Οι αλλεπάλληλες νίκες των δυνάμεων του Ισλαμικού Κράτους (IS) και η ανησυχία για «τυφλές» επιθέσεις σε δυτικές πρωτεύουσες επαναφέρουν το ζήτημα της κινητοποίησης όλων των μελών του ΝΑΤΟ κατά της τρομοκρατίας.

Η συμμετοχή της Ελλάδας, που έχει αρχίσει διακριτικά με την αποστολή πυρομαχικών στους Κούρδους, είναι ριψοκίνδυνη, αλλά επιβεβλημένη:
– Πρώτον, για λόγους στοιχειώδους ηθικής τάξης και διεθνούς δικαίου ενώπιον των βάρβαρων πρακτικών του IS.
– Δεύτερον, για λόγους ισορροπιών, αφού η Τουρκία συμμετέχει πλέον στον συμμαχικό αγώνα έπειτα από διετή περίοδο υπόγειας ενίσχυσης των τρομοκρατών της Αλ Νούσρα, την οποία είχαν εντοπίσει επανειλημμένα οι ΗΠΑ – έστω κι αν ζήτησαν, προ ημερών, συγγνώμη για τις δημόσιες αναφορές του αντιπροέδρου Μπάιντεν.
– Τρίτον, για λόγους αμυντικής (και κοινωνικής) θωράκισης, καθώς μόνο η ειρήνευση στη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία μπορεί να ανακόψει το τεράστιο μεταναστευτικό κύμα προς την Ευρώπη που ξεσπά στα ελληνικά παράλια με τις γνωστές συνέπειες. Μακροπρόθεσμα, δε, έχοντας ως γείτονα την Τουρκία με τη σταθερή διολίσθηση (επί 11-12 χρόνια πλέον) προς μια περίεργη μορφή ισλαμισμού, καλό θα είναι για την Ελλάδα να ηρεμήσουν τα πράγματα στον περίγυρό της.

Ασφαλώς, η απόφαση μεγαλύτερης ελληνικής ανάμειξης δεν είναι πολιτικά εύκολη. Παρά την τηλεοπτική αναμετάδοση αποκεφαλισμών και άλλων φρικαλεοτήτων, το πρόβλημα εμφανίζεται μακρινό στα μάτια της κοινής γνώμης, ενώ η στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης προδικάζεται ως αρνητική. Αλλωστε, αυτή τη φορά τα πράγματα θα είναι σοβαρότερα συγκριτικά με το 1990, όταν υπήρχε αντίδραση για τη συμμετοχή της φρεγάτας «Λήμνος» στον συνασπισμό κατά του Ιράκ, αν και ήταν γνωστό ότι βρισκόταν σε απόσταση χιλιάδων χιλιομέτρων, πραγματοποιώντας μόνο νηοψίες.

Ή συγκριτικά με το 1999, όταν η Ελλάδα δεν συμμετείχε (ορθώς, ορθότατα) στους βομβαρδισμούς κατά της Σερβίας, αλλά στη συνέχεια η κυβέρνηση Σημίτη απέκρυπτε ότι το 90% των δυνάμεων σταθεροποίησης του ΝΑΤΟ στο Κόσοβο περνούσαν και υποστηρίζονταν (και πάλι ορθώς) από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Ή συγκριτικά με το 2003, όταν η ίδια κυβέρνηση είχε ζητήσει, από την Ουάσινγκτον, η Ελλάδα να μην αναφερθεί στις ευχαριστήριες ανακοινώσεις υποστήριξης των επιχειρήσεων κατά του Ιράκ, αν και η βάση της Σούδας είχε σημαίνοντα ρόλο.

Σε αυτό το -επιφυλακτικό έως αρνητικό- πλαίσιο, οι ΗΠΑ, σύμφωνα με άριστα πληροφορημένες πηγές, έχουν ήδη βολιδοσκοπήσει την ελληνική πλευρά ως προς τους τρόπους διευρυμένης συμμετοχής της στον αγώνα κατά του IS. Αν και οι αποφάσεις μάλλον θα αργήσουν, συζητείται η αυξημένη ελληνική συνεισφορά στην υποστήριξη αποστολών ανθρωπιστικού χαρακτήρα, στην αεροπορική μεταφορά υλικού και τη διοικητική υποστήριξη.

Ζωτικής σημασίας θα ήταν και η αποστολή συμβούλων – εκπαιδευτών, η οποία έχει κάπως πιο μάχιμα (και, συνεπώς, πιο επικίνδυνα) χαρακτηριστικά, αλλά είναι και η πιο ωφέλιμη για τις ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις. Προ επταετίας, πέραν της δύναμης στην Καμπούλ, η αποστολή λίγων Ελλήνων εκπαιδευτών στα νέα σώματα ασφαλείας του Αφγανιστάν είχε αποδειχθεί χρησιμότατη ως προς την αφομοίωση των νέων μεθόδων του ΝΑΤΟ. Γιατί, όσο κι αν οι δημόσιες δηλώσεις είναι καθησυχαστικές, οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις χρειάζονται, λόγω κρίσης, κάθε πρόσφορο μέσο εκσυγχρονισμού.

Αλέξανδρος Τάρκας
* Εκδότης του περιοδικού «Αμυνα & Διπλωματία» και σύμβουλος ξένων εταιριών μελέτης επιχειρηματικού ρίσκου για τη ΝΑ Ευρώπη.