Ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και δύο μήνες αλώνει το Κράτος. Διορίζει αδέλφια, ξαδέλφια, μητέρες, κομματικούς φίλους σε θέσεις συμβούλων. Άλλοι βολεύονται σε μια θέση. Άλλοι όπως ο συνεργάτης του Γιώργου Σταθάκη Μάνος Μανουσάκης ήθελαν και δεύτερη. Πολιτικοί μηχανικοί με γνώσεις στην οικοδομή, αναγορεύονται αρχηγοί του διπλωματικού σώματος. Παιδαρέλια με πτυχία κοινωνιολογίας, φιλοσοφικής ή και χωρίς καν πτυχία κι άλλες γνώσεις, διορίζονται ειδικοί συνεργάτες σε παραγωγικά υπουργεία. Αυτοί αύριο θα πρέπει να μιλήσουν με επενδυτές κι όσους θελήσουν να βοηθήσουν την Ελλάδα οικονομικά. Η σύντροφος στη ζωή του βουλευτή Βίτσα διορίζεται γενική γραμματέας σε υπουργείο. Τα δύο ανήψια του Νίκου Βούτση σύμβουλοι πρωθυπουργού και αντιπροέδρου. Κλπ κλπ.
Όσοι δε δεν είναι “του κόμματος” πρέπει να πάρουν πόδι όπως η διοίκηση της ΕΕΤΤ ή της Επιτροπής Ανταγωνισμού στις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ αν και ανεξάρτητες Αρχές θέλει να τις καταστήσει απολύτως εξαρτημένες.

Και μετά πουλάνε ελπίδα. Και μετά πρέπει να τους πιστέψεις πως θα αλλάξουν τη χώρα. Οι πεινασμένοι, διψασμένοι και κομματικά εξαρτημένοι. Αυτοί που έβριζαν 40 χρόνια το ΠΑΣΟΚ όμως τώρα τρέχουν να του μοιάσουν και να το ξεπεράσουν. Κι όταν κάποιος τους ρωτήσει “μα καλά ρε παιδιά κι εσείς τα ίδια”; αυτοί απαντάνε νεφελωδώς για τους διορισμούς των “άλλων”. Η επωδός μόνιμη: “καλύτερα ήταν με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ;” Ή το πιο ωραίο ήταν αυτό που απάντησε πρόσφατα δημοσιογράφος της ΑΥΓΗΣ στις καταγγελίες Βαρβιτσιώτη για την οικογενειοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ. “Ε όχι και να μιλάει ο Βαρβιτσιώτης”. Όσο όμως κι αν όντως ο εν λόγω πολιτικός αποτελεί γέννημα ενός μοντέλου μιας εποχής οικογενειοκρατικής (αν και για να μην ξεχνιόμαστε ο λαός τον έχει στείλει στη Βουλή και δεν διορίστηκε από το κόμμα), το ερώτημα που όλοι οι άλλοι, μη έχοντες το “κληρονομικό χάρισμα” απευθύνουμε στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα. Μήπως στο βάθος της ψυχής τους οι Συριζαίοι τόσα χρόνια ζήλευαν τον κ. Βαρβιτσιώτη; Μήπως θέλουν να γίνουν απλά βεζύρηδες στη θέση του Βεζύρη; Και μήπως το Κράτος το νιώθουν ως κομματικό τους λάφυρο; Ως μια ρεβάνς κοινωνική που παίρνουν μετά από χρόνια στην πολιτική πείνα;

Ένα λάφυρο που οδηγεί στη δημιουργία καθεστωτικών καταστάσεων που δεν συνάδουν με μια μοντέρνα δυτική χώρα αλλά με μια σοσιαλ-μπανανία τύπου Χότζα.

Ένα καθεστώς που πολύ φοβάμαι θα βασιστεί ακόμα και σε διώξεις πολιτικών, πολιτών με άλλες απόψεις, διανοούμενων, δημοσιογράφων ή επιχειρηματιών στο όνομα μιας ψευδούς κάθαρσης. Μιας κάθαρσης όμως που θα βολέψει τις νέες ελίτ που ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί και κομματικά βολεύει δίχως κανένας να μιλάει, κανένας να αντιδρά. Γιατί είπαμε. Άλλοι οι διορισμοί οι δικοί τους, άλλοι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Οι δικοί τους είναι Αριστεροί. Είναι…ελπιδοφόροι. Κι έχουν το επίχρισμα της νεότητας του πρωθυπουργού. Μιας νεότητας όμως βαθιά συντηρητικής. 

protothema.gr