Το Assassin’s Creed είναι μια εξαιρετικά δημοφιλής σειρά παιχνιδιών. Κυκλοφόρησε το 2007 και οι ήρωες κινούνται σε διάφορες ιστορικές περιόδους με κύρια αποστολή τους αυτό που λέει το όνομά τους: να δολοφονήσουν.

Η σειρά απευθύνεται σε ηλικίες άνω των 16 για κάποια από τα παιχνίδια και άνω των 18 για τα περισσότερα. Το μέγεθος της επιτυχίας του μετριέται από τις κριτικές (για το στόρι, τα γραφικά κ.λπ.), από τις πωλήσεις, αλλά και από τα παράπλευρα προϊόντα. Ετσι, ακόμα και οι μικρότεροι που δεν έχουν δικαίωμα να παίξουν λόγω ηλικίας (λέμε τώρα ότι οι γονείς τηρούν τους κανόνες), μπορούν να αγοράσουν φιγούρες, τσάντες, μολύβια, φέτος μάλιστα ήταν πολύ της μόδας και οι αποκριάτικες στολές.

Μια μικρή παρένθεση για τους κανόνες που τηρούμε (ή όχι). Θυμίζω για μια ακόμη φορά ότι η ηλικία που αναγράφεται υποχρεωτικά στο κουτί των παιχνιδιών δεν είναι βαθμός δυσκολίας αλλά «καταλληλότητα», όπως κάποτε στις ταινίες. Κάτι πολύ εύκολο που μπορούν να κάνουν οι γονείς, ακόμα κι αν δεν έχουν απολύτως καμία ιδέα από τεχνολογία, είναι να ζητήσουν από το παιδί τους να τους δείξει το τρέιλερ του παιχνιδιού στο YouTube.

Σε ένα από τα Assassin’s Creed, για παράδειγμα, θα δουν το τρέιλερ να ξεκινά μ’ έναν υπέροχο αποκεφαλισμό. Ακόμα κι αν αναφέρεται στην περίοδο της Γαλλικής Επανάστασης, είστε σίγουροι ότι θέλετε τα παιδιά σας να βλέπουν τα κεφάλια να κάνουν γκελ στο χώμα; Κλείνει η παρένθεση.

Ετσι λοιπόν, μπορεί ο γονιός να αποφύγει το παιχνίδι αλλά δεν μπορεί να αποφύγει τα συνοδευτικά. Τα οποία δεν είναι πάντα κατακριτέα. Εμείς, για παράδειγμα, ανακαλύψαμε ότι οι Ασασίνοι υπήρξαν πραγματικά ως στρατιωτικο-θρησκευτικό τάγμα -κοντινό στους σιίτες- από τον 11ο ώς τον 13ο αιώνα, κυρίως στην Περσία και τη Συρία.

Ηταν οι κύριοι αντίπαλοι των σουνιτών ηγεμόνων τους οποίους θεωρούσαν εχθρούς, χειρότερους και από τους χριστιανούς σταυροφόρους. Τα μέλη του τάγματος αναλάμβαναν δολοφονίες, κυρίως πολιτικές, και ονομάζονταν «αυτοθυσιαζόμενοι».

Τι καλύτερη ευκαιρία για να μιλήσεις για το Βυζάντιο εκείνης της εποχής, αλλά και για τους δυτικούς σταυροφόρους (βάλτε και λίγο Ριχάρδο Λεοντόκαρδο για να έχει περισσότερο ενδιαφέρον).

Οι πιο προχωρημένοι μπορούν να εξηγήσουν και τη διαφορά μεταξύ σιιτών και σουνιτών και τους θρησκευτικούς πολέμους τού σήμερα, πού είναι η Περσία ή ακόμη τι συμβαίνει στη Συρία και έχουμε τόσους πρόσφυγες. Και να μην ξεχάσετε και τις αποστολές «καμικάζι». Σας υπόσχομαι ότι θα σας ακούν με ανοιχτό το στόμα. Μόνο και μόνο γιατί όλα αυτά αφορούν τους Assasins του παιχνιδιού.

Κι αν δεν θυμάστε τίποτα από τα παραπάνω, δεν πειράζει, ζητήστε από τα παιδιά να μπουν στη Wikipedia και διαβάστε τα παρέα. Και μην ξεχάσετε να ψάξετε και τον Σλοβένο συγγραφέα Βλαντίμιρ Μπαρτόλ, στου οποίου το μυθιστόρημα «Αλαμούτ» βασίστηκε το παιχνίδι.

Δεν είναι βέβαια όλα τα παιχνίδια έτσι. Ωστόσο, ας μη βιαζόμαστε να τα καταδικάσουμε τόσο εύκολα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που τραβάνε (και κρατάνε αμείωτη) την προσοχή των παιδιών μας. Στην ουσία πρόκειται για έναν άλλο τύπο οπτικού πολιτισμού, ο οποίος, παρά τα μειονεκτήματα που εμείς μπορεί να βλέπουμε, έχει και πολλά πλεονεκτήματα. Το μεγαλύτερο: είναι ο πολιτισμός των παιδιών μας και πρέπει να τον σεβαστούμε.

Αρκεί να μην τον αντιμετωπίζουμε ούτε ως μπέιμπι-σίτερ ούτε φοβικά. Αφορμές για να κουβεντιάζουμε με τα παιδιά μας υπάρχουν πάντα. Τα βιντεοπαιχνίδια είναι μία από τις καλύτερες – μπορεί να αποτελέσουν γέφυρα επικοινωνίας. Κι εμείς να μάθουμε να παίζουμε κι εκείνα να κερδίσουν από τις δικές μας γνώσεις.

efsyn.gr