Γράφει ο Νίκος Αρβανίτης

Από την πρώτη στιγμή της υγειονομικής κρίσης η εκπαιδευτική κοινότητα κλήθηκε να προτείνει λύσεις για το πώς θα συνεχιστεί η σχολική πορεία των παιδιών σε συνθήκες κορωνοϊού.

Εξαρχής, το ζητούμενο και η πρόκληση δεν ήταν απλώς να συνεχιστούν τα μαθήματα αλλά -κυρίως- να σταθούν οι εκπαιδευτικοί δίπλα στα παιδιά τους, ώστε αυτά να περάσουν αυτή την κρίση όσο πιο ανώδυνα γίνεται. Τι σημαίνει αυτό; Πως παρά τον αναγκαστικό εγκλεισμό τους, θα κρατούν επαφή με τη σχολική κοινότητα, θα έχουν πρόγραμμα, θα ασχολούνται με ενδιαφέρουσες δραστηριότητες και έτσι, θα νιώθουν δημιουργικά, προστατεύοντας ταυτοχρόνως την ψυχική και συναισθηματική υγεία όλων μας, και ιδιαιτέρως παιδιών.

Σε μία πρωτόγνωρη κατάσταση, γονείς και εκπαιδευτική κοινότητα σε αυτή την πρώτη φάση καταγράφουν την υφιστάμενη κατάσταση κι επιλέγουν τις καλές πρακτικές αφού θα κληθούν να δώσουν τελέσφορες λύσεις για την προσεχή σχολική χρονιά, κατά την οποία ενδεχομένως θα απαιτηθεί ένας συνδυασμός φυσικού μαθήματος και τηλεκπαίδευσης ανάλογα με την διασπορά του ιού και την κρίση των ειδικών.

Η απάντηση για τα παιδιά του Λυκείου, του Γυμνασίου και του Δημοτικού βρέθηκε ήδη και εφαρμόστηκε με παραλλαγές σε Ιδιωτικά και Δημόσια σχολεία. Μάλιστα, επίτηδες αναφέρουμε τις βαθμίδες με αντίστροφη σειρά, γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις πρώτα ξεκίνησαν τα μεγαλύτερα παιδιά την τηλεκπαίδευση και έπειτα οι τεχνικές και η εμπειρία μεταφέρθηκαν στους μικρότερους μαθητές από την ηλικία των τεσσάρων ετών, όταν τα παιδιά φοιτούν στο Προνηπιαγωγείο. Έτσι, το ερώτημα «πώς συνεχίζουν τα παιδιά τη μαθητική τους πορεία;» τέθηκε όπως ήταν φυσικό και στο Νηπιαγωγείο, καθώς έχει ιδιαίτερη σημασία η προετομασία μιας νέας γενιάς που καλείται να αναπτυχθει σε συνθήκες “εκτάκτων κι αναδυομέων κινδύνων”.

Φυσικά, υπάρχουν πρακτικά προβλήματα όπως: τι κάνουν οι γονείς που δεν έχουν πού να αφήσουν τα παιδιά όσο τα σχολεία είναι κλειστά ή ανοίγουν με περιορισμούς; Όσοι εργάζονται από το σπίτι, πώς μπορούν ταυτόχρονα να υποστηρίζουν την εκπαιδευτική διαδικασία των παιδιών τους; Τι γίνεται στις περιπτώσεις που απουσιάζει η υλικοτεχνική υποδομή (για παράδειγμα σε ένα σπίτι δεν υπάρχει ταμπλέτα ή υπολογιστής) ή σύνδεση στο ίντερνετ; Τι γίνεται σε ένα απομακρυσμένο σχολείο με έλλειψη σε εξοπλισμό;

Ένας επιπλέον προβληματισμός σχετίζεται με τα παιδιά στα οποία εντοπίζονται νωρίς μαθησιακές δυσκολίες ή και νευροαναπτυξιακά ελλείμματα,και για παιδιά με αναπηρίες για τα οποία πρέπει να διαμορφωθεί ένα συγκεκριμένο περιβάλλον απομακρυσμένης εκπαίδευσης με τεχνικές που περιλαμβάνουν θεραπευτική παρέμβαση και συμβουλευτική στήριξη γονέων μέσα από συνεδρίες δια ζώσης, αλλά και μέσα από συνεδρίες skype.

Για κάποιες απαντήσεις απευθυνθήκαμε στην κ. Βάσια Καραβίδα, εκπαιδευτικό και διευθύντρια του ΚΟΛΛΕΓΙΟΥ , ιδιωτικού εκπαιδευτικού σταθμού και νηπιαγωγείου στην Αλεξανδρούπολη, που εφαρμόζει από την αρχή της λειτουργίας του και ένα μεικτό μοντέλο κατάρτισης στα πλαίσια εκπαίδευσης νηπιαγωγών και εποπτικών συνεδριών, οργάνωσης γνωστικού προγράμματος και στοχοθεσίας των τμημάτων, παρατήρησης τμημάτων, συναντήσεων με γονείς, ομιλιών σε γονείς με ταυτόχρονο. συντονισμό κι εποπτεία νηπιαγωγών και ειδικών θεραπευτών.

Σύμφωνα με την κ. Βάσια Καραβίδα,” ένα από τα βασικά προβλήματα ειδικά στην ιδιωτική εκπαίδευση, ήταν το κόστος της όλης διαδικασίας, από την στιγμή που το κράτος δεν καλύπτει τις λειτουργικές δαπάνες της τηλεκπαίδευσης (κι αυτό αφορά και την απασχόληση προσωπικού και ειδικών), την ελάφρυνση από τα δίδακτρα των γονέων (λ.χ. το Κολλέγιο δεν υποχρέωσε τους γονείς στην καταβολή διδάκτρων,ενώ ιδιωτικές δομές στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη και αλλου διατήρησαν δίδακτρα και την περίοδο της καραντίνας με μείωση 30-40%) , το διδακτικό προσωπικό γενικώς ήταν “ψηφιακά απαίδευτο” και δεν είχαν διοχετευθεί πόροι μέσω ΕΣΠΑ για αυτή τη νέα συνθήκη.

Σε έκτακτες συνθήκες,λοιπόν, στηριχθήκαμε -τονίζει η κ. Βάσια Καραβίδα- στις γενικές κατευθύνσεις του υπουργείου, “παρακολουθήσαμε” μαζί με γονείς και παιδιά την εκπαιδευτική τηλεόραση, στέλναμε μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου εκπαιδευτικό υλικό σε γονείς, ενθαρρύναμε την έκφραση των παιδιών με “ηλεκτρονικές ζωγραφιές” σε πλατφόρμες μέσων κοινωνικής δικτύωσης , προτείναμε καινοτόμα προγράμματα και εκπαιδευτικά παιχνίδια όπως το ΓΡΙΦΟΡΟΜΠΟΤ, ακολουθήσαμε και -βεβαίως- είμαστε σε διαρκή τηλε-επαφή με τους γονείς σε όλη την διάρκεια αυτής της περιόδου.

Αυτό , όμως , που μας απασχολεί – συνεχίζει η κ, Βάσια Καραβίδα- είναι η προετοιμασία εκπαιδευτικών και προσωπικού για τη νέα σχολική χρονιά, οπότε και καλούμαστε να “επιμορφωθούμε” επιπλέον τόσο για τις νέες υγειονομικές συνθήκες όσο και για την καινούργια εκπαιδευτική πραγματικότητα και για αυτό τον λόγο έχουμε προχωρήσει στην διεξαγωγη σεμιναρίων του προσωπικού για μεθόδους διδασκαλίας και πρώϊμης παρέμβασης με ειδικούς αναπτυξιακούς παιδοψυχολόγους, όπως είναι η κ. Αντωνία Δούλα, με ειδίκευση στον τομέα της πρώιμης παρέμβασης και πολύτιμη συνεργάτης της Ειδικής Διαγνωστικής και Θεραπευτικής Μονάδας για το Παιδί «Σπύρος Δοξιάδης» και από τους πρωτοπόρους στην τηλεκπαίδευση και μεθόδου απομακρυσμένης διδασκαλίας στην Ελλάδα.”

Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε ότι μ’ έναν κατάλληλο συνδυασμό που θα επιλέξει κάθε εκπαιδευτική μονάδα, ανάλογα με τις συνθήκες, τις ιδιαιτερότητες και τους περιορισμούς, τα μικρά παιδιά του Νηπιαγωγείου μπορούν να συνεχίσουν τη σχολική τους ζωή. Για όσο καιρό τα σχολεία μένουν κλειστά ή έστω ανοίγουν με περιορισμούς και κλείνουν ανάλογα με την εξέλιξη του ιού, δεν πρέπει κανένα παιδί να μένει εκτός της εκπαιδευτικής διαδικασίας, και βεβαίως το πρόβλημα δεν λύνεται – μόνον- με τις κάμερες και τα σχετικά ΦΕΚ για live μεταδόσεις.