Γράφει ο Στέργιος Γιαλάογλου

Διαβάζουμε τις τελευταίες ημέρες, στα τοπικά μέσα ενημέρωσης, για τις φωτογραφίσεις εκλεγμένων μουσουλμάνων δημάρχων και βουλευτών, με παρακρατικούς εκπροσώπους οργανώσεων και δομών, αλλά και με διπλωμάτες ξένης χώρας. Τα προς αξιολόγηση ζητήματα έχουν να κάνουν αφενός με την συμπεριφορά των αιρετών, αφετέρου με την συμπεριφορά των συγκεκριμένων παρακρατικών προσώπων.

Οσον αφορά τους αιρετούς δημάρχους και βουλευτές, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι όταν ανέλαβαν την θέση τους, ορκίστηκαν να φυλάττουν πίστη στο Σύνταγμα και στους Νόμους του κράτους. Όταν λοιπόν δέχονται και φωτογραφίζονται με πρόσωπα «σκιές» εκπροσώπους παραθεσμικών δομών, που επί χρόνια αντιποιούνται θρησκευτική ιδιότητα, αψηφώντας τους νόμους του κράτους, παραβαίνουν σαφώς τον όρκο τους αλλά και επιλέγουν να στείλουν συνειδητά το μήνυμα ότι η θέση τους και η εκλογή τους, οφείλεται στην επιρροή που άσκησε ο συγκεκριμένος θρησκευτικός λειτουργός στο εκλογικό σώμα, ο οποίος καθορίζει την συμπεριφορά του στο αξίωμα και «ελέγχει» την νομιμοφροσύνη του προς την παρακρατική δομή. Αυτή η «ομολογία» πίστης σε έναν παρακρατικό, μόνο θλίψη προκαλεί. Εχουμε ουσιαστικά υποταγή στον θρησκευτικό ριζοσπαστικό ισλαμισμό που επιβάλλει η πανίσχυρη Διεύθυνση Θρησκευτικών Υποθέσεων της Τουρκίας (Diyanet) η οποία ασκεί θρησκευτική διπλωματία όπου υπάρχουν μουσουλμανικοί θύλακες σε γειτονικές της Τουρκίας, χώρες και η οποία ουσιαστικά επιβάλλει κανόνες και συμπεριφορές, υποδεικνύοντας δια των εντεταλμένων της στην Ελλάδα, τους εκπροσώπους που αυτή επιθυμεί για την προώθηση των συμφερόντων της.

Αυτό είναι λυπηρό διότι, φρενάρει την εξέλιξη της μειονότητας και εμποδίζει την ένταξη της στην ευρωπαϊκή ιδέα και στον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής. Αλλιώς πώς εξηγείται η συμπεριφορά των υποτίθεται αριστερών βουλευτών Οζγκιούρ Ροδόπης και Ζεϊμπέκ Ξάνθης αλλά και του έτερου βουλευτή του ΚΙΝΑΛ Μπουρχάν, οι οποίοι προτίμησαν να εξαφανισθούν για να μην ψηφίσουν το νομοσχέδιο για την ισότητα στον πολιτικό γάμο; Φοβήθηκαν το πολιτικό «λυντσάρισμα» από το εκλογικό σώμα, ή μήπως τους τραβήξει το αυτί ο παραμουφτής, ως εκλεκτός της γείτονος; Πού είναι αλήθεια, το πολιτικό τους θάρρος; Πού είναι η προοδευτική ιδεολογία για την οποία επαίρεται το κόμμα που ο καθένας τους, ανήκει; Μήπως τελικά δεν υπάρχει ιδεολογία αλλά επιβολή της εκλογής τους από έναν παραθεσμικό μηχανισμό που επηρεάζει ένα σοβαρό τμήμα της μειονότητας;

Το αποκορύφωμα όλων αυτών των θλιβερών συμπεριφορών ήταν η στάση του νέου Δημάρχου Ιάσμου (Ιμάμ Τζανέρ), ο οποίος δέχθηκε αρχικά τον Τούρκο Πρόξενο, αφετέρου τον παραμουφτή Κομοτηνής. Σε δημοσίευμα του CNNGREECE και της Γεωργίας Γαραντζιώτη, διαβάζω: Εντύπωση έχει προκαλέσει ότι μετά απο περίπου ένα μήνα ανάληψης καθηκόντων οι μουσουλμάνοι Δήμαρχοι Ιάσμου και Αρριανών, Τζανέρ Ιμάμ και Ερντέμ Χουσεΐν αντίστοιχα, συναντήθηκαν επισήμως με τον ψευδομουφτή Κομοτηνής Ιμπραχήμ Σερίφ. Το CNN Greece επικοινώνησε με τον νεοεκλεγέντα Δήμαρχο Ιάσμου, Τζανέρ Ιμάμ και σε ερώτηση μας σχετικά με το συμβάν υποστήριξε: “Εγώ δέχομαι όλους τους επισκέπτες. Και εγκληματίας να έρθει, οι ευχές για μια καλή θητεία, παραγωγική, να βοηθήσω τους δημότες μου, απο όλους δέχομαι τις ευχές. Απο εκεί και πέρα αν κάποιος τελεί ποινικό αδίκημα ή αν δεν τελεί ή αν είναι σωστός ή αν δεν είναι σωστός πολίτης ή αν δεν συμμορφώνεται με το κράτος, δεν με αφορά. Εγώ προσπαθώ να ασκήσω τα καθήκοντα μου και να τα φέρω εις πέρας. Και ο Ουκρανός πρέσβης να έρθει και ο Αλβανός και ο Σκοπιανός κακοπροαίρετος να έρθει, τί να κάνουμε! Έγώ δέχτηκα έναν Έλληνα πολίτη στη συνάντηση”. Τρικυμία στο κεφάλι του! Μου θυμίζει τον αείμνηστο Χάρυ Κλυν που ως Τραμπάκουλας είχε πεί το αμίμητο: «εγώ έβοσκα τα πρόβατα εδώ επαραπέρα και ξαφνικά βλέπω το τέρας!» ή στην καλύτερη περίπτωση τον ανεπανάληπτο Πρόεδρο του Εδεσσαϊκού, καθώς αδυνατώ να βρώ ειρμό και λογική στην συγκεκριμένη δήλωση, η οποία έγινε από Ελληνα μουσουλμάνο πολίτη, που έχει την ιδιότητα του δικηγόρου και Δημάρχου. Δεν ξέρω αν αντιλαμβάνεται το μέγεθος της συγκεκριμένης θλιβερής και εξαιρετικά μικροπρεπούς δήλωσης, ή αν από έκδηλη αμηχανία προσπάθησε να ισορροπήσει σε δύο βάρκες. Μπορεί αυτή η μέθοδος του ισορροπιστή και ακροβάτη να τον βοηθήσει να μακροημερεύσει στο αξίωμα, όμως η αξιολόγηση του πολιτικού του αναστήματος σίγουρα δεν τον τιμά.

Όχι κύριε Δήμαρχε, το δημοτικό κατάστημα δεν είναι το σπίτι σου, δεν είναι το δικηγορικό γραφείο σου όπου μπορείς να δέχεσαι τον οποιονδήποτε ιδιωτικά.Το Δημαρχείο είναι δημόσια υπηρεσία, εσύ ασκείς καθήκοντα δημοσίου λειτουργού – υπαλλήλου και έχεις ορκιστεί στο όνομα του Ελληνικού λαού και της Ελληνικής Δημοκρατίας. Τον Τούρκο Πρόξενο τον δέχεσαι παρουσία και του Ελληνα εκπροσώπου του ΥΠΕΞ και των υπολοίπων δημοτικών συμβούλων εθιμοτυπικά, ή αλλιώς πάς στο Προξενείο και τον επισκέπτεσαι ιδιωτικά. Τον οποιοδήποτε παρακρατικό δεν τον νομιμοποιείς εντός του Δημοτικού Καταστηματος, δεν έχεις τέτοιο δικαίωμα, ούτε οφείλεις σε κανένα ξένο παράγοντα – πράκτορα αλλότριων συμφερόντων, υποταγή και υπακοή. Δεν έχεις κύριε Τζανέρ και κύριε Οζγκιούρ κανένα δικαίωμα να προσβάλλεις το Ελληνικό Κράτος και να επιδεικνύεις προσβλητική συμπεριφορά όταν έχεις ορκιστεί πίστη στο Σύνταγμα και στους Νόμους του κράτους. Δεν είναι δυνατόν να μην γνωρίζεις ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας με δύο αποφάσεις του, έκλεισε οριστικά το ζήτημα του Μουφτή ως διορισμένου από την Πολιτεία θρησκευτικού ηγέτη. Προσωπικά βέβαια απορώ πώς αναγνωρίζουν κάποιον ως θρησκευτικό ηγέτη, ο οποίος εκλέχτηκε δια βοής σε προκαθορισμένη παράνομη διαδικασία, με προκαθορισμένους υποψηφίους, με αποδοχή από το 6-7% της μειονότητας, σε μια διαδικασία που ψήφισαν ακόμη και ανήλικα παιδιά, αλλά αυτό είναι θέμα δικό τους. Ο σεβασμός στους Νόμους του κράτους που τους μισθοδοτεί και τους παρέχει προνόμια και εξουσία αποτελεί στάση ζωής και κρίνεται από όλους μας, όχι μόνο από όσους τους εξέλεξαν.

Από την άλλη, παρατηρούμε μια προσπάθεια επιβολής τετελεσμένων από τους γνωστούς παρακρατικούς. Αυτή την γνωστή κλειστή ομάδα των 40-50 ατόμων, παραμουφτήδων, προέδρων συμβουλευτικών (!) επιτροπών, προέδρων συλλόγων πλυντηρίων μαύρου χρήματος, προέδρους μειονοτικών κομμάτων, δημοσιογράφων κονδυλοφόρων του Προξενείου, εκλεκτών όλων του Τουρκικού κράτους, που χρόνια τώρα λυμαίνονται την τουρκική χρηματοδότηση και απολαμβάνουν τα προνόμια της τουρκικής διπλωματίας στην προσπάθεια διείσδυσης στην Ελληνική κοινωνία και στην προώθηση των συμφερόντων της Τουρκίας στο εσωτερικό της Ελλάδος. Είναι οι ίδιοι που ως «σκιές» πρακτορεύουν αλλότριες επιδιώξεις, οι ίδιοι που ως μαθητούδια πήραν θέση μπροστά στον Τούρκο Σουλτάνο κατά την πρόσφατη επίσκεψη του στην Αθήνα, οι ίδιοι που στο όνομα ένός υπερχειλούς και έξωθεν επιβαλλόμενου, τουρκισμού διασύρουν την Ελλάδα στο εξωτερικό κάνοντας όμως χρήση του ισχυρού ελληνικού διαβατηρίου που τους παρέχει η χώρα που τους φιλοξενεί, γιατί μάλλον δεν αισθάνονται Ελληνες πολίτες.  Εδώ αξίζει να σημειώσουμε την κρατική ολιγωρία, η οποία ανέχεται αυτή την κατάσταση, αρνείται να ελέγξει την ροή του τουρκικού χρήματος στην Θράκη, αρνείται να ελέγξει πώς συντηρούνται μειονοτικά κόμματα και σύλλογοι, ποιος πληρώνει παραμουφτήδες αλλά και τους εξαρτώμενους από αυτούς, ιμάμηδες της επιλογής τους, πώς αυτοί κάνουν ταξίδια στο εξωτερικό, σε διεθνή fora, πώς διοργανώνουν συνέδρια, εκδρομές σχολείων στην Τουρκία, ποιος είναι ο ρόλος καποιων υποτίθεται δημοτών της Θράκης, αλλά μονίμων κατοίκων στο εξωτερικό που εκπροσωπούν ΜΚΟ χρηματοδούμενες από το τουρκικο ΥΠΕΞ που προπαγανδίζουν κατά της Ελλάδας με την ανοχή των εκλεγμένων της μειονότητας.

Όμως, αυτό που όλοι αυτοί διαπιστώνουν και για αυτό προσπαθούν να επιβάλλουν τετελεσμένα και να αποδείξουν δημόσια ότι ελέγχουν και τους εκλεγμένους δημάρχους και βουλευτές, είναι ότι η μειονότητα, οι μουσουλμάνοι της Θράκης τους ξεπέρασαν, τους παρατηρούν απλώς και τους ανέχονται επειδή έχουν πλέον κουραστεί να τους χρησιμοποιούν για να διατηρούν τα προνόμια τους, για να μακροημερεύουν σε αξιώματα που τους επιβλήθηκαν από ξένους παράγοντες, να το παίζουν ισχυροί με ξένη δύναμη. Η κοινωνία της Θράκης προχωρά, χωρίς αυτούς, οι μουσουλμάνοι της Θράκης, προτιμώντας την δημόσια εκπαίδευση, σπουδάζοντας σε ελληνικά πανεπιστήμια αξιοποιώντας το προνόμιο της ποσόστωσης ως μέλη της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης, επιλέγοντας τον πολιτικό γάμο αντί του θρησκευτικού, εκλέγοντας βουλευτές όπως ο Ιλχάν Αχμέτ, ενάντια στην επιθυμία του Τουρκικού Προξενείου και αυτών των λίγων ενεργούμενων και καθοδηγούμενων από την Τουρκία, παραθεσμικών παραγόντων, εντασσόμενοι πλήρως στην ελληνική κοινωνία, αντιλαμβανόμενοι το προνόμιο της ευρωπαϊκής οικογένειας, αυτό που η γείτονα πασχίζει αλλά δεν θα αποκτήσει, τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον.

Ας γνωρίζουν όλοι αυτοί οι πολιτικοί αστέρες, ότι το δίλημμα είναι να γίνουν πολιτικοί άνδρες ή αν θα παραμείνουν πολιτικοί νάνοι. Θα κριθούν από την πολιτική τους διαδρομή και τι άφησαν ως παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές, τί προσέφεραν στην μουσουλμανική μειονότητα πέραν του να λαμβάνουν την αποζημίωση τους από το Κράτος και να φωτογραφίζονται σε τζαμιά και στα γραφεία των παρακρατικών που χρόνια τώρα διεκδικούν μέσω των αιρετών δημάρχων και βουλευτών, λόγο ύπαρξης και δημοσιότητας. Η ιστορία θα γράψει μόνο για τους πολιτικούς που έβαλαν ένα λιθαράκι στην εξέλιξη, στην χειραφέτηση και πρόοδο της μουσουλμανικής μειονότητας, για αυτούς που έκαναν την ζωή των εκλογέων τους καλύτερη, που έλυσαν κάποιο χρόνιο και σοβαρό πρόβλημα τους, που συνεργάστηκαν με την Ελληνική Πολιτεία διεκδικώντας μια καλύτερη ζωή για τους μουσουλμάνους της Θράκης και όχι απλώς μια στημένη φωτογραφία με αμήχανο χαμόγελο με κάποιον παρακρατικό. Η διάκριση είναι σαφής: Οι πολιτικοί στην Βουλή, στον Δήμο, οι θρησκευτικοί λειτουργοί στα τζαμιά τους.

(πηγή:ViaDiplomacy)