Με  το ουκρανικό πρόβλημα στην διεθνή επικαιρότητα ,θα νόμιζε κανείς ότι η Μέση Ανατολή και ιδιαίτερα ο από το 2011 ευρισκόμενος σε εξέλιξη  εμφύλιος πόλεμος στη Συρία , με συμμετοχή παρακρατικών δυνάμεων από τα  συνορεύοντα κράτη και τη διαμόρφωση     δύο μετώπων ( ΗΠΑ-Γαλλία- Ηνωμένο Βασίλειο-Κατάρ-Σαουδική Αραβία-Τουρκία  κ λ π και το αντίπαλο Ρωσία-Ιράν κ λ π )  θα περνούσε σε δεύτερη μοίρα .

Αν όμως μελετηθούν προσεκτικά τα  διεθνή γεγονότα που προηγήθηκαν της ουκρανικής αναταραχής θα διαπιστωθεί ότι , στο πλαίσιο του φανερού  ή μυστικού ανταγωνισμού των δύο υπερδυνάμεων ήταν θέμα χρόνου η δημιουργία ενός μετώπου αστάθειας  μέσα στο «ζωτικό χώρο» της Ρωσικής Ομοσπονδίας .

Σημείο καμπής απετέλεσε  η επιτυχία της Ρωσίας με την «καταστροφή» των χημικών όπλων της Συρίας και η διαφαινόμενη νίκη των κυβερνητικών συριακών δυνάμεων.

Τούτο σε συνδυασμό με την αποτυχία των δύο διασκέψεων στη Γενεύη ,όπου φάνηκαν οι δυσκολίες και η έλλειψη διεξόδου στο συριακό πρόβλημα , κυρίως λόγω των  αντικρουόμενων συμφερόντων  των εμπλεκομένων δυνάμεων , οδήγησαν τις ΗΠΑ να επανεξετάσουν την πολιτική τους  , σχετικά με την ενίσχυση με όπλα των διαφόρων αντάρτικων δυνάμεων(πλην Αλ Καίντα ) που μάχονται κατά του Συριακού στρατού και των συμμάχων του.

Βλέπουμε λοιπόν ξαφνικά  οι αρχικά ειρηνικές διαδηλώσεις στο Κίεβο και σε άλλες πόλεις της δυτικής Ουκρανίας , κατά του προσκείμενου στη Μόσχα προέδρου Γιανουκόβιτς , να λαμβάνουν τη μορφή ένοπλης εξέγερσης  με την φανερή αλλά και μυστική υποστήριξη των ΗΠΑ και ευρωπαϊκών δυνάμεων (κυρίως της Γερμανίας).

Έκτοτε οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες και οι οποίες έφεραν τον Γιανουκόβιτς σε ρωσικό έδαφος  ,την αντιπολίτευση  , με  κυριαρχούσα   δύναμη το ακροδεξιό  κόμμα στην εξουσία και  την Ρωσία να αντιδρά αστραπιαία και να κάνει επίδειξη δύναμης καταλαμβάνοντας την Κριμαία και ελέγχοντας τα στρατηγικά σημεία της ευρύτερης περιοχής , που αποτελούν το υπογάστριο της Ουκρανίας αλλά και της Ρωσικής Ομοσπονδίας .

Φυσικό είναι όπως συμβαίνει πάντοτε σε τέτοιες περιπτώσεις να προσπαθούν και οι δύο υπερδυνάμεις να μας πείσουν , μέσω της προπαγάνδας των ΜΜΕ , ότι μάχονται υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας .Η αλήθεια είναι όμως ότι μόνο μέλημα τους είναι η προστασία των συμφερόντων τους .

Ιδιαίτερα οι ΗΠΑ στο μακρόπνοο σχεδιασμό τους για την Μέση Ανατολή ,  την περιοχή της Κασπίας και την κεντρική Ασία , αφού απέτυχαν να εκδιώξουν τους Ρώσους από την Συρία και να δώσουν ένα πλήγμα στον άξονα Μόσχα – Τεχεράνη , έθεσαν σε εφαρμογή το προσφιλές τους σχέδιο , όπως έγινε και στη Βόρειο Αφρική με τη « Αραβική Άνοιξη» η όποια όμως έχει μετατραπεί σε χειμώνα για τους λαούς της περιοχής .

Προκειμένου δε να πετύχουν τους σκοπούς τους δεν δίστασαν να δώσουν την εξουσία ακόμη και σε απογόνους  συνεργατών  του Χίτλερ , τροφοδοτώντας την αμερικανική αλλά και τη διεθνή κοινή γνώμη με διασκευασμένες ειδήσεις  ,ώστε  να γίνει αποδεκτό το σχέδιο τους .

Συγχρόνως  επιφέρουν  έμμεσο πλήγμα στις σχέσεις Ε.Ε. –Ρωσίας , που θα έχει αντίκτυπο στις οικονομίες τους καθ’ όσον είναι γνωστή η ενεργειακή εξάρτηση της Ε.Ε. από την Ρωσία .

Ταυτόχρονα  παρατηρείται μία σπουδή της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ για επίλυση χρονιζόντων προβλημάτων ( Κυπριακό – Κόσσοβο- Σκοπιανό ) πιέζοντας για γρήγορη λύση , η οποία κατά κανόνα θα είναι σε βάρος του αδυνάτου ( Ελλάδα-Σερβία) .

Η σπουδή αυτή αποτελεί ένδειξη ότι κάτι  σχεδιάζουν οι ΗΠΑ για την ευρύτερη περιοχή .

Η αντίδραση της Ρωσίας , η οποία θυμίζει περίπου την εισβολή στη Γεωργία , δείχνει ότι είναι αποφασισμένη να φθάσει μέχρι τέλους προεξοφλώντας βέβαια  ότι μία εμπλοκή του ΝΑΤΟ είναι θεσμικά αλλά και πραγματικά αδύνατη και ότι η «αδύναμη» κυβέρνηση του Κιέβου θα αποτύχει να κινητοποιήσει τον ουκρανικό λαό κατά της Ρωσίας .

Κατ’ επέκταση είναι πολύ  δύσκολο  να μετατραπεί η Ουκρανία σε Συρία και να τεθεί σε  κίνδυνο η  σταθερότητα στην ευρύτερη περιοχή .

Ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν με την  κίνηση του έκανε σαφές ότι στη «γειτονιά του» δεν θέλει εξωτερικές επεμβάσεις .

Η ειρηνική μέχρι τώρα επίδειξη δύναμης των Ρωσικών ενόπλων δυνάμεων , προς έλεγχο της στρατηγικής σημασίας περιοχή της Κριμαίας  φανερώνει ότι η ηγεσία του Κρεμλίνου διδάσκεται από τη ιστορία .

Στην μακρόχρονη και πρωτοφανή εκστρατεία των Γερμανικών δυνάμεων εναντίον  της Ρωσίας (επιχείρηση Μπαρμπαρόσσα )  κατά τον  Β’Π.Π.  , προκειμένου να αποκόψουν τον εφοδιασμό των Ρώσων από τη Μαύρη Θάλασσα και να εξασφαλίσουν το δεξιό πλευρό τους κατά την προέλαση   προς Μόσχα  φρόντισαν έγκαιρα να καταλάβουν την Κριμαία .

Πράγματι τον Σεπ 1941 τοποθετήθηκε διοικητής της 11ης Στρατιάς ένας από τους ικανοτέρους στρατηγούς ο Έριχ Φον Μανστάιν , ο οποίος κατέλαβε αστραπιαία τον πορθμό του Περεκόπ ( συνδέει Ουκρανία με Κριμαία ) και μετά από εννέα μήνες τον Ιούλιο 1942 εισέρχονταν νικητής στη Σεβαστούπολη , έχοντας διαλύσει 4 ρωσικές στρατιές με 350 χιλ απώλειες (αιχμάλωτοι και νεκροί ) ενώ οι Γερμανοί είχαν 35 χιλ .

Στη συνέχεια φάνηκε η στρατηγική σημασία της Κριμαίας διότι δεν μπορούσαν να ανακουφιστούν οι αμυνόμενες ρωσικές δυνάμεις από το νότο ούτε να εκτελέσουν οποιοδήποτε ελιγμό από αυτή τη πλευρά.

Οι «απειλές» του Υ.Π.Ε.Ξ   των ΗΠΑ για επιβολή «οικονομικών κυρώσεων» κατά της Ρωσίας  έμμεσα θα πλήξουν  την Ευρώπη και τις γειτονικές με τη Ρωσία Χώρες και ως εκ τούτο  στο πεδίο της εφαρμογής θα αντιμετωπίσουν  δυσκολίες .

Οι χειριζόμενοι την ελληνική εξωτερική πολιτική θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί στις κινήσεις τους και τις δηλώσεις τους διότι το ουκρανικό παράδειγμα δυνατόν  , δηλαδή η ανατροπή μιας νόμιμης   εξουσίας  με τις ειρηνικές διαδηλώσεις που σταδιακά μετατρέπονται σε βίαιες , να  αποτελέσει στο μέλλον «πυξίδα» για άλλες παρόμοιες περιοχές .

Η βοήθεια προς την ελληνική μειονότητα θεωρείται άμεση προτεραιότητα , εφόσον την χρειάζεται ,      χωρίς «τυμπανοκρουσίες» και « πρωτοβουλίες» που στο μέλλον δυνατόν να αποβούν μοιραίες.

Η αστάθεια που επικρατεί στην ευρύτερη περιοχή της λεκάνης της Ανατολικής Μεσογείου  ( Μαύρη Θάλασσα –Στενά-Βαλκάνια-Μ. Ανατολή- Β. Αφρική- Καύκασος ) καταδεικνύει ακόμη μία φορά την στρατηγική σημασία της , η οποία αυξάνεται με τα κοιτάσματα φυσικού αερίου .

Η Χώρα μας  γεωγραφικά ταγμένη σε αυτή τη συνεχώς ασταθή περιοχή θα πρέπει να διατηρεί , παρά την οικονομική συγκυρία , επιχειρησιακά ικανές και αποτελεσματικές Ένοπλες Δυνάμεις και να ακολουθεί εξωτερική πολιτική που να εξυπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα .

Τα οποία θα πρέπει να συμφωνηθούν από όλες τις πολιτικές δυνάμεις  και να ακολουθούνται πιστά από όλες τις κυβερνήσεις και όχι να αναθεωρούνται κάθε φορά κατά την εναλλαγή των κομμάτων στη εξουσία και ανάλογα με τις « μύχιες» σκέψεις και ιδεολογικές προκαταλήψεις των κυβερνώντων , αλλά μόνο όταν το επιτάσσουν οι διεθνείς  συσχετισμοί .

Ο κ. Ευστράτιος Χαραλάμπους  είναι Αντγος ε.α.   (Μυτιλήνη 3 Μαρτίου 2014)