Το τοπίο είναι βέβαια από καιρό πλέον γνωστό και τα πάντα χιλιοειπωμένα. Στο έσχατο σημείο της εθνικής μας παρακμής, βρεθήκαμε με όλο αυτόν τον συρφετό να διαφεντεύει πολιτικά τη μοίρα μας. Ίσως γιατί κατά τας καρδίας ημών και οι άρχοντες ημών. Ίσως γιατί αυτό άξιζε σε τούτη την ελεεινή ανθρωπομάζα των λοβοτομημένων, αμνημόνων και πνευματικά απονεκρωμένων νεοελλήνων. Εν πάση περιπτώσει πάντως, όποιες κι αν είναι οι αιτίες (ποτέ άλλωστε δεν είναι μόνο μία), το βέβαιο είναι πως φτάσαμε στο τέλος ενός κύκλου, όπου καμμία επιλογή (από αυτές τουλάχιστον που μας πλασάρουν οι εγκάθετοι συστημικοί ινστρούχτορες) δεν έχει την παραμικρή σημασία.
   

  Τι να επιλέξεις δηλαδή στις επικείμενες εκλογές, οι οποίες εξάλλου δεν έχουν τον παραμικρό λόγο ύπαρξης; Ούτε και του περασμένου Γενάρη βέβαια είχαν, αλλά αυτό αποδείχτηκε εκ του αποτελέσματος (ενώ τη δεδομένη στιγμή φαινόταν να υπάρχει θεωρητικά μια ελπίδα, όχι φυσικά για τις προεκλογικές πομφόλυγες του περσινού φθινοπώρου, αλλά για κάποια ελαφρώς βελτιωμένη έστω μνημονιακή εκδοχή, για κάποιες εσωτερικές έστω κινήσεις υπέρ των λαϊκών στρωμάτων, για μια υγιέστερη στάση απέναντι στην ολιγαρχία, τη διαπλοκή και τη διαφθορά).

Τώρα όμως είναι πασίδηλο εξαρχής ότι πάσα ελπίς απόλωλεν και πως ουδέν διακύβευμα υφίσταται (κι ούτε καν η παραμικρή δυνατότητα για μία έστω καλύτερη – όσο δόκιμος μπορεί να θεωρηθεί ο όρος – διαχείριση της καταστροφής μας). Όλα έχουν πλέον υπογραφεί, προδιαγραφεί, προκαθορισθεί και προγραμματιστεί. Και μόνο κάτι ανόητα στιχάκια, βλακώδη σκιτσάκια και γελοία προεκλογικά συνθήματα έχουν απομείνει, για να ταλαιπωρούν τ’ αυτιά μας και τα μάτια μας (απευθυνόμενα σε ποιους ακριβώς ιθαγενείς και επηρεάζοντας ποιους απερίγραπτους κρετίνους άραγε;)!

     Επίσης τώρα είναι πασίδηλο και για ποιες ακριβώς συμμωρίες μιλάμε. Λίγους μήνες πριν, η εικόνα δεν είχε ακόμη πλήρως αποκρυσταλλωθεί. Η επτάμηνη όμως λαίλαπα του απερίγραπτου τσίρκου που ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑ, που χωρίς φυσικά να λύσει το παραμικρό πρόβλημα, άφησε πίσω της μόνο εικόνες βιβλικής καταστροφής (όχι μόνο στο θέμα της δήθεν διαπραγμάτευσης και της οικονομίας, αλλά και σε υγεία, παιδεία, μεταναστευτικό) και τώρα κλείνει τον κύκλο της (ως…«πρώτη φορά αριστερά», εννοώ) μέσα σε μία τρικυμισμένη θάλασσα ψεμάτων, παλινωδιών, αναξιοπρέπειας (μείζον το παράδειγμα του θλιβερού Μητρόπουλου), προκλητικά καφενόβιου λόγου (χαρακτηριστικές εδώ οι καρικατουρίστικες φιγούρες Φίλη και Φλαμπουράρη), αυτοερωτικής αμετροέπειας (βασικό το παράδειγμα Βαρουφάκη, αν και όχι το μόνο) και εξόφθαλμου…κωλοπαιδισμού (στον δρόμο προφανώς που χάραξε πάνω απ’ όλους ο φερόμενος ως προεξάρχων του θιάσου). Απέναντί (;) τους ο άκρως σεσημασμένος νεοδημοκρατικός συρφετός της κακιάς ώρας, η σύναξη της δραχμικής (και όχι μόνο) ιδεοληπτικής νεύρωσης, το ελεεινό απολιτίκ ανεμομάζωμα της διαπλοκής, η εξώλης συμμαχία της κυρα-Φώφης και των ελληνοφοβικών Δημάρ-ατων, το προώλης εγκάθετο νεοναζί δεκανίκι του καθεστώτος, το ανοϊκό απολίθωμα της παλαιομαρξιστικής κατάθλιψης, το αφόρητης θυμηδίας καρτούν κεντρο-λεβέντικο μόρφωμα και φυσικά η τραγική παρεούλα του…καλόγερου Σαμουήλ, που λίγο πριν…μπουρλοτιάσει το Κούγκι, βρέθηκε άφνω στα τέσσερα του «Ναι σε όλα», ανίκανη κι απρόθυμη να παίξει τον παραμικρό ρόλο αναχώματος ακόμη και στα πλέον σοβαρά εθνικά θέματα (ιθαγένεια, κάρτα πολίτη, μεταναστευτικό), απέναντι στον εθνομηδενιστικό κουρνιαχτό της…Σίας και της Τασίας.
   

  Οπότε τα πράγματα είναι μάλλον ξεκάθαρα. Κι όσο κι αν ξενίζει ο τίτλος του κειμένου, αυτή είναι πια η προφανής αλήθεια. Ποτέ φυσικά ως τώρα δεν ήμασταν συνειδητά υπέρ της αποχής, πάντα τη θεωρούσαμε δείγμα απολίτικης ιδιώτευσης κι αδιαφορίας. Και πάντα έως σήμερα επιλέγαμε την οδό της ψήφου, την έστω και…τεθλιμμένη αυτή οδό, καθώς πάντοτε ενείχε τον χαρακτήρα της επιλογής του μη χείρονος (πού να βρεις εξάλλου κάποια πολιτική επιλογή που πραγματικά να σε εκφράζει μέσα στο παρακμιακό τοπίο της σύγχρονης Ελλάδας). Σιγά-σιγά όμως, έστω και δια της εις άτοπον απαγωγής, ίσως και επειδή ακόμη και τα…μη χείρονα κάποια στιγμή στερεύουν, έρχεται μια μέρα που φτάνεις πια στο μη παρέκει, που η παραμικρή επιλογή δεν σου απομένει πια (αν θες τουλάχιστον να είσαι στοιχειωδώς συμφιλιωμένος με τη συνείδησή σου).
    

Να γιατί μέσα σε αυτό το τοπίο και απέναντι σε όλες (ανεξαιρέτως) τις εκφάνσεις του νυν πολιτικού σκηνικού, η αποχή πρέπει να θεωρηθεί πια μονόδρομος, να θεωρηθεί δείγμα υγείας και τεκμήριο ωριμότητας. Για να θυμηθώ και τον Παύλο, «ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην . ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου». Και καθώς τα κατήργησα, πολύ απλά αρνούμαι να ξαναγίνω συνένοχος (έστω και εξ αμελείας ή εξ…αφελείας) στο έργο της καταστροφής μας. Την 20ή του Σεπτέμβρη λοιπόν θα πάμε εκδρομή σε κάποια παραλία, μακριά από την αφόρητη μπόχα όλης αυτής της προκάτ αθλιότητας. Ελπίζοντας πάντα ότι θα έρθει κάποια στιγμή το θαύμα και θα ξημερώσει μία άλλη μέρα πάνω από την τραγική μας πατρίδα. Ίσως βοηθήσουμε κάποτε κι εμείς γι’ αυτό (πάντα συν Θεώ – κάθε άλλος δρόμος έχει πια άλλωστε οριστικά κλείσει), όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου και ολοκληρώσει τον κύκλο της η ζοφερή αρρώστια της λεγόμενης μεταπολίτευσης. Και κυρίως βέβαια η αρρώστια της πνευματικής αποστασίας και εθνικής παρακμής που κατατρώει τις σάρκες μας εδώ και τόσες δεκαετίες. Μέχρι τότε, στώμεν καλώς…
 
        Εφημ. «Αντιφωνητής» της Θράκης, 15/9/2015