Γράφει η Ελένη Σολταρίδου

Η έννοια της διαφορετικότητας, σύμφωνα με ένα λεξικό στο διαδίκτυο που αναζήτησα, σχετίζεται με την έλλειψη ομοιότητας…

Τι αφορά όμως άραγε στην πραγματικότητα η διαφορετικότητα; Αφορά σε ένα χαρακτηριστικό, σε στοιχεία μιας προσωπικότητας, στην καταγωγή, στο φύλο, σε ένα ταλέντο;

Μας κάνει άραγε να νιώθουμε όμορφα η διαφορετικότητά μας; Ξεχωρίζουμε για τη διαφορετικότητά μας ή μήπως αν δεν ξέρουμε πώς να την διαχειριστούμε γινόμαστε ευάλωτοι και καταλήγει να είναι μειονέκτημα;

Η αναζήτηση λοιπόν για την διαφορετικότητα, μου γέννησε περισσότερα ερωτήματα, από αυτά με τα οποία ξεκίνησα..

Πριν από μερικές μέρες είδα στην τηλεόραση την ομιλία της Αντζελίνα Τζολί κατά τη διάρκεια βράβευσής της, η οποία απευθυνόμενη σε παιδιά μίλησε για τη διαφορετικότητα και τα προέτρεψε με ενθουσιασμό να είναι διαφορετικά..

«Όταν ήμουν μικρή μου είπαν πως είμαι διαφορετική. Και κάποια μέρα αντιλήφθηκα κάτι, κάτι που ελπίζω πως όλοι θα καταλάβετε.. Η διαφορετικότητα είναι κάτι καλό.. Δεν χρειάζεται να ταιριάζεις με όλους, μην προσπαθήσεις να είσαι κάτι λιγότερο από αυτό που είσαι. Και ποτέ μην προσπαθήσεις να κάνεις λιγότερα από αυτά που μπορείς. Όταν κάποιος σου λέει πως είσαι διαφορετικός, χαμογέλασε, κράτα ψηλά το κεφάλι και νιώσε περήφανος»..

 …… Ποτέ μην προσπαθήσεις να κάνεις λιγότερα από αυτά που μπορείς.. Νιώσε περήφανος….

Όμορφες συμβουλές, συμβουλές ενδυνάμωσης.. Και δεν θα μπορούσα να σκεφτώ καλύτερο παράδειγμα παιδιού που διαφέρει λόγω ενός μοναδικού ταλέντου από την Daniela Shia-Sevilla.

Η 15χρονη Daniela Shia-Sevilla βραβεύτηκε στο κατάμεστο Folger Shakespeare Library στον διαγωνισμό PEN/Faulker για την συγγραφή της και η μόνη της σκέψη όταν μπήκε στο χώρο ήταν .. «Είμαι μόνο ένα παιδί»..

Η Daniela έγραψε μία ιστορία για ένα κυνηγημένο πλάσμα, για τη ζωή ενός κοριτσιού στην εφηβεία, μέσα σε ένα μετρό, μέσα σε μία πόλη, για τη ζωή μιας κοπέλας που ανήκει σε μονογονεϊκή οικογένεια, για την συνειδητοποίηση της σεξουαλικότητας, για την επιθυμία και την απειλή.. «Αφήνοντας μακριά τους φόβους μου, τους λέω: Αγόρια δεν είμαι για φάγωμα.. (Casting my fears aside, I tell them.. Boys, I’m not edible..)»

Όταν η Daniela σταμάτησε την διήγησή της στο Folger Shakespeare Library, το κοινό ξέσπασε σε χειροκροτήματα και η επόμενη μέρα χαρακτηρίστηκε από διθυραμβικά σχόλια σε εφημερίδες όπως η Washington Post «για την έναρξη μιας λαμπρής καριέρας»..

«Ήταν εντυπωσιακό να βλέπεις ένα νέο κορίτσι να σηκώνεται και να διαβάζει αυτό το πολύ προσωπικό, ακατέργαστο, κοφτερό κομμάτι στο κοινό, χωρίς δισταγμούς, χωρίς απολογίες», ήταν τα λόγια μιας από τις συγγραφείς-αξιολογητές για την Daniela..

 Η Daniela λοιπόν είναι ένα διαφορετικό κορίτσι.. Ένα κορίτσι που παλεύει για την ταυτότητά της στην Αμερικανική κοινωνία, είναι Λατίνα κατά το ήμισυ, έχει χάσει τον πατέρα της, γράφει ποιήματα στο λεωφορείο και ονειρεύεται το μέλλον.

Στην πραγματικότητα η Daniela είναι ένα παιδί, απλά όχι τόσο συνηθισμένο..Ένα διαφορετικό παιδί.. Ένα παιδί που ακόμα και σαν μωρό δεν κοιμόταν με κούκλες, αλλά με βιβλία.. Ένα παιδί που γράφει για προσωπικά βιώματα και προσπαθεί μέσα από αυτά να επουλώσει τις πληγές του, να αποδεχτεί τη δική του διαφορετικότητα..

«Όταν γράφω για τον πατέρα μου, με βοηθάει να καταλάβω γιατί έφυγε ή ποιος ήταν. Προσπαθώ να καταλάβω τι σημαίνει να είσαι Λατίνα. Νομίζω πως θα μου τα δίδασκε όλα αυτά. Πρέπει να συνεχίσω να γράφω ποιήματα γι’ αυτόν, γιατί όσο βρίσκω εμένα.. τόσο θα βρίσκω και εκείνον.. Εξάλλου, αν συνεχίσω να γράφω ίσως οι άνθρωποι θα με καταλάβουν μέσα από τα γραπτά μου.. Και ποιος άλλωστε δεν θέλει να τον καταλάβουν;»

 Θεραπευτική γραφή; Τρόπος να αγκαλιάσει τη διαφορετικότητά της; Ωριμότητα ενός 15χρονου παιδιού ή μήπως ωριμότητα ενός παιδιού που παλεύει με τη διαφορετικότητά του και που δεν διστάζει να τσαλακωθεί και να μιλήσει για όσα το πληγώνουν;

Ερωτήματα, τα οποία μας φέρνουν αντιμέτωπους με την μοναδικότητα της διαφορετικότητας…

Η Ελένη Σολταρίδου είναι ψυχολόγος, απόφοιτος του Πάντειου Πανεπιστημίου. Έχει ολοκληρώσει με επιτυχία το Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα του Πανεπιστημίου Πειραιώς στο γνωστικό αντικείμενο «Διοίκηση Υγείας» και είναι υποψήφια Διδάκτωρ Ιατρικής.
Επαγγελματικά ασχολείται με την παροχή υπηρεσιών στο αντικείμενο της Ψυχολογίας και της Διοίκησης Ανθρώπινων Πόρων. Είναι επιστημονικός συνεργάτης ιδιωτικών κλινικών, διδάσκει ενότητες όπως «τεχνικές διαχείρισης άγχους, διαχείριση κρίσεων και συναισθηματική νοημοσύνη στο χώρο εργασίας» και είναι υπεύθυνη για τη στήλη της ψυχολογίας στο γραφείο διασύνδεσης του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου.