Από μέρες είχα μάθει ότι είχαν εξαντληθεί τα εισιτήρια στο ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής για την παράσταση από το θέατρο ‘Σφοράρις’ «Αβελάρδος και Ελοΐζα»…Κατάφερα και ευχαριστώ όλους εκεί στο ΔΗΠΕΘΕ(Την κ. Μενεσελίδου, τη κ. Πασχάλη και την κ. Κεραμέα) να βρω μια θέση δίπλα από την πλαϊνή πόρτα εξόδου…Ομολογώ ότι πήγαινα να δω ερμηνείες ηθοποιών πάνω σε μια ιστορία Αγάπης και μάλιστα πραγματικής, κάτι που όλους και σαφέστατα μας συγκινούσε στο άκουσμα και μόνο…!

Κατά κοινή ομολογία πάρα πολλών, αυτό όμως που είδαμε στην σκηνή του ΔΗΠΕΘΕ μας, δεν το έχουμε και πολλές φορές!

Δεν ήταν απλές ερμηνείες κάποιων ρόλων από ανθρώπους που συναντούν(και ποιος δεν έχει συναντήσει άραγε) δυσκολίες στον έρωτα και ποιος δεν έχει ζήσει ανεκπλήρωτους έρωτες…με καλό ή κακό τέλος!

Στη σκηνή διαδραματίζονταν όχι μόνο οι ρόλοι των πρωταγωνιστών…Μιλούσε η συνείδηση και το πνεύμα της τότε εποχής(12 αιώνας Μ.Χ.), μιλούσαν τα ήθη, μιλούσε η ψυχή και διαφαινόταν η διαπάλη της με το μυαλό και την καρδιά…Μιλούσε ο Φιλόσοφος της λογικής Αριστοτέλης… Οι ηθοποιοί ερμήνευαν και ήταν αφηγητές ταυτόχρονα με εναλλασσόμενα κείμενα και χαρακτήρες, πράγμα σίγουρα πολύ δύσκολο…

 Και πάμε στα ερωτήματα του έργου κατά την προσωπική μου πάντα άποψη:

 Τι θυσίες μπορεί να κάνει μια γυναίκα και ένας άνδρας φωτιά από έρωτα στο βωμό της Αγάπης;

Στη σκηνή αποτυπώθηκε για άλλη μια φορά πόσο διαφορετικά αντιμετωπίζουν τη φωτιά της Αγάπης και του έρωτα οι άνδρες και οι γυναίκες…Οι γυναίκες πιο κοντά στην καρδιά…οι άντρες πιο κοντά στη λογική…

Θέλει ο Θεός να ταλαιπωρούνται, να καταπονούνται και να χτίζουν τη δική τους φυλακή οι άνθρωποι προσπαθώντας να είναι εντάξει στις συμβάσεις της εκάστοτε κοινωνίας; Ή του δικού τους μυαλού;

Ο έρωτας είναι μόνο σαρκικός ή και πνευματικός τελικά …μήπως η μη ουσιαστική επικοινωνία των σκέψεων και των πνευματικών διαδρομών οδηγεί στη μοναξιά, άσχετα αν δεν επισημοποιείται απλά;

Πόσο σκληρά «εκδικούμαστε» μυαλά της Αναγέννησης που έρχονται (σ.σ. γιατί όχι) σπρωγμένα από το ίδιο το Θείο για την εξέλιξή μας…Προφανώς ο …ευνουχισμός του Αβελάρδου είχε στόχο το…μυαλό του που έκαιγε τις τότε παγιωμένες ιδέες και έθιγε τις θέσεις των ήδη ευνουχισμένων πνευματικά ιερατείων…Φυσικά το μόνο που τους ένοιαζε ήταν η τήρηση των κεκτημένων με το προκάλυμμα της τάξης…των πραγμάτων… ή καλύτερα της δικής τάξης και αταραξίας…

Επίσης πόσο σκληρά εκδικούμαστε ανθρώπους που μπορούν να νιώσουν τη χαρά της Ζωής και του έρωτα που είναι το αντίδοτο του θανάτου; Πόσο θηρία γινόμαστε και θέλουμε να κατασπαράξουμε κάποιον όταν δεν μπορούμε εμείς να νιώσουμε αυτή χαρά;

Συμφωνώ πως τα πράγματα γίνονται όπως πρέπει αλλά… αργά…

Συμφωνώ και με τη φοβερή ατάκα-ευχή που θα πρέπει να συνοδεύει τη ζωή μας: Να σε αγαπήσουν μέχρι τρέλας!!! Αλλά και να αγαπήσεις μέχρι τρέλας…

 Πάρα πολλά τα συγχαρητήρια στον σκηνοθέτη Γιώργο Καλαβριανό, μια και ο ίδιος έγραψε αυτό το δυνατό και συνάμα συγκινητικότατο κείμενο, όχι μόνο για τα πάθη της αγάπης του Αβελάρδου και της Ελοΐζας, αλλά για αυτά που δεν αφήνουμε να ζήσει η δική μας ψυχή…καθώς τα δάκρυα που κύλησαν από τα μάτια όλων που παρακολουθούσαν την παράσταση… ήταν πάρα πολλά!

Αξίζει να σημειωθεί ότι θεατρικό κείμενο, πέραν της αληθινής και τραγικής ιστορίας αγάπης, δεν υπήρχε…Το έγραψε ο ίδιος ο Γιώργος Καλαβριανός, ο οποίος μας εξέπληξε και μας συγκίνησε πολλαπλάσια, όπως και όταν είχε έλθει και με την παράσταση «Γιοι και Κόρες»…

Πολλαπλά τα συγχαρητήρια και για τους ηθοποιούς Eλένη Κοκκίδου Γιώργο Γλάστρα, Χριστίνα Μαξούρη για την καταπληκτική ερμηνεία τους!!!

ΥΓ: Ευχαριστούμε θερμά όλους τους συντελεστές για τα δώρα ψυχής που μας έδωσαν απλόχερα!!!

Βασιλική Μαχαίρα Δημοσιογράφος ΕΡΤ