό
πλέον Ιωακείμειο Παρθεναγωγείο στο Φανάρι. 13 μέρες αργότερα, στις 29
Σεπτεμβρίου 1996 μια χειροβομβίδα εκσφενδονίστηκε στην στέγη του
Πατριαρχικού Ναού του Αγίου Γεωργίου προκαλώντας ζημιές στο κτίριο.
(Παραβίαση άρθρου 42 της Συνθήκης της Λωζάνης).
62) Οι βομβιστικές επιθέσεις στο Φανάρι συνεχίστηκαν κάτω από την απαθή
αδιαφορία της Τουρκικής Κυβέρνησης. Ετσι, στις 2 ∆εκεμβρίου 1997 μια νέα
βομβιστική επίθεση στην έδρα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, είχε σαν
αποτέλεσμα τον σοβαρό τραυματισμό του διάκονος Νεκτάριου από το
Ρέθυμνο της Κρήτης και την πρόκληση μεγάλων ζημιών στον Ιερό ναό του
Αγίου Γεωργίου. Στις 13 Ιανουαρίου 1998 οι ίδιοι πάντα “άγνωστοι”
εισέβαλλαν στις 2 το μεσημέρι στο αγίασμα του Αγίου Θεράποντος κοντά
στην Αγία Σοφία, δολοφόνησαν τον ηλικίας 73 ετών φύλακα Χαβιαρόπουλο,
έριξαν το πτώμα του σε πηγάδι, άρπαξαν πολύτιμες εικόνες και έβαλαν φωτιά
για να καλύψουν τα ίχνη τους!
(Παραβίαση άρθρου 42 της Συνθήκης της Λωζάνης).

63) Την νύχτα της τριακοστής προς την τριακοστή πρώτη Μαρτίου 1998,
βάνδαλοι εισέβαλαν στο νεκροταφείο που βρίσκεται στα Ταταύλα, κοντά στο
κέντρο της Κωνσταντινούπολης, κατέστρεψαν 51 τάφους και σύλησαν
ανενόχλητοι το νεκροταφείο.
(Παραβίαση άρθρου 42 της Συνθήκης της Λωζάνης).
64) Στις αρχές Νοεμβρίου 1998 , η Τουρκική Κυβέρνηση καθαίρεσε
αυθαίρετα την Εφορευτική Επιτροπή της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, με
το αιτιολογικό της δήθεν ̈κακοδιαχείρισης” και της “προπαγάνδας εναντίον
του Τουρκικού κράτους”, καταδικάζοντας ουσιαστικά σε κλείσιμο ολόκληρο το
Ιδρυμα.
Μετά από την συνοπτική παράθεση μερικών μόνο από τα γεγονότα που
έζησαν οι Ελληνες της Κωνσταντινούπολης, της Ιμβρου και της Τενέδου δεν
είναι καθόλου ανεξήγητη η πληθυσμιακή συρρίκνωση του Ελληνισμού της
Τουρκίας.
Η σύγκριση της πολιτικής της Τουρκίας απέναντι στους χριστιανούς και της
Ελλάδος απέναντι στους μουσουλμάνους τα 75 χρόνια που μεσολάβησαν
από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης, με την γλώσσα των αριθμών
είναι καταλυτική :
Η Μεικτή Επιτροπή Ανταλλαγής των Πληθυσμών εξέδωσε, σε εκτέλεση
της Συμφωνίας του 1923, 111.200 πιστοποιητικά μη ανταλαξιμότητος για
Ελληνες της Τουρκίας και 106.000 για μουσουλμάνους που παρέμειναν
στην ∆υτική Θράκη. Σήμερα 75 χρόνια μετά, οι μουσουλμάνοι κάτοικοι
της ∆υτικής Θράκης ανέρχονται σε 120.000 τουλάχιστον άτομα, ενώ οι
Ελληνες της Τουρκίας συρρικνώθηκαν σε μόλις 2.000 με μια
μεθοδευμένη και συστηματική παραβίαση των υποχρεώσεων που
ανέλαβε η Τουρκία με την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης.
Εν όψη όλων των παραπάνω γεγονότων προτείνεται :
1. Καταγγελία της Τουρκικής ∆ημοκρατίας σε ∆ιεθνής Οργανισμούς (Ο.Η.Ε.,
ΟΑΣΕ, Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Ευρωπαϊκό Συμβούλιο), σε όλα τα μέλη
των Ευρωπαϊκών και Αμερικανικών Κοινοβουλευτικών Σωμάτων για την
κατάφωρη παραβίαση της Συνθήκης της Λωζάνης καθώς και άλλων πιο
πρόσφατων Συμφωνιών.
2. Επιτακτική απαίτηση από την Τουρκία του σεβασμού όλων των
υποχρεώσεων της που απορρέουν από τις συμβατικές δεσμεύσεις της
έναντι των Ελλήνων που απέμειναν στην Τουρκία, με την κατάργηση και
την νομική εξαφάνιση όλων των νομοδιαταγμάτων και αποφάσεων των
Τουρκικών αρχών που τους αφορούν και παραβιάζουν τις ελευθερίες και
τα ανθρώπινα δικαιώματά τους.
3. Αποτελεσματικώτερη προστασία και εξασφάλιση συνθηκών απρόσκοπτης
λειτουργίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ως της σεπτής κορυφής της
Ορθοδοξίας, για την εκπλήρωση της υψηλής οικουμενικής αποστολής του.
4. Απαίτηση αποζημιώσεων των περιουσιών των Ελλήνων της Τουρκίας που
υποχρεώθηκαν να την εγκαταλείψουν σαν συνέπεια των ανθελληνικών
μέτρων που ελήφθησαν το 1964.

5.Απαίτηση διασφάλισης της ζωής και της περιουσίας των Ελλήνων που
συνεχίζουν να παραμένουν στις εστίες τους και της διάσωσης της
τεράστιας κοινοτικής περιουσίας.
6. ∆ιάσωση και διατήρηση ακέραιας της ανεκτίμητης πολιτιστικής
κληρονομιάς του Ελληνισμού.
Εξ άλλου κρίνεται απόλυτα αναγκαία η άμεση λήψη από τα αρμόδια
Πολιτειακά όργανα αποφάσεων για την :
1. Αναγνώριση της έκτης Σεπτεμβρίου ως ημέρας μνήμης του ξεριζωμού του
Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης.
2. Αναγνώριση της προσφυγικής ιδιότητας στον Ελληνισμό της Τουρκίας που
υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει τις εστίες του τις τελευταίες δεκαετίες.
3. Πολιτογράφηση όσων Ελλήνων Τουρκικής υπηκοότητας το επιθυμούν.

Βιβλιογραφία :

1. Λέσχης των Νέων Ελλήνων, “Η Συνθήκη της Λωζάνης”, Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 1994.
2. Αλέξη Αλεξανδρή, Θάνου Βαρέμη, Πάνου Καζάκου, Βαγγέλη Κουφουδάκη,Χρήστου Ροζάκη, Γιώργου Τσιτσόπουλου. “Οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις 1923-1987” Εκδοσεις Γνώση, Αθήνα 1988.
3. Συλλόγου Ιμβρίων,Κωνσταντινουπολιτών, Τενεδίων, ΑνατολικοθρακώνΘράκης, “Αγώνας για δικαίωση” Εκδόσεις ΙΚΤΑΘ, Κομοτινή 1997.
4. Εταιρίας Μελετών Κωνσταντινούπολης “Υπόμνημα επί της θέσεως τηςΕλληνορθοδόξου μειονότητος εν Τουρκία”, Αθήνα 1947
5. Φύλλα εφημερίδος Κωνσταντινουπολιτών “Ανατολή” που εκδίδεται στηνΑθήνα.
6. Φύλλα εφημερίδος Κωνσταντινουπολιτών “Ο Πολίτης” που εκδίδεται στηνΑθήνα.
7. Εκθεση της Οργάνωσης “Helsinki Watch” η οποία παρουσιάστηκε τονΑπρίλιο του 1992.
8. ∆ημητρίου Καλούμενου, “Η σταύρωση του Ελληνισμού”. Τρίτη αυτοέκδοση,Αθήνα 1991.
9. Λεωνίδα Κουμάκη, “Ματιές στις ρίζες του Ελληνισμού”. Αυτοέκδοση, Αθήνα1997
10. https://www.imvrosisland.org/UserFiles/File/Paraviaseis.pdf
11. 75 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΣΥΝΘΗΚΗ της ΛΩΖΑΝΗΣΗ συζήτηση ενώπιον της ∆ιαρκούς Επιτροπής Εθνικής Αμυνας &Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής των Ελλήνων πουπραγματοποιήθηκε στην Αίθουσα Γερουσίας του Μεγάρου της Βουλήςτην Τετάρτη 3 Ιουνίου 1998
12. http://www.hri.org/MFA/foreign/bilateral/minority.htm
13. https://www.hrw.org/sites/default/files/reports/TURKEY923.PDF