Ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας κ.κ. Αναστάσιος ήταν ο επίσημος προσκεκλημένος στην εκδήλωση που οργάνωσε το Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Αρωγής, χθες, Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014 και ώρα 19:00, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.

Ο Μακαριότατος απηύθυνε  ομιλία με θέμα: «Ευθύνη και ευκαιρία κοινωνικής αλληλεγγύης. Κριτικός λόγος της εκκλησίας». Ακολούθησε προβολή με τίτλο: «Στιγμές από την ιεραποστολική προσπάθεια του Αρχιεπισκόπου Αναστάσιου».

Είχα την ευλογία χθες βράδυ να παρακολουθήσω την ομιλία του και να τον δω από κοντά. Πρόκειται αναμφίβολα για μια μοναδική προσωπικότητα. Έναν άνθρωπο που εκπέμπει στους γύρω του μια ακτινοβολία και μια ενέργεια ανεξήγητη και μοναδική. Κάθε λόγος του είναι προσεκτικά επιλεγμένος, διακριτικός μα και συνάμα καυστικός, κυρίως όμως γεμάτος από μια απεριόριστη διάθεση για προσφορά. Και νομίζω ότι αυτό είναι που τον κάνει τόσα χρόνια να ξεχωρίζει μοναδικά ανάμεσα σε όλους τους ομοίους του της Εκκλησίας. Η ανιδιοτελής προσφορά του, η αγωνιστική του διάθεση, η απτόητη ελπίδα του και η τόλμη.

Στην ομιλία του ο Μακαριότατος επαίνεσε τις ποικίλες και ευεργετικές δράσεις πολλών εταιρειών, συλλόγων, συνδέσμων και εθελοντικών ομάδων που προσπαθούν με τον τρόπο της η καθεμιά να προσφέρει ανακούφιση και ελπίδα στους δοκιμαζόμενους συνανθρώπους μας. Στη συνέχεια τόνισε όχι μόνο την εταιρική ευθύνη απέναντι στους δοκιμαζόμενους συνανθρώπους μας, αλλά κυρίως και την ατομική ευθύνη που φέρει ο καθένας μας ως μέλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Χαρακτηρίζοντας την κρίση όχι μόνο οικονομική αλλά και ηθική κρίση, ο Μακαριότατος υπογράμμισε ότι από ελεύθεροι άνθρωποι, κτίσματα του Θεού με ελεύθερη βούληση- γίναμε έρμαια των αγορών, των απρόσωπων αυτών δημιουργημάτων που μας άγουν και μας φέρουν. Οι ρίζες του κακού: πλεονεξία, διαφθορά, εγωκεντρισμός…

Το δεύτερο  μέρος όμως της ομιλίας του νομίζω ήταν το πιο συγκινητικό και το πιο διεισδυτικό για όσους παρακολουθούσαν. Ήταν το μήνυμα της ελπίδας. Ήταν η επιμονή του ότι ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχουμε το δικαίωμα να ελπίζουμε ακόμη και όταν κάθε ελπίδα φαίνεται να έχει χαθεί. Αυτή είναι η τόλμη της πίστεώς μας. Να ελπίζουμε ότι ο Θεός πάντα θα βρίσκει έναν τρόπο να διορθώσει τα κακώς κείμενα, να επαναφέρει τη γαλήνη και την ηρεμία. Βεβαίως όμως και ο καθένας από εμάς φέρει το προσωπικό του μερίδιο ευθύνης. Να συμμετέχουμε και να συντρέχουμε και να βοηθάμε τον πλησίον μας.

Θέλοντας να τονίσει και πάλι την αναγκαιότητα του ανθρώπου για προσφορά προς τον πλησίον, έκλεισε την ομιλία του με μια παρομοίωση εξαιρετικά απλή μα συνάμα αφοπλιστική: Στην Παλαιστίνη υπάρχουν δύο λίμνες, η λίμνη της Γαλιλαίας και η Νεκρά Θάλασσα. Και οι δύο τροφοδοτούνται από τα νερά του ποταμού Ιορδάνη. Ωστόσο, οι δύο λίμνες διαφέρουν. Η πρώτη δέχεται τα νερά του ποταμού και στη συνέχεια τα αφήνει να βγουν από αυτή, ποτίζοντας έτσι τα γειτονικά πλούσια σε βλάστηση εδάφη. Η δεύτερη δέχεται τα νερά του Ιορδάνη και τα κρατάει για τον εαυτό της, και γίνεται έτσι μια πικρή, μια Νεκρά Θάλασσα… Έτσι είναι και ο άνθρωπος. Αν δέχεται τη χάρη του Θεού και την διοχετεύει στη συνέχεια και στους γύρω του τότε παραμένει ζωντανός και βοηθάει και τον πλησίον. Αν δεν προσφέρει τίποτα και μόνο κλείνεται στον εαυτό του τότε πνευματικά πικραίνεται και πεθαίνει.

(πηγή: amen.gr)