Είναι πολύ ωραίος και είναι πραγματικός ο καβγάς που ξέσπασε ανάμεσα στους όψιμους αλλά και τους παραδοσιακούς  οπαδούς του καρνάβαλου σε Ξάνθη και Κομοτηνή.

Η τυχαία και δειγματοληπτική ανάγνωση δηλώσεων και τοποθετήσεων είναι αρκετή για να καταλάβει κανείς πώς σκέφτονται οι «θεματοφύλακες» των παραδόσεων και του πολιτισμού, που κατάφεραν και φέτος να ανακηρυχθούν οι γνήσιου εκπρόσωποι του νεοελληνικού επαρχιώτικου «μπάχαλο»…

Bacchanalia και σατυρικό δράμα ενωμένες μορφές έκφρασης δημόσιου «πολιτισμένου» και πολιτικού λόγου εν μέσω τρικυμίας πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής που απειλεί όλους μας.

Η μόνη ίσως εξήγηση των όσων ζούμε παραπέμπει στον αρχαίο μύθο που θέλει τον Διόνυσο να έρχεται στη Θράκη απαλλαγμένος από την τρέλα του,  όπου τον δέχτηκε πολύ άσχημα ο Λυκούργος, που βασίλευε στις όχθες του Στρυμόνα. Ο βασιλιάς προσπάθησε να αιχμαλωτίσει τον θεό, αλλά δεν το κατόρθωσε, γιατί ο Διόνυσος κατέφυγε στη Θέτιδα, τη Νηρηίδα, που του έδωσε άσυλο μέσα στη θάλασσα. Ο Λυκούργος όμως κατάφερε να πιάσει τις Βάκχες, που συνόδευαν το θεό. Τότε οι Βάκχες απελευθερώθηκαν με θαύμα και ο ίδιος ο Λυκούργος παραφρόνησε. Νομίζοντας πως κόβει το αμπέλι, το ιερό φυτό του εχθρού του Διόνυσου, έκοψε το πόδι του και τα άκρα του γιου του. Όταν συνειδητοποίησε το λάθος του, διαπίστωσε πως η χώρα του είχε πληγεί από σιτοδεία. Το μαντείο που ρωτήθηκε αποκάλυψε πως η οργή του Διόνυσου δε θα κατασίγαζε παρά με το θάνατο του Λυκούργου. Αυτό και έκαναν οι υπήκοοί του, που τον διαμέλισαν σέρνοντάς τον με τέσσερα άλογα.   9 P. Grimal, Λεξικό της ελληνικής και ρωμαϊκής μυθολογίας, επιμ. ελλ. έκδ. Β. Άτσαλος, University Studio Press, Θεσσαλονίκη 1991)

Σε τελική ανάλυση , όλοι ζούμε τον μύθο μας σε αυτή τη Χώρα… Ας γιορτάσουμε , φέτος, τον μικρό και τον μεγάλο καρνάβαλο και του χρόνου ας τσακωθούμε για το ποιος έχει το copyright στον αρχαίο μύθο.

Στο σημερινό μπάχαλο πάντως διεκδικούν τα πρωτεία…

Άντε και του χρόνου…