«Εμείς οι κρατούμενοι από τις φυλακές στο Σουφλί, καταγγέλλουμε τη συμπεριφορά της αστυνομίας, τις συνθήκες κράτησης, την έλλειψη καθαριότητας, την ακαταλληλότητα του φαγητού και ζητάμε την πλήρη υποστήριξή σας».

Ετσι ξεκινούσε η επιστολή-διαμαρτυρία εννέα ιρανών μεταναστών απεργών-πείνας, πριν από περίπου ενάμιση μήνα.

Είχαν συλληφθεί στον Εβρο και κρατούνταν σε συνθήκες που δεν ταιριάζουν στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. «Η κατάστασή μας εδώ μέσα είναι πραγματικά τραγική και άθλια. Στους χώρους που κοιμόμαστε βρομάνε σκουπίδια και η μυρωδιά από τις τουαλέτες μάς έκανε να είμαστε όλοι σχεδόν άρρωστοι. Σε τέτοια κατάσταση που ζούμε εδώ μέσα έχουμε ξεχάσει ότι είμαστε άνθρωποι» ανέφεραν στην επιστολή τους.

Οι περιγραφές τους είναι, δυστυχώς, απολύτως ρεαλιστικές. Καταγράφουν με ωμό τρόπο τις συνθήκες που επικρατούν σε όλα σχεδόν τα κέντρα κράτησης αλλοδαπών που λειτουργούν στην Ελλάδα.

Το ίδιο διάστημα, ο βοηθός Συνήγορος του Πολίτη Βασ. Καρύδης και ο πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ), Κ. Παπαϊωάννου, επισκέπτονταν τα ίδια στρατόπεδα του Εβρου. Οι διαπιστώσεις τους ταυτόσημες: Μιλούν για ανθρωπιστική κρίση και θέτουν ζήτημα παραβίασης θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων, κυρίως λόγω των άθλιων συνθηκών κράτησης και των σημαντικών ελλείψεων στη στελέχωση της ΕΛ.ΑΣ.

Πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου καταδίκασε την Ελλάδα, ακριβώς για τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης αλλοδαπών στο Σουφλί και τη Διεύθυνση της Πέτρου Ράλλη. Οπως αναφέρεται στην υπόθεση του Τούρκου R.U., στο αστυνομικό τμήμα του Σουφλίου κρατήθηκε σε σκοτεινό δωμάτιο με 50 άλλους κρατούμενους με ανύπαρκτες συνθήκες υγιεινής, χωρίς τηλέφωνο και επικοινωνία με τον έξω κόσμο και χωρίς να λάβει την κατάλληλη ιατρική βοήθεια, δεδομένου ότι, όπως διαβεβαίωσε και το Κέντρο κατά των Βασανιστηρίων, είχε υποβληθεί σε βασανιστήρια κατά την κράτησή του στην Τουρκία και είχε γάγγραινα, με αποτέλεσμα την αποκοπή δύο δακτύλων του!

Το ίδιο τραγικές είναι όμως και οι συνθήκες στα κρατητήρια και των αστυνομικών τμημάτων της Αθήνας. Η Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων, που επισκέφθηκε πρόσφατα το τμήμα Πατησίων, είδε 18 μετανάστες στριμωγμένους σε τρία υπόγεια κελιά, χωρίς παράθυρα και επισκεπτήριο (για 5-11 μήνες). «Ενα χρόνο έχουμε να δούμε ήλιο, δεν αξίζει αυτό σε ανθρώπους» έλεγε ένας από αυτούς. Ακόμη και οι αστυνομικοί ομολογούν ότι δεν μπορούν να κρατούν ανθρώπους για απέλαση τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, αφού είναι αδύνατον να τους παράσχουν φαγητό και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Η κατάσταση έχει φτάσει κυριολεκτικά στο απροχώρητο. Οι αλλοδαποί εισρέουν κατά χιλιάδες από τον Εβρο, με αποτέλεσμα οι υπάρχουσες υποδομές να είναι ακατάλληλες για αντιμετώπιση του φαινομένου. Οι λύσεις του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη και η δημιουργία των ειδικών κέντρων πρώτης υποδοχής θα μπορούσαν να λειτουργήσουν εναλλακτικά, αλλά δεν επαρκούν. Η άρνηση των τοπικών κοινωνιών να δεχθούν κέντρα μεταναστών στις περιοχές τους, οξύνει τα προβλήματα.