Με περισσότερο (ας πούμε) μαύρο χιούμορ και δυστυχώς λιγότερο ποσοτικά,κάποια extra αχρείαστα close ups γραφικότητας, αλλά και πιο σχηματικό (και όμως, γίνεται) στην κατασκευή του, δεν βρίσκεται στο επίπεδο του δεύτερου φιλμ που κατάφερε πιο πειστικά την χρυσή τομή, αλλά ας χαλαρώσουμε λίγο και ας το απολαύσουμε:

Πολύ καλές κασκάντες και καλογυρισμένες σκηνές συμπλοκών, αμπελοφιλοσοφίες στο σενάριο, κλισεδούρες στην πλοκή, εμείς να πετυχαίνουμε σχεδόν με κάθε σφαίρα αντίπαλο, αυτοί σχεδόν ποτέ, με τον Μπαντέρας εκνευριστικά ορεξάτο σε ρόλο μεταξύ Ζορό και Άβερελ Ντάλτον, τον Μελ Γκίμπσον αντίπαλο δέος σε καλή κατάσταση, τον Σβαρτσενέγκερ να ξεκαρδίζεται με το παραμικρό, τον Σταλόνε ανησυχητικά αρτηριοσκληριωτικό (σε κάποιες frozen frame στιγμές ανησύχησα μήπως όντως έπαθε κανένα μίνι εγκεφαλικό από το πολύ σφίξιμο), τον Φορντ να διασκεδάζει την φάση αλλά να βαριέται κιόλας “θανάσιμα”, πάνω απ’όλα χαβαλές ή θάνατος!

Αυτά περιμέναμε να δούμε όσοι απόλυτα συνειδητοποιημένα είδαμε (ή θα δούμε) το Νο 3, αυτά παραδίδει πάνω κάτω. Δώσε και Νο 4 και Νο 5.

Όποιος δεν το διασκέδασε με παγωμένα μπυρόνια, είναι ψεύτης.

Πηγή: www.moveitmag.gr