«Δεν έχουμε παρελθόν, παρόν και μέλλον. Την χρονική τριαδικότητα μπορούμε να την αντιληφθούμε μόνο αν είμαστε εφοδιασμένοι με συνθετική ικανότητα, εν ολίγοις την συλλαμβάνουμε μέσα στην ψυχή, με την εξής διάταξη: το παρόν του παρελθόντος είναι η μνήμη, το παρόν του παρόντος είναι η αντίληψη και το παρόν του μέλλοντος είναι η προσμονή».

Κωστής Παπαγιώργης, Περί Μνήμης

Ας επικαλεστώ τον απόντα πια Παπαγιώργη, μήπως και καταφέρουμε κάποτε να στοχαζόμαστε, αντί να τσακωνόμαστε. Πράγμα δύσκολο, δε λέω, όχι μόνο γιατί βράζει το αίμα μας για καβγά, αλλά και γιατί δεν μπορούμε να είμαστε όλοι φιλόσοφοι. Αντιθέτως, και παραφράζοντας το ρητό, συνήθως «φιλοκαλούμεν τε γαρ μετ’ ευτελείας και φιλοσοφούμεν… μετά μαλακίας».

Στη δημόσια σφαίρα/αρένα/ίντερνετ, δεν έχει και τόση σημασία ποιο είναι το θέμα, βαρύ ή ευτελές και τι επιπτώσεις έχει στη ζωή μας. Με το ίδιο μένος που θα βγάλουμε νύχια για τα «ιερά και τα όσια» (του καθενός), μπορεί να κατασπαράξουμε τον άλλον λεκτικά και για ένα μικρότερης σημασίας ζήτημα, όχι μόνο γιατί διαφωνούμε, αλλά επειδή μπορεί εκείνος να έχει την ίδια άποψη με κάποιους ορκισμένους εχθρούς μας.

Οι καιροί είναι ζόρικοι, είν’ αλήθεια, και δεν περισσεύει χρόνος και ψυχραιμία για να παρατηρήσεις, να δεις κάτι στην εξέλιξή του, να βγάλεις πρώτα άκρη και με μια πιθανή αμφιθυμία σου, και μετά να πάρεις θέση.

Έκανε κόμμα ο Σταύρος Θεοδωράκης; Είσαι υπέρ ή κατά; Τον θάβεις ή τον δοξάζεις; Έγραψε ο Νίκος Δήμου την άποψή του για το ’21; Συμφωνείς ή διαφωνείς; Τοποθετήσου! Είσαι με τα ηρωικά μας κλισέ ή με το άδοξο παρελθόν μας; Ενδιάμεση λύση, δηλαδή, να είχαμε και τις υψηλές και τις ταπεινές μας στιγμές, δεν υπάρχει; Έτσι μας μαθαίνουν από νήπια: ή είμαστε οι πρώτοι, ή είμαστε για κλάματα. Γι’ αυτό και μεγάλοι δεν μπορούμε να βγάλουμε άκρη, ούτε με τις νίκες, ούτε με τις ήττες μας, αναγκαία ή αναπόφευκτα και τα δύο.

Τοποθετήσου, για να σε τοποθετήσουμε κι εμείς. Κι αν συμπτωματικά, για το ίδιο θέμα, έχει εκφραστεί παρόμοια κάποιος με τον οποίο σε όλα τα άλλα διαφωνείς, την έβαψες. Είσαι μ΄αυτούς, ή με κείνους, και «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας» -που είπε κάποτε κι ο Μπους για την τρομοκρατία και μας φάνηκε απλουστευτικός μανιχαϊσμός).

Αλλά κι αυτό που ζούμε τελευταία είναι μιας μορφής …τρομοκρατία της άποψης. Ό,τι πρέπει για τσαμπουκάδες και άσφαιρα πυρά στα κοινωνικά δίκτυα, που σταματάνε μέχρι να δοθεί η επόμενη αφορμή για να ξαναστηθούν χαρακώματα. Και δεν χρειάζεται καν να είναι τόσο σοβαρή, μπορεί με το ίδιο πάθος να βγάλουμε μαχαίρια για τη Γιουροβίζιον, για παράδειγμα. Ένας πόλεμος, που ξεκινάει από έξυπνο, καλοδεχούμενο χιούμορ, αλλά φτάνει συχνά την κακοήθεια και το …«ψόφα»!

Και τι να κάνουμε; Να γίνουμε Άγγλοι, με υποδόριο χιούμορ ή Ινδοί, στωικοί με το κάρμα μας; Όχι, να μείνουμε Έλληνες. Προσπαθώντας να καταλάβουμε ότι στόχος είναι πρώτα να φτάνεις στην κορυφή του εαυτού σου και μετά να ζητάς το ίδιο και από τους άλλους. Και όχι οι άλλοι να είναι ανά πάσα στιγμή υπόλογοι και ύποπτοι, ενώ εμείς έχουμε την …έσωθεν καλή μαρτυρία. Και δεν είναι καθόλου ρομαντικό και ποιητικό το να κατακτήσεις τον καλύτερο εαυτό σου. Είναι σκληρό και επίπονο και θέλει πεζή, καθημερινή δουλειά στα πιο μικρά για να φτάσεις και στα μεγάλα -αν φτάσεις.

Και επειδή όλοι επικαλούμαστε τον Σολωμό, για την αλήθεια και το εθνικό, είναι άραγε μία «η αλήθεια» και είναι ταυτόσημη σαν έννοια με την «πραγματικότητα»; Νομίζω όχι. Πιστεύω ότι ο καθένας, για αυτά που ψάχνει, καταφέρνει να κατέχει μια αλήθεια -με άλφα μικρό. Οι πολλές αυτές μικρές αλήθειες, ίσως και να κάνουν την Αλήθεια -με κεφαλαίο- που θα ταίριαζε στην Ιστορία. Αλλά δεν είμαστε ιστορικοί, ερασιτέχνες είμαστε που στην καλύτερη περίπτωση αναζητούμε μια εθνική «αφήγηση», μιας και η λέξη είναι της μόδας, που να μας καλύπτει λογικά, ιδεολογικά, συναισθηματικά, γι΄αυτό που είμαστε τέλος πάντων. Μπορούμε όμως να ψάχνουμε, να συμφωνούμε, ή και να διαφωνούμε ριζικά, χωρίς να συμμετέχουμε σ΄ έναν ανταγωνισμό «αυθεντίας» και σ΄ έναν διαγωνισμό «αντικειμενικής» -που δεν υπάρχει- άποψης. Αν ήταν αντικειμενική, δεν θα ήταν άποψη, θα ήταν ήταν κοινή παραδοχή για όλους.

Μπορούμε, επίσης, πιο προχωρημένο λέβελ, να αλλάζουμε απόψεις, είτε γιατί μάθαμε περισσότερα πράγματα, είτε γιατί κάναμε λάθος κάποτε, είτε γιατί κάποιος άλλος μας έπεισε. Και μόνο έτσι έχει νόημα να συζητάμε και να τσακωνόμαστε δημιουργικά, αλλιώς μοιάζουμε σαν να είμαστε σ΄ ένα τέλμα, σαν τα βατράχια που κοάζουν τον ίδιο μονότονο σκοπό. Άλλωστε, λένε, ότι κι ο λωτός κι αυτός σε βούρκους και μικρές λίμνες φυτρώνει αλλά δεν μολύνεται, και εκτός από την ομορφιά, όλα τα μέρη του από τον μίσχο μέχρι τα άνθη, είναι θεραπευτικά.

ΥΓ.: Μια και η λίμνη μπορεί να κάνει συνειρμό με θάλασσα, νερό, …Ποτάμι, ας πω κι εγώ κάτι στον Σταύρο Θεοδωράκη. «Πρόεδρε (σκέτο Σταύρο σε λέω τόσα χρόνια, άσε με να σε λέω έτσι, είσαι ο μόνος αρχηγός κόμματος που γνωρίζω προσωπικά), καλή επιτυχία. Λένε ότι το «καλή», πριν το «επιτυχία» είναι πλεονασμός, αφού εξορισμού η επιτυχία είναι καλή. Διαφωνώ. Υπάρχει και κακή επιτυχία. Εγώ σου εύχομαι να είναι καλή και να διαψεύσεις ότι το «κατεβαίνω» είναι το μόνο ρήμα που ταιριάζει στην πολιτική.
πηγή: www.protagon.gr