Γράφει ο Νίκος Αρβανίτης

Το κάψιμο του Ιούδα είναι ένα έθιμο που έλκει τις ρίζες του από τις αρχαίες γιορτές που πραγματοποιούνταν για τον εξορκισμό του μαύρου Χειμώνα και τον ερχομό της Άνοιξης.

Με την πάροδο του χρόνου ενσωματώθηκε στις παραδόσεις και τα έθιμα της ορθόδοξης πίστης μας. Στις μέρες μας το έθιμο αυτό μοιάζει ως ένα γεγονός που συμβαίνει την ημέρα της Μ. Παρασκευής.

Το βράδυ της Μ. Παρασκευής και μετά το πέρας των εγκωμίων, οι νέοι του χωριού έριχναν στην πυρά την στοίβα των ξύλων με το ομοίωμα του Ιούδα.

Μια πυρά χωρίς τιμωρητικό χαρακτήρα, αλλά με την έννοια του εξαγνισμού, της κάθαρσης και την προοπτική της αναγέννησης. Σταύρωση, Θάνατος, Ανάσταση!

Οι Μικρασιατικής καταγωγής κάτοικοι της Νέας Χηλής και ενορίτες της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου , προσπαθούν να διατηρήσουν και να μεταβιβάσουν στους μεταγενέστερους έθιμα και μνήμες που έχουν τις ρίζες τους στα πρώτα ιστορικά χρόνια και καταδεικνύουν την διαχρονικότητα του Ελληνισμού.

Είναι οι «αποσκευές» που μετέφεραν μαζί τους στη νέα πατρίδα!

Ίσως αυτό να ενοχλεί ή να παρερμηνεύεται κάποιους που ζουν στην δική τους πλασματική πραγματικότητα σε πανελλαδικό, διεθνές ή τοπικό επίπεδο, που εγείρουν τις δικές τους άσκοπες αλλά με σκοπιμότητα ενστάσεις.

Καλή Ανάσταση!