Γράφει ο Πρωτοπρεσβύτερος Ευστράτιος Δήσσος, Ι.Ν. Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μανταμάδου Λέσβου

Η πρώτη Κυριακή της Σαρακοστής, ονομάζεται Κυριακή της Ορθοδοξίας. Η Εκκλησία όρισε αυτή την Κυριακή να θυμόμαστε και να εορτάζουμε το γεγονός της αναστήλωσης των ιερών εικόνων.

Να πώς έχει με λίγα λόγια η ιστορία αυτού του γεγονότος της αναστήλωσης. Στα τέλη του 7ου και τις αρχές του 8ου αι. μ.Χ. στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία εμφανίσθηκαν δύο θεωρίες και ο κόσμος χωρίστηκε σε δυο φανατικές θρησκευτικές ομάδες.

Η πρώτη, σε κείνους που ισχυριζόταν, ότι η προσκύνηση των εικόνων ήταν ειδωλολατρία· και η δεύτερη σε εκείνους που έλεγαν, ότι η ύπαρξη των εικόνων μέσα στην Εκκλησία και στα σπίτια ήταν σωστή, γιατί η προσκύνησή τους στην εικόνα δεν πήγαινε στο ξύλο της εικόνας, αλλά το πρόσωπο που απεικονιζόταν σ’ αυτό. Οι πρώτοι ονομάζονταν εικονομάχοι και οι δεύτεροι εικονόφιλοι Η διαμάχη μεταξύ Εικονομάχων και Εικονόφιλων κράτησε περίπου 120 χρόνια. Στη διαμάχη αυτή έγιναν πολλές ασχημίες. Οι εικονομάχοι, έχοντας και τη βοήθεια των αυτοκρατόρων, με φανατισμό ξεκρεμούσαν τις εικόνες από τους ναούς και τα εικονοστάσια των σπιτιών, τις βεβήλωναν, τις κομμάτιαζαν και τις έκαιγαν. Βασάνιζαν δε και φυλάκιζαν όσοι κρυφά είχαν εικόνες και τις προσκυνούσαν.

Το 787, η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος δικαίωσε την τιμητική προσκύνηση των εικόνων. Παρά την απόφαση της Συνόδου, όμως, η Εικονομαχία συνεχίσθηκε μέχρι το 842, οπότε, επί Αυτοκράτειρας Θεοδώρας και Πατριάρχου Μεθοδίου, έληξε οριστικά με την αναστήλωση τους. Όμως μαζί με την αναστήλωση των αγίων Εικόνων, η Εκκλησία εορτάζει και πανηγυρίζει και τη νίκη της, γενικώς, κατά των ποικιλώνυμων εχθρών Της, που εμφανίστηκαν μέσα στους αιώνες.

Αλλά ποιοί είναι αυτοί οι εχθροί, και πως κατακτήθηκε αυτή η νίκη; Για να εκτιμήσουμε περισσότερο την αξία της πρέπει να γυρίσουμε πίσω, 2000 χρόνια. Στην εποχή που ο Κύριος αρχίζει το έργο Του πάνω στη γη• το έργο της σωτηρίας μας. Με τι εφόδια προχωρεί; Ανθρωπίνως, σχεδόν με το μηδέν. Ο ίδιος είναι ένας φτωχός ξυλουργός, χωρίς διπλώματα και πτυχία σχολών. Δε κρατά σπαθί εξουσίας στα χέρια Του, δεν έχει πλούτο, ούτε κοινωνικές θέσεις. Κυνηγημένος από τους δικούς Του και ξένους. Έπειτα, οι μαθητές του; Αυτοί πιο αδύναμοι από τον Δάσκαλό τους. Αγράμματοι, φτωχοί ψαράδες. Και ξεκινούν να κάνουν τι; Να αναπλάσουν τον κόσμο όλον. Να υψώσουν νέα σύμβολα. Να κρημνίσουν τα κάστρα των ειδώλων και πάνω στα ερείπιά τους να στήσουν το μπαϊράκι τους, τη σημαία του Χριστού, τον τίμιο Σταυρό. Να κτίσουν την Εκκλησία του Χριστού. Έτσι ξεκίνησαν. Χωρίς καμιά ανθρώπινη βοήθεια. Και όπως ήταν επόμενο, στη δράσει υπήρξε η αντίδραση. Ο διάβολος, που κυριαρχούσε στην ειδωλολατρία αντέδρασε· και οι αντιδράσεις του δεν άργησαν να εκδηλωθούν.

Συνέβη όμως, εκείνο που είχε πει ο Χριστός για το σπίτι, το οποίο θεμελιώνεται πάνω στην πέτρα. Θα έρθει, είπε, η βροχή, θα κατεβούν οι ποταμοί, θα φυσήξουν άγρια οι άνεμοι, αλλά το σπίτι θα μείνει ασάλευτο, γιατί είναι θεμελιωμένο πάνω στον σταθερό βράχο. Αυτό συνέβη και με την Εκκλησία του Χριστού. Ήρθε στην αρχή η βροχή. Δηλαδή. οι Γραμματείς και φαρισαίοι, οι Αρχιερείς, ο φανατισμένος όχλος, ο Πιλάτος, οι δήμιοι. Χτύπησαν με μανία την Εκκλησία. Σταύρωσαν τον Αρχηγό της. Εδίωξαν τους Αποστόλους. Πολέμησαν τους Χριστιανούς. Έριξαν τη χολή της μανίας τους ενάντια της πίστεως του Χριστού. Μετά τη βροχή κατέβηκαν οι ποταμοί. Ποταμοί, που γέμισαν με αίμα, αίμα μαρτύρων. Απέναντι στη αγάπη της νέας θρησκείας υψώθηκε το ξίφος των Ρωμαίων, οι τροχοί και τα βασανιστήρια• οι σταυροί και τα θηρία. Αυτοκράτορες και Στρατηγοί, δήμιοι και τύραννοι, όλοι όρμησαν για να ξεριζώσουν το απαλό φυτό, που είχε φυτέψει στη γη το χέρι του ουράνιου φυτουργού τη νέα Πίστη. Εκατοντάδες χρόνια κράτησε αυτός ο διωγμός, άλλοτε σκληρότερος και άλλοτε πιο μαλακός. Εκατομμύρια πιστοί οπαδοί, υπέγραψαν την αφοσίωσή τους στον Χριστό με τη θυσία της ζωής τους, το αίμα τους. Φύσηξαν στη συνέχεια οι άνεμοι, δηλαδή. Ήρθε το δηλητήριο, που το έριξαν με μανία οι αιρέσεις τα σχίσματα, οι πλάνες….Λύκοι βαρείς, γύρω από το μικρό αρνάκι τη νεόκτιστη Εκκλησία του Χριστού, στέκονται και απειλούν να το κατασπαράξουν.

Και όμως η Εκκλησία δεν έπεσε. «Τεθεμελίωτο γαρ επί την πέτραν· η δε πέτρα ην ο Χριστός». Ο Σταυρωμένος Αρχηγός νίκησε. Και η Εκκλησία ρίζωσε βαθιά και άπλωσε τις ρίζες της, βλάστησε και καρποφόρησε και η σημαία της, ο Τίμιος Σταυρός, υψώνεται στο στερέωμα σε κάθε γωνιά της γης. Εκατομμύρια μαρτύρων έτρεξαν με χαρά στο προσκλητήριο του μαρτυρίου και έχυσαν το αίμα τους και έδωσαν τη ζωή τους για την Εκκλησία του Χριστού. Εκατομμύρια αμαρτωλοί βρήκαν τη σωτηρία τους σ’ Αυτήν. Και οι εχθροί; Διασκορπίστηκαν σαν τον καπνό. Πεταμένα στους δρόμους τα σπαθιά και χυμένα στο χώμα η χολή και το δηλητήριό τους.

Και σήμερα η Εκκλησία μας, στη μεγάλη της γιορτή, πανηγυρίζει τον θρίαμβό της, και μας καλεί όλους στις επάλξεις. Ναι, στις επάλξεις. Γιατί εμείς σήμερα κρατάμε τη σκυτάλη των υπερασπιστών Της. Παραλάβαμε από τους πατέρες μας την Ορθοδοξία αγνή, καθαρή, ακέρια. Και πρέπει να την παραδώσουμε στα παιδιά μας, στις επερχόμενες γενεές αλώβητη, όπως την παραλάβαμε· μακριά από τις αιρέσεις και τις πλάνες του διαβόλου. Γιατί ο διάβολος ναι μεν νικήθηκε, αλλά δεν παραδέχεται την ήττα του, κάθε τόσο επιτίθεται ύπουλα κατά της Εκκλησίας του Χριστού. Στις επάλξεις, λοιπόν, χριστιανοί μου, δεν πρέπει να μας ξεγελάνε τα τερτίπια του. Στον αγώνα. Για να μπορεί να διακηρύττει η Ορθοδοξία μας στους αιώνες, αυτό που διακηρύττει σήμερα με υπερηφάνεια: «Αύτη η πίστις των Αποστόλων, αύτη η πίστις των Πατέρων, αύτη η πίστις των ορθοδόξων, αύτη η πίστις, την οικουμένην εστήριξεν».