Η είδηση ότι το τρέχον σχολικό έτος 2015-2016 ξεκίνησε με 272 σχολεία κλειστά και με την έλλειψη περίπου 14.000 εκπαιδευτικών, μου έδωσε το έναυσμα να ανοίξω τα παλιά μου δοκιμιακά βιβλία, του Παπανούτσου, του Μαδαμόπουλου κ.α , τότε που δίδασκα, για να ξαναφέρω στην σκέψη μου την πολυεδρική και πολυδιάστατη έννοια της παιδείας.

Φαίνεται ότι  η απερχόμενη ηγεσία του Υπ. Παιδείας κ. Μπαλτάς και Κουράκος, ενδιαφερόμενοι περισσότερο στα θεωρητικά και ιδεοληπτικά , όχι μόνο αδιαφόρησαν για την προσφορά της παιδείας , αλλά και απέφυγαν να δουν τα βαθύτερα θετικά στοιχεία τα οποία προσφέρει στο άτομο.

Ο Αναστάσης Μαδαμόπουλος, γράφει « τον πόθο για την γνώση και την αλήθεια, την αγάπη για την επιστήμη και την έρευνα ένας μηχανισμός προετοιμάζει και μια λειτουργία συντηρεί : η Παιδεία». Αυτή την έννοια λοιπόν  προσπάθησε να αποδομήσει  η πολιτική ηγεσία του Υπ. Παιδείας μη λαμβάνοντας ότι «αναπτύσσει τις ψυχοσωματικές δεξιότητες των ανθρώπων και ότι βοηθά το άτομο να γίνει προσωπικότητα ικανή για κοινωνική δράση».

Η εποχή μας , μια εποχή που αγνοεί την γνώση και περισσότερο πιστεύει στην ύλη, χρειάζεται την παιδεία ώστε το σύγχρονο ταλαιπωρημένο άτομο να διευρύνει τους πνευματικούς του ορίζοντες, να αναζητά την γνώση, η οποία «αποτελεί δύναμη» για να προστατευτεί από τις ανακατατάξεις των καιρών και τους δογματισμούς.

«Ο δογματικός είναι απερίσκεπτος, πείσμων, αδιάλλακτος, φανατικός», γράφει ο Ευάγγελος Παπανούτσος , και συνεχίζει « απορρίπτει προκαταβολικά κάθε αντίθετη άποψη ως ανάξια λόγου ή γελοία και αν τύχει η άποψη αυτή να έχει αιχμές που τις φοβάται, μαίνεται και τη χαρακτηρίζει εγκληματική , ολέθρια για την ανθρωπότητα».

Ο δογματισμός λοιπόν ευθύνεται για την σημερινή κατάντια της παιδείας μας η οποία βασίζεται εκτός από το κοινωνικό και οικογενειακό περιβάλλον  και στο σχολείο , καθώς και στον δάσκαλο, ο οποίος εργάζεται για να μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις του στο νεαρό άτομο και δεν παρατάει την μάχη , ούτε και παραδίδει τα όπλα μέχρι το άτομο να συμπεριληφθεί στην κοινωνική ωρίμανση.

Πού είναι λοιπόν τα σχολεία ή οι εκπαιδευτικοί , οι εργάτες του πνεύματος ; Η πολιτική ηγεσία του Υπ.Παιδείας  θεώρησε ότι ίσως δεν «χρειάζονται» , ενώ οι εκφραστές τους,  συνδικαλιστές , τηρούν «σιγήν ιχθύος» . Βέβαια σε άλλες εποχές θα «διερύγνυαν τα ιμάτια» τους !!!!

Στην σημερινή προεκλογική περίοδο που διανύουμε  διαβάσαμε αρκετά προγράμματα των κομμάτων για την παιδεία. Ίσως περισσότερο εφικτή και επί του πρακτέου υλοποιήσημη είναι του ΠΟΤΑΜΙΟΥ , το οποίο ζητά:

1)   Την άμεση κατάργηση του νόμου Μπαλτά.

2)   Την ενίσχυση του θεσμού του ολοήμερου σχολείου με κάλυψη των κενών

3)   Την μείωση των αποσπασμένων εκπαιδευτικών σε φορείς , τουλάχιστον στο 50% του σημερινού αριθμού

4)   Την επέκταση του θεσμού των προτύπων πειραματικών σχολείων σε όλη την Ελλάδα

5)   Την ενίσχυση της αξιοκρατίας στη διοίκηση της εκπαίδευσης

6)   Την αξιοκρατική διαδικασία μοριοδότησης χωρίς παραθυράκια.

To μέλλον της κάθε κοινωνία εξαρτάται από την παιδεία που θα αποκτήσουν τα νέα της μέλη. Η Ελληνική πολιτεία για χρόνια έχει θυσιάσει το μέλλον των παιδιών της στο βωμό των μικροπολιτικών συμφερόντων. Τώρα που φθάσαμε στο μη παραπέρα θα πρέπει να ξαναδούμε το θέμα σοβαρά και να πάρουμε γενναίες αποφάσεις.

  Ο Συμεών Σολταρίδης είναι Δρ. Θρησκειολογίας, δημοσιογράφος και εμπειρογνώμων στον τομέα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο ΠΟΤΑΜΙ