Γράφει ο Νίκος Αρβανίτης

Είχαμε επισημάνει σε παλαιότερο κείμενό μας ότι “τμήμα του μουσουλμανικού στοιχείου των Βαλκανίων άρχισε να αναζητά μία εκ νέου έκφραση και ταυτότητα αναιρώντας το παρελθόν και προτείνοωτας ένα «νέο» οικουμενικό μοντέλο, αυτό του «μετα-ισλαμισμού» που κινείται ανάμεσα στον « ισλαμο-εθνικισμό» και «ριζοσπαστικό ισλαμισμό» συνδέοντας άτομα μέσω της μουσουλμανικής κουλτούρας ανεξαρτήτως της κουλτούρας καταγωγής (Βοσνιακή, Τουρκική, αραβική), μετατρέποντας τη θρησκεία πλεόν σε συνθετικό κρίκο των πολιτισμών αυτών.”

Παράλληλα, επισημάνθηκε ο ρόλος της ανόδου του “πολιτικού ισλάμ” στην περιοχή των Βαλκανίων με εμφανή τα σημεία απόληξης και στο ελληνικό έδαφος στα πλαίσια της εργαλειοποίησης της θρησκείας από εξωχώριους μηχανισμούς στοχεύοντας στην επέκταση της θρησκευτικής πίστης στην πολιτική ζωή δημιουργώντας έναν νέο πολιτικό ρυθμιστή στο εσωτερικό της Χώρας, κάτι που επιβεβαιώνεται και από τον τρόπο που διαχειρίζεται την πρόσφατη πολιτική του παρουσία το μειονοτικό κόμμα ΚΙΕΦ.

Έχουμε ιδιαιτέρως αναφερθεί στην λειτουργικότητα της τουρκικής παρεμβατικότητας στα Βαλκάνια δίνοντας έμφαση στην πρακτική της Άγκυρας που εφάρμοσε πολιτικές των Αδελφών Μουσουλμάνων και ίδρυσε τζαμιά, κοινωνικές δομές, σχολεία και νοσοκομεία, με στόχο την διείσδυση στις τοπικές κοινωνίες. Παράλληλα, καλλιέργησε το έδαφος για την ανάδειξη της θρησκείας σε παράγοντα διαμόρφωσης εξελίξεων και την κατέστησε βασικό συστατικό συγκεκριμένων εθνικών ταυτοτήτων.Επιπλέον, ο Ταγίπ Ερντογάν, εκτός του εναγκαλισμού του με τα Τίρανα, έχει αναπτύξει καλή σχέση με το «αδελφό έθνος» των Σκοπίων, το μουσουλμανικό Κόσοβο, την Βοσνία και Ερζεγοβίνη και προσφάτως με την Σερβία, καθώς υποσχέθηκε να χρηματοδοτήσει την κατασκευή του αυτοκινητοδρόμου Βελιγραδίου-Σαράγεβο. Άλλωστε, ο Τούρκος πρόεδρος, σε κάθε επίσκεψή του στην περιοχή, τονώνει το εθνικό αίσθημα των λαών και φροντίζει να χαρακτηρίζει τις μουσουλμανικές μειονότητες ως τουρκικές.

Ο προβληματισμός για την εμφάνιση του “πολιτικού ισλάμ” αναδεικνύεται σε όλα τα κείμενα των ειδικών για θέματα (αντι)τρομοκρατίας που βλέπουν ότι οι ομάδες των Σουνιτών που διεκδικούν ότι ανήκουν στο πολιτικό Ισλάμ από την Αλ Κάιντα έως το Νταέσ σχηματίστηκαν από μέλη ή πρώην μέλη της(γνωστής) Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Πολλά μουσουλμανικά κράτη, συμπεριλαμβανομένων της Αιγύπτου και της Συρίας, καθώς και της Σαουδικής Αραβίας τους απαγόρευσαν μετά την πτώση του Μοχάμεντ Μορσί. Σήμερα υποστηρίζονται μόνο από τη Γάζα, το Πακιστάν, το Κατάρ και τη Τουρκία. Έχουν καλές σχέσεις με το Ιράν και την Ιορδανία.Στην Ευρώπη, εκτός από το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γερμανία και η Γαλλία έχουν χορηγήσει άσυλο σε μερικούς ηγέτες της Αδελφότητας σε φυγή.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ εξετάζει το ενδεχόμενο να χαρακτηρίσει “τρομοκρατική οργάνωση” τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, και σύμφωνα με τις δημοσιογραφικές πληροφορίες”Ο πρόεδρος συνομίλησε με την ομάδα των συμβούλων εθνικής ασφάλειας και με τους ηγέτες της περιοχής που συμμερίζονται την ανησυχία του και εξετάζεται” η πιθανότητα να συμπεριληφθεί η οργάνωση στη “μαύρη λίστα” των τρομοκρατικών οργανώσεων, όπως είπε η Σάρα Σάντερς, η εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου. Να επισημάνουμε ότι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι είναι μια πολιτική και όχι θρησκευτική οργάνωση, που ελέγχεται από της αναδημιουργίας της μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο από τη βρετανική MI6. Επωφελήθηκαν από την υποστήριξη της CIA μετά την ακρόασή τους στο Λευκό Οίκο από τον Πρόεδρο Eisenhower και του Πεντάγωνο μετά την αφγανική επιχείρηση του Zbigniew Brzeziński. Συμμετείχαν στο πλευρό του ΝΑΤΟ στους πόλεμους της Γιουγκοσλαβίας, της Λιβύης και της Συρίας. Κατά τη διάρκεια της θητείας του Ομπάμα ήταν μέλη του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας των ΗΠΑ και του γραφείου της υπουργού Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον

Ιδιαίτερος προβληματισμός αναπτύσσεται και με τον κίνδυνο της “τρομοκρατίας των μετακινήσεων” που ξεκίνησε μετά την γιουγκοσλαβική κρίση στην περιοχή της ΝΑΕ και εντοπίζεται στους σαλαφιστές και ισλαμιστές εξτρεμιστές που βρίσκονται στα Βαλκάνια έχουν ακέραιες υποδομές και τώρα εστιάζουν σε συγκεκριμένες χώρες, αλλά και στην περιοχή ως σύνολο. Εκτιμάται ότι περίπου το 30-40% όσων έφυγαν από το Κόσοβο και τη Βοσνία για τη Συρία και το Ιράκ είτε έχουν σκοτωθεί είτε παρέμειναν εκεί. Εκτιμάται ότι περί τους 150 έχουν επιστρέψει στη Βοσνία και λιγότεροι από 120 στο Κόσοβο.

Αυτό το πρόβλημα των μαχητών που επιστρέφουν είναι αναμφίβολα απειλή για την ασφάλεια καθώς γίνεται σαφές πως πτυχές της θρησκευτικής ριζοσπαστικοποιησης έχουν ταυτιστεί με το μεταναστευτικό σε μια περίοδο που και τα δύο βρίσκονται σε έξαρση σε μία περίοδο που οι Ευρωπαίόι πολιτες αναρωτιούνται για το αν χώρες τους θα αποτελούν τη δίοδο των τρομοκρατών προς την καρδιά της Ευρώπης και όχι το κέντρο της δράσης τους.

Αυτό που τρομάζει τους θεωρητικούς αναλυτές ζητημάτων ασφαλείας είναι η ενδεχόμενη μετάλλαξη των εξτρεμιστικών πυρήνων σε ένα κοινό πανισλαμικό μέτωπο, υποκινούμενο από “άγνωστους μηχανισμούς” στα πρότυπα ενός νέου ISIS που την κατάλληλη στιγμή θα προβάλουν το αίτημα εδαφικών διεκδικήσεων του “Κόσμου του Ισλάμ” προκειμένου “Η Μεσόγειος και η Ερυθρά Θάλασσα πρέπει να γίνουν κλειστές θάλασσες του Ισλάμ όπως ήταν κάποτε” με φορείς υλοποίησης οργανώσεις αλλά και κυβερνήσεις χωρών που φιλοδοξούν να γίνουν ο ισχυρότερος σύνδεσμος στο νέο μετα-ισλαμικό ψηφιδωτό που τείνει να διαμορφωθεί.

Οι συγκυριακές εξελίξεις στον Περσικό Κόλπο, την Ανατολική Μεσόγειο, την κλιμάκωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων σε συνδυασμό με τον θάνατο του Μ. Μόρσι έδωσαν την αφορμή για την διατύπωση των παραπάνω σκέψεων