Γράφει ο Νίκος Αρβανίτης

Είχαμε επισημάνει σε ένα παλαιότερο κείμενό μας ότι “…ενώ η ανεξάρτητη αρχή δέχεται περίπου 2.000 καταγγελίες κάθε χρόνο για διακρίσεις λόγω φύλου, μόνο το 1-2% των υποθέσεων αφορούν στη σεξουαλική παρενόχληση. Τα περισσότερα από τα θύματα αποφεύγουν να καταγγείλουν το περιστατικό, επειδή φοβούνται το κοινωνικό στίγμα, την απώλεια της θέσης εργασίας τους ή πιθανές πράξεις αντεκδίκησης από τον δράστη.”

Σήμερα, με αφορμή τις δυσώδεις καταγγελίες για την ύπαρξη κυκλωμάτων trafficking, σωματεμπορίας, πορνείας που διαθέτουν υψηλή κάλυψη από επιφανείς προσωπικότητες του δημόσιου βίου της Χώρας, αναρωτιόμαστε ποιά είναι η τύχη όλων εκείνων των καταγγελιών που προκάλεσε η καταγγελία της κ. Σοφίας Μπεκατώρου και που συνδέονται με την λογική της σεξουαλικής βίας και της προσβολής της γενετήσιας αξιοπρέπειας.

Δεν γνωρίζουμε ποιά είναι η τύχη των 1.000 καταγγελιών στο ΣΕΗ, των 13 επισήμων καταγγελιών στον χώρο του αθλητισμού και άλλων αναλόγων στον χώρο της εκπαίδευσης, της εργασίας, της υγείας, της ασφάλειας….

Απαντήσεις περιμένουμε και για τα περιστατικά που -δυστυχώς – ως αριθμοί αναφέρονται στους επισυναπτόμενους πίνακες.

Αλήθεια, ποιά είναι η στάση των κοινοβουλευτικών κομμάτων σε ανάλογες καταγγελίες; Μήπως η επικοινωνιακή σκοπιμότητα και οι “σκελετοί της ντουλάπας” καθορίζουν το βαθμό ενσυναίσθησης κομμάτων και πολιτικών;