Στην αυγή του νέου χρόνου θέλω πρωτίστως να απευθυνθώ:

Σε όσους δίνουν τη μάχη της δικής τους ζωής.

Σε όσους δίνουν τη μάχη για να σώσουν ζωές.

Σε όσους έχασαν δικούς τους ανθρώπους.

Σε όσους παλεύουν στη σκληρή καθημερινότητα για την επιβίωση.

Η χρονιά που φεύγει ήταν άλλη μια δύσκολη χρονιά.

Πάνε άλλωστε τρία χρόνια τώρα από την πιο πρόσφατη ανάμνηση κανονικότητας.

Έκτοτε ο κάθε χρόνος είναι πιο σκοτεινός από τον προηγούμενο.

Σήμερα, παραμονή Πρωτοχρονιάς, σχεδόν κάθε ελληνική οικογένεια περνά ώρες αγωνίας και ανασφάλειας, από τη γεωμετρική αύξηση των κρουσμάτων.

Τα νοσοκομεία μας έχουν εδώ και καιρό ξεπεράσει τα όριά τους.

Γιατροί και νοσηλευτές τα όρια της αντοχής τους.

Ενώ την ίδια στιγμή το γιορτινό τραπέζι σήμερα θα είναι πιο ακριβό από ποτέ, αφού το κύμα της ακρίβειας έχει ξεπεράσει κάθε όριο.

Πολιορκεί τα νοικοκυριά και συρρικνώνει το εισόδημα.

Ζούμε την αλλαγή του χρόνου σε κλοιό ανασφάλειας και αβεβαιότητας, που αφορά τόσο τη ζωή όσο και την αξιοπρεπή διαβίωση.

Αυτή η πραγματικότητα, όμως, αυτή η νέα κανονικότητα της παρακμής, δεν ήταν αναπότρεπτη.

Η πανδημία είναι μια μεγάλη δοκιμασία για όλο τον πλανήτη, αλλά δεν αξίζει στη χώρα μας να έχει τα χειρότερα αποτελέσματα σε απώλειες ανθρώπινης ζωής.

Και από τις χειρότερες υπηρεσίες υγείας.

Να χάνουμε ανθρώπους που θα μπορούσαμε να είχαμε κρατήσει στη ζωή.

Δεν αξίζει στη χώρα μας που πέρασε μια τόσο μεγάλη οικονομική περιπέτεια και εξήλθε από την κρίση, να έχει ξανά ένα τόσο μεγάλο μέρος του πληθυσμού σε απόγνωση.

Οι ευθύνες για αυτή τη δραματική εξέλιξη είναι προφανείς.

Οι παλινωδίες, οι σκοπιμότητες, η προπαγάνδα, η εργαλειοποίηση της επιστήμης, η επίπλαστη αισιοδοξία, η διαρκής επιμονή συρρίκνωσης του δημόσιου χώρου, η διαρκής εμμονή μη ενίσχυσης του ΕΣΥ, δεν ήταν ατύχημα.

Ήταν επιλογές.

Που μετέτρεψαν τη διαχείριση της κρίσης σε κρίση της διαχείρισης.

Και μεγέθυναν τον τραγικό απολογισμό.

Σήμερα όμως, βρισκόμαστε όλες και όλοι μπροστά στη δική μας ευθύνη και επιλογή.

Στην ατομική αλλά και συλλογική ευθύνη:

Να μην αφήσουμε για πολύ ακόμη αυτή τη δυστοπία να μετατρέπεται σε κανονικότητα.

Να πάρουμε, τη χρονιά που έρχεται, πίσω τη ζωή και την αξιοπρέπειά μας.

Να δώσουμε σε όλα τα μέτωπα τη μάχη της ζωής.

Με εμπιστοσύνη στην επιστήμη, στον εμβολιασμό, στη θεραπεία.

Με αλληλεγγύη.

Με στήριξη των ανθρώπων της πρώτης γραμμής,

των νέων, του κόσμου της εργασίας και του πολιτισμού.

Το 2022 μπορεί και πρέπει να γίνει η χρονιά της μεγάλης αλλαγής.