Άρθρο του υφυπουργού Δικαιοσύνης, Διαφάνειας  &  Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων – Βουλευτή ΠΑΣΟΚ Ροδόπης, Γιώργου Πεταλωτή στην εφημερίδα “Στο Καρφί του Σαββατοκύριακου” με ημερομήνια έκδοσης 13 Αυγούστου 2011.

«Μετά τους “Indigados” στην Ισπανία και τους “αγανακτισμένους” στην Ελλάδα, βιώνουμε αυτές τις μέρες ένα νέο διεθνές επεισόδιο κοινωνικής και πολιτικής αμφισβήτησης, πολύ πιο έντονο και βίαιο βεβαίως, όχι όμως πρωτοφανές (θυμόμαστε τη Γαλλία πριν μερικά χρόνια) σε δυτική ανεπτυγμένη χώρα. Σε μεγάλες πόλεις της Αγγλίας, μετά τον θάνατο από πυρά αστυνομικών ενός ‘’άτυχου νεαρού’’.

Πολλοί στη χώρα μας, ειδικά από τον χώρο της συμβατικά αποκαλούμενης «αριστεράς», ανυπόμονοι θιασώτες της οποιασδήποτε αναταραχής (αρκεί να είναι …εκκωφαντική), θα σπεύσουν να παραλληλίσουν τα φαινόμενα αυτά της κοινωνικής έντασης και να τα συσχετίσουν μεταξύ τους, μιλώντας γενικά για «αποτελέσματα της παγκόσμιας κρίσης». Μέχρι ένα σημείο μπορεί να είναι κι έτσι. Θα ήταν θετικό να αποδεχτούν όλοι ότι υπάρχει κρίση και ότι απειλεί τις κοινωνίες και τις διαχρονικές τους κατακτήσεις ειρηνικής καθημερινότητας. Ας σημειώσουμε όμως ότι για κάποιους επαγγελματίες αριστερούς (η λέξη «επαγγελματίες» χωρίς εισαγωγικά) δεν είναι καθόλου αυτονόητο, ότι η πυροδότηση κάθε μορφής βίας, από όπου και αν προέρχεται, όπως κι αν εκφράζεται, είναι καταδικαστέα απλά διότι δεν αποτελεί τη λύση αλλά τη στρέβλωση του προβλήματος των εγγενών ατελειών και των συνεπειών του παγκόσμιου καπιταλιστικού χώρου. Σε απόλυτη αντίθεση από τα τυφλά απορριπτικά κηρύγματα, η διεθνής σοσιαλδημοκρατική κοινότητα (Σοσιαλιστική Διεθνής, Ευρωσοσιαλιστές κτλ.)  έχει πολλάκις και έγκαιρα παρέμβει στην καρδιά του προβλήματος των συνεπειών του ανεξέλεγκτου καπιταλισμού και της άναρχης παγκοσμιοποίησης. Δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για τη συντεταγμένη αντιμετώπισή τους (π.χ. φόρος Τόμπιν, αλληλεγγύη λαών και κρατών κτλ.)

Στο προκείμενο, ο προσεκτικός αναλυτής των περιπτώσεων διάδοσης του «ιού των εξεγέρσεων» θα προσέξει τις διαφορές ανάμεσα σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, παρόλο που τα σύγχρονα μέσα αναπαραγωγής απόψεων και κάθε μόδας, ευνοούν την ομοιογένειά τους. Στην Αγγλία ας πούμε, βλέπουμε σύσσωμο το πολιτικό σύστημα και τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών να καταδικάζουν – χωρίς υποσημειώσεις – τα επεισόδια και να αγωνιούν ειλικρινά και με σύνεση για την απομόνωση και τον τερματισμό τους. Ακόμα και το σχετικά μικρό “Green Party”, με χθεσινή του ανακοίνωση, χαρακτηρίζει τα επεισόδια «απερίσκεπτο βανδαλισμό». Δύσκολα θα διαβάζαμε ανάλογη ανακοίνωση από αντίστοιχο μικρό κόμμα στη χώρα μας. Η ειρηνική πορεία στο Τότεναμ, όπου συνέβη το περιστατικό, μια περιοχή με υψηλή ανεργία, είναι πολιτική πράξη. Οι βανδαλισμοί καταστημάτων ακριβών ρούχων και ηλεκτρονικών ειδών, είναι τελείως διαφορετικό. Και πολλοί Άγγλοι σήμερα βγήκαν, συμβολικά, στους δρόμους με σκούπες και κουβάδες, για να βοηθήσουν στον καθαρισμό των πόλεων

Είναι επίσης αξιοσημείωτο, ότι επεισόδια τέτοιου τύπου στην Αγγλία – ακόμα και στη μεσογειακή Ισπανία – συμβαίνουν εξαιρετικά σπάνια, ενώ στην Ελλάδα, μια χώρα με πολλά ξεχωριστά προβλήματα ορθολογικής κοινωνικής οργάνωσης, αμέριμνα αποδεχόμαστε (για να μην πω ότι αρκετοί … ικανοποιούμαστε) να υπάρχει μια γενική απεργία δυο φορές το μήνα, συνήθως Πέμπτη. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα συναντάμε και φαινόμενα βίας και λεκτικών υπερβολών εναντίον του «άδικου συστήματος» και των ‘’κακών πολιτικών’’ άκριτα, ακούγοντας μάλιστα πολλούς συνδικαλιστές, πολιτικούς και δημοσιολογούντες να  εμφανίζουν, με στόμφο και δυσεξήγητη υπερπροβολή, την εκάστοτε δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση ως άβουλο εξάρτημα των συνωμοσιών εναντίον του «λαού».

Οι Indigados, οι Ισπανοί αγανακτισμένοι, άσκησαν ειρηνικά την κριτική τους, διατύπωσαν πολύ συγκεκριμένα, επεξεργασμένα και ρεαλιστικά αιτήματα, όπως η επιβολή φόρου Tobin στις χρηματιστηριακές συναλλαγές και έθεσαν σειρά από προοδευτικά αιτήματα. Όταν, όμως, εγκαινιάστηκε η τουριστική περίοδος στη χώρα τους, αποχώρησαν οικειοθελώς από τις πλατείες «για να μην βλάψουν τον τουρισμό» που θα έφερνε χρήματα και θέσεις εργασίας στη χώρα τους.

Στην Ελλάδα, οι απεργιακές κινητοποιήσεις εκδηλώνονται με τρόπο καθαρά συντεχνιακό. Μια ομάδα συμπολιτών μας προκειμένου να διατηρήσει προνόμια που κάποτε καλώς ή κακώς της δόθηκαν, διασύρει τη χώρα διεθνώς, παραλύει την οικονομική ζωή αλλά και την καθημερινότητα των άλλων πολιτών, χωρίς κανένα δισταγμό. Η τήρηση των νόμων και ο σεβασμός στην ελευθερία «του άλλου», του συμπολίτη, είναι έννοια άγνωστη, ενώ η ίδια η κατάκτηση του ιερού δικαιώματος της απεργίας ευτελίζεται και αμαυρώνεται αργά αλλά σταθερά, στις συνειδήσεις των πολιτών που πλέον τις υπομένουν απλά ως μια συχνή ταλαιπωρία τοπικού φολκλόρ μέσα στην καθημερινότητά τους. Και όχι ως μια σοβαρή διαδικασία διαμαρτυρίας και αγώνα, με την οποία οι εργαζόμενοι περιφρουρούν τα δικαιώματά τους ή διεκδικούν ό,τι τους αξίζει.

Ποιος από εμάς άραγε στενοχωρήθηκε που επί μήνες ένας κεντρικός δημόσιος χώρος, το Σύνταγμα, ήταν κατηλημμένο από ‘’αγανακτισμένους, ακροδεξιούς, ακροαριστερούς και λοιπούς, οι οποίοι το μετέτρεψαν σε δωρεάν camping;

Ποιος διαμαρτυρήθηκε εντόνως για τους τόνους μάρμαρου πληρωμένου από δημόσιο χρήμα, που καταστράφηκε και χρησιμοποιήθηκε μεθοδικά ως πυρομαχικό;

Πόσοι από εμάς αντιλαμβάνονται τι σημαίνει ο (δικαιολογημένος) φόβος των τουριστών να περάσουν από την Αθήνα, να κατέβουν από τα κρουαζιερόπλοια, να μπουν σε μεγάλα ξενοδοχεία του Κέντροu;

Ποιος θα δικαιολογηθεί στους έντρομους Κινέζους πολίτες, οι οποίοι φυγαδεύθηκαν από την πίσω πόρτα μεγάλου ξενοδοχείου, γιατί επί δύο απογεύματα το ΠΑΜΕ καταλάμβανε το χώρο της ρεσεψιόν και του ισογείου, ενός ιδιωτικού χώρου, διαμαρτυρόμενο για την απόλυση ενός ξενοδοχοϋπαλλήλου;

Αυτά πόσο άραγε μας αγγίζουν;

Ο παγκόσμιος χώρος βρίσκεται σε φάση νέας προσαρμογής και επαναπροσανατολισμού. Οι επόμενες γενιές δεν θα μας συγχωρήσουν την αδράνειά μας μπροστά στη χρυσή ευκαιρία που μας δίνεται να θεμελιώσουμε ένα βιώσιμο (δίκαιο, λειτουργικό, δημοκρατικό, εναλλακτικό) νέο μοντέλο παραγωγής και νέας ενσωμάτωσής μας στο πολύπλοκο και αλληλεξαρτώμενο διεθνές περιβάλλον, που εμφανίζει πολλές ρωγμές και πολλές ευκαιρίες. Δεν θα μας χαριστούν για την εσωστρέφεια και την αγωνία συντήρησης του παλιού, χάριν κατεστημένων δοξασιών και ενός ενθουσιασμού αλλαγής που κοιτά πίσω και όχι μπροστά. Πολλοί στην Ελλάδα, παρασυρμένοι ίσως από έναν ανεπίκαιρο αλλά ελκυστικά σερβιρισμένο συναισθηματισμό, βλάπτουν τη χώρα μας γιατί ταυτίζουν την κοινωνική αυτοδικία με τη δικαιοσύνη, γιατί η αγωνία για την αρνητική πορεία του όποιου απολύτως ατομικού τους προβλήματος γενικεύεται και ανάγεται σε εθνική «μεγάλη ιδέα», γιατί νομίζουν ότι τους βαθμολογεί κάποιος διεθνής αξιολογητής για το αν υστερούν σε οχλαγωγία και ηχηρή και … έμπρακτη συνθηματολογία σε σχέση με τους διαμαρτυρόμενους σε άλλες κοινωνίες. Η ελληνική κυβέρνηση και ευμεγέθες τμήμα της πολιτικής πράττει το δύσκολο καθήκον της, δυσκολότερο ίσως από κάθε άλλη ιστορική περίοδο. Κάποιοι όμως αντιπολιτευόμενοι πλειοδοτούν σε λαϊκισμό χαϊδέματος αυτιών και παρερμηνειών των πραγματικών δεδομένων. Ο ελληνικός λαός είναι σίγουρο ότι θα προστατέψει την κατάκτηση του ύψιστου αγαθού της κοινωνικής ειρήνης στα πλαίσια της δημοκρατίας μας. Θα διαχωρίσει την υπευθυνότητα από την ανευθυνότητα, και με τη στάση του θα επιβραβεύσει κατ’ αρχάς την ειλικρίνεια και τις αγαθές προθέσεις. Και βεβαίως την ικανότητα. Όταν πρέπει και όπως πρέπει».